Η Δήμητρα Ματσούκα παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα Real Life και στη δημοσιογράφο, Νίκη Κώτσου λίγους μήνες μετά το γάμο της με τον Πέτρο Κόκκαλη (δείτε εδώ το εντυπωσιακό νυφικό της).
Η ηθοποιός μίλησε για όλες τις πτυχές της ζωής της, αξίζει ωστόσο να σημειωθεί πως το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τη Δήμητρα Ματσούκα να μιλάει πολύ πιο ελεύθερα για την προσωπική της ζωή. Έτσι λοιπόν, η ίδια απάντησε ανοιχτά αν έχει βλέψεις να προχωρήσει στην υιοθεσία ενός παιδιού με τον σύζυγό της, αλλά και στο αν έχει αλλάξει η ζωή του ζευγαριού μετά το γάμο.
Η εξομολόγηση της Δήμητρας Ματσούκα
Πόσο έχει αλλάξει ζωή σου με τον γάμο; Τι σημαίνει για σένα ο θεσμός; Τι συμβολισμό έχει για σένα το μυστήριο;
Για εμένα ο θεσμός του γάμου είναι ένα άνοιγμα προς έναν κόσμο που δεν γνωρίζω. Αυτόν της κοινής πορείας με έναν άλλον άνθρωπο, κάτι που βεβαίως εμπεριέχει πολλά. Απαιτεί συμβιβασμούς, συγκρούσεις, συμφιλιώσεις και χαρές και κυρίως την κοινή, σταθερή απόφαση του να “είμαστε μαζί”.
Στα μυστήρια της θρησκείας μας, γενικά και όχι μόνο σε αυτό του γάμου, οι εμπλεκόμενοι προσφέρουν τη φυσική τους πραγματικότητα, εν προκειμένω, τον έρωτα και την αγάπη που αισθάνονται σε κάτι έξω από αυτήν, σε κάτι μεγαλύτερο που μεταφέρει αυτή τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση με τον άλλον έξω από το στενό αυτό πλαίσιο των δύο.
Σε κάτι που μπορεί να εμπνεύσει για το θαύμα που έχουμε, όταν μιλάμε για μια τέτοια σύνδεση ψυχική, σωματική και πνευματική δύο ξένων μεταξύ τους ανθρώπων. Αυτό το οι δυο εις σάρκα μία στα αυτιά μου, έτσι καθολικά όπως το αντιλαμβάνομαι, με συγκινεί και το βλέπω ως κάτι που αξίζει να πάρεις μία ευλογία ώστε να το καταφέρεις.
Είσαι παραδοσιακή γυναίκα;
Όχι. Με ευχαριστεί εξίσου το να φροντίζω τον άντρα μου με το να δέχομαι και τη φροντίδα του.
Τι σημαίνει για σένα ο Πέτρος;
Ο Πέτρος είναι ο έρωτας της ζωής μου.
Το κεφάλαιο μητρότητα
Όπως έχεις πει κατά καιρούς, για εσένα παίζει σημαντικό ρόλο η οικογένεια. Θα ήθελες να συμπληρώσει την οικογένειά σου η υιοθεσία ίσως, ενός παιδιού;
Μεγάλωσα έχοντας πολλές υποχρεώσεις, συχνά παραπάνω πόσες αναλογούσαν στην ηλικία μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου με μία μόνιμη αγωνία και αίσθηση ανεπάρκειας ας πούμε ως προς την μικρότερη αδελφή μου, ως παιδί χωρισμένων γονιών με μητέρα που εργαζόταν, ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας της ήταν και δικό μου χρέος. Έκανα λάθη που ακόμα με ταλαιπωρεί η σκέψη τους, παρόλο που έκανα και σωστά.
Οι αγωνίες ενός κηδεμόνα, που άλλοι αντιμετωπίζουν χωρίς να έχουν τον εαυτό τους, εμένα νομίζω ότι θα με συνέθλιβαν, είναι αυτός ο χαρακτήρας μου και ιδιοσυγκρασία μου. Και πάντα απορούσα με τις μητέρες που τα παιδιά τους τα μεγάλωσαν νταντάδες ή στην καλύτερη, γιαγιάδες.
Σε κάθε περίπτωση δε θα ήθελα να είμαι μία τέτοια μητέρα και -τέλος πάντων- το χρέος μου και τη συμμετοχή μου στο μεγάλωμα ενός παιδιού αισθάνομαι πως το εξετέλεσα με αγάπη και κόπο σε πολύ νεαρή ηλικία, ευτυχώς με θαυμάσια αποτελέσματα. Καταρχάς η αδελφή μου ανάμεσα στις πολλές άλλες αρετές της, είναι η καλύτερη μητέρα που έχω συναντήσει.