Ο Γιάννης Πλούταρχος και η κόρη του Κατερίνα Κακοσαίου έδωσαν από κοινού συνέντευξη στην Κύπρο σε άκρως συγκινητικές αποκαλύψεις.
Πατέρας και κόρη στη συνέντευξή τους
Τι σπουδάζεις;
Κατερίνα: Σε ένα μήνα τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στην Βιομηχανική Φαρμακολογία.
Με τι είδους μουσική μεγάλωσες;
Μέχρι τα 16 μου χρόνια άκουγα μόνο ξένη μουσική και από ελληνική μόνο τα τραγούδια του μπαμπά – κι αυτά, επειδή ακουγόντουσαν συνεχώς μέσα στο σπίτι. Απ’ τους ξένους, αγαπημένος μου ήταν -και εξακολουθεί να είναι ο Michael Jackson. Τελευταία, έχω μπει πια λίγο περισσότερο μέσα στην ελληνική μουσική και «ψάχνομαι» λίγο παραπάνω εκεί.
Μικρή, ήσουνα το «κορίτσι του μπαμπά»;
Κατερίνα: Μου λένε πως μικρή δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω! (γελάει).
Γιάννης: Το καροτσάκι λίγο ακουμπούσα, και έβαζε τα κλάματα.
Κατερίνα: Όλα αυτά άλλαξαν βέβαια πολύ, στην πορεία των χρόνων!
Σου φαινόταν παράξενο που, όσο ήσουν μικρή, όλοι πλησίαζαν τον μπαμπά σου για να του μιλήσουν;
Επειδή ο μπαμπάς μου απευθυνόταν με τα τραγούδια του σε μεγαλύτερες ηλικίες και εμένα ο «κύκλος» μου ήταν το σχολείο μου και οι συμμαθητές μου, δεν το ζούσα έντονα όλο αυτό – τα παιδιά στην τάξη μου, δεν τον ήξεραν.
Μόνο όταν βγαίναμε κάπου έξω, οικογενειακώς, αντιλαμβανόμουν ότι «κάτι γίνεται με τον μπαμπά». Από την άλλη, ούτε και ο μπαμπάς μου ήταν από τους ανθρώπους που το αντιμετώπιζαν περίεργα όλο αυτό. Απλά ένιωθα ότι κάποιοι αγαπάνε τον μπαμπά και πως ο μπαμπάς τους αγαπάει πίσω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνει «Πλούταρχος».
Η συνέχεια της συνέντευξης
Νομίζω πως αυτή είναι και η μεγάλη σου επιτυχία ως προς την δημόσια εικόνα σου, Γιάννη: Είσαι ο «τέλειος οικογενειάρχης», ο «τέλειος σύζυγος», ο «ιδανικός μπαμπάς», ο «υποδειγματικός επαγγελματίας». Κι αυτό συμβαίνει διαχρονικά, 25 χρόνια που δισκογραφείς… Προσπάθησες πολύ γι’ αυτό;
Χωρίς κόπο, αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, δεν γίνεται τίποτα. Καταρχήν, η δουλειά αυτή είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Απ’ τη στιγμή, λοιπόν, που μπαίνεις μέσα σ’ αυτήν, επηρεάζεσαι από πολλά και αυτό που πρέπει να κρατήσεις είναι την ψυχραιμία σου. Εγώ, ήμουνα ένα παιδί που ήρθε από το χωριό του, από μια φτωχή οικογένεια, αγωνίστηκα μόνος μου, στα 23 μου γνώρισα τη γυναίκα μου, μεγαλώσαμε ουσιαστικά μαζί, γαλουχηθήκαμε μαζί, αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια, και όλο αυτό με το τραγούδι ήρθε μετά. Ήταν σαν ένα δεντράκι που έπρεπε να το ποτίζουν και οι δύο για να κάνει καρπούς.
Το δέντρο έβγαλε καρπούς, λοιπόν. Αλλά ήμασταν συνεχώς και οι δύο πάνω από τα παιδιά μας. Και, παρόλο που εγώ είχα μια απαιτητική διαδρομή στη δουλειά μου, δεν έλειπα ποτέ απ’ το σπίτι, από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου – δεν ήμουν ένας πατέρας απών, δεν άφησα όλο αυτό το «βάρος» στη γυναίκα μου. Υπήρξαν, φυσικά, και δύσκολες στιγμές. Όταν, όμως, έχεις αγάπη και σεβασμό γι’ αυτή την μικρή κοινωνία που έχεις δημιουργήσει, παίρνεις δύναμη για παρακάτω – αυτά μας έφτασαν και στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα ως οικογένεια.
Εσύ, Κατερίνα, δεν αισθάνθηκες ποτέ τον σταρ Πλούταρχο μέσα στο σπίτι;
Ο μπαμπάς είναι ακριβώς το αντίθετο του σταρ. Δεν υπάρχει ούτε μισό κύτταρο στον οργανισμό του από αυτό το πράγμα! Είναι ένας «κανονικός» μπαμπάς, όπως όλοι οι άλλοι. Μην σου πω και περισσότερο παρών και υποστηρικτικός προς όλους μας, από πολλούς άλλους.
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό, Κατερίνα;
Ναι. Ήταν στην Κύπρο συγκεκριμένα, πριν από τρία χρόνια.
Πώς και το είχες αποφασίσει;
Νομίζω επειδή έβλεπα τον αδελφό μου να κάνει κάποια βήματα επαγγελματικά και καταλάβαινα πως είναι διαφορετικό να τραγουδάς μέσα στο μπάνιο σου και άλλο το να τραγουδάς επάνω σε μια σκηνή, ήθελα να μπορέσω να ανταπεξέλθω κι εγώ στα πραγματικά γεγονότα, στις πραγματικές συνθήκες. Και το τόλμησα.
Γιάννης: Εκεί συνειδητοποίησε η Κατερίνα την δυσκολία με το κοινό. Θυμάμαι μου είχαν στείλει κάποιοι φίλοι ένα βίντεο και ξαφνικά βλέπω την Κατερίνα να τραγουδάει προς τους μουσικούς, και να ‘χει γυρίσει την πλάτη στο κοινό (γελάει). Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αυτή, θέλει υπομονή, θέλει επικοινωνία με τον κόσμο, πρέπει να τραγουδάς γι’ αυτόν και λιγότερο για σένα· πρέπει να γίνεις ένα με τον κόσμο. Τουλάχιστον εγώ έτσι το ‘χω.