Αρκεί κανείς να θυμηθεί την αναμφίβολη στατιστική νίκη των γυναικών έναντι των αντρών στον τομέα της μακροζωίας για να αντιληφθεί πως ο χαρακτηρισμός «ασθενές φύλο» περισσότερο με την εικόνα έχει να κάνει και με τα στερεότυπα του «σαλονιού», παρά με την πραγματικότητα.
Σε κάποια πιο βασανισμένα μέρη του κόσμου, άλλωστε, γυναίκες περπατούν χιλιόμετρα, κουβαλώντας έως και το 70% του σωματικού τους βάρους σε νερό, επάνω στο κεφάλι τους, για να μη διψάσουν οι οικογένειες και οι συντοπίτες τους. Και στη Δύση, πάντως, δεν τα πάμε κι άσχημα..
Ο πόνος κομμάτι της ζωής μας
Οι άντρες χρησιμοποιούν συχνά τον όρο «διαβολοβδομάδα» για να περιγράψουν εκείνη την περίοδο της εκπαίδευσης στα επίλεκτα στρατιωτικά σώματα κατά την οποία μαθαίνουν ν’ αντέχουν στον πόνο. Για μια γυναίκα, που η διαβολοβδομάδα της έρχεται μια φορά το μήνα, ο πόνος δεν είναι θέμα επιλογής ή αντικείμενο επιτυχίας κι επιβράβευσης, αλλά μία δυσάρεστη πραγματικότητα που πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται, παραμένοντας λειτουργική και παραγωγική. Ο οργανισμός μας, βέβαια, προσφέρει μια έξτρα βοήθεια σ’ αυτό, αλλά η μακρόχρονη εκπαίδευση είναι αυτή που μας κάνει πραγματικές κομάντο. Για να μην θυμηθούμε τα τακούνια.
Περισσότεροι ρόλοι, περισσότερες ευθύνες
Εργαζόμενη, σύντροφος και μητέρα είναι τρεις διαφορετικοί ρόλοι που κουβαλούν τρεις διαφορετικές πολυπληθείς ομάδες ευθυνών, οι οποίες, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, πέφτουν στους ντελικάτους ώμους της σύγχρονης γυναίκας. Και όμως, η ζωή έχει αποδείξει πολλές φορές ότι, είτε με τη στήριξη του συντρόφου μας είτε χωρίς αυτήν, μπορούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα τρία και να φέρουμε εις πέρας και όλες αυτές τις αποστολές με επιτυχία, μίνιμουμ γκρίνια και μηδενικές απώλειες. Την ώρα που οι άντρες ανέπτυξαν ένα κάρο τρόπους να παρατείνουν την «εφηβεία» τους για ν’ αναβάλλουν τα αναπόφευκτα «βάρη της ζωής».
Το θαύμα της ζωής
Ναι, η γέννηση ενός παιδιού μπορεί να ονομαστεί και θαύμα, μόνο που ένα κανονικό θαύμα έρχεται συνήθως απ’ το πουθενά και λύνει τα προβλήματά μας στο άψε-σβήσε χωρίς κόπο και, κυρίως, χωρίς πόνο και αγωνία. Την ώρα που οι άντρες δεν τολμούν καν να παρακολουθήσουν το θαύμα και, όταν το κάνουν, χάνουν, συχνά, το χρώμα και τις αισθήσεις τους, εμείς υπομένουμε τους πόνους του τοκετού με μοναδική μας πηγή δύναμης την προσμονή να περάσουμε απ’ το πρώτο δύσκολο στάδιο της μητρότητας στο δεύτερο, όπου ένα νεογέννητο πλασματάκι βασίζεται πλέον σ’ εμάς για την επιβίωση και τη διαμόρφωσή του.
Ψύχραιμες εκεί που μετράει
Είναι αλήθεια ότι, καθημερινά, οι γυναίκες του κόσμου χύνουν άπειρο δάκρυ μπροστά στην τηλεόραση με τούρκικα, τελενοβέλες και «τηλεπακέτα» ή και χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα, επειδή, απλώς, οι ορμόνες τους το προστάζουν κι οφείλουν να τις υπακούσουν.
Ποιος όμως κλαψουρίζει σα μωρό με το παραμικρό βηχαλάκι και σέρνει τα πόδια του σαν ενενηντάχρονος με το που ανεβάσει λίγα δέκατα; Οι άντρες, φυσικά, αφού εμείς αντέχουμε αγόγγυστα καθώς περνάμε από κρυώματα, γρίπες και ημικρανίες ενώ, ταυτόχρονα, φροντίζουμε το σπίτι, το φαγητό και το παιδί. Τις περισσότερες φορές, χωρίς να πάρουμε ούτε μια μέρα άδεια απ’ τη δουλειά.
Όποιος έχει άλλη γνώμη, πάλι, ας προσπαθήσει να περπατήσει με τακούνια σε πλακόστρωτο.
Πηγή: mama365.gr