Τρεις μέρες αφού έκλεισα τα 21, έκανα έκτρωση. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μετανιώνω. Ποτέ δεν θα είναι κάτι που μετανιώνω επειδή δεν μπορώ να φανταστώ που θα ήμουν αν δεν το είχα κάνει.
Ή μάλλον μπορώ.
Θα ήμουν δεσμευμένη για πάντα μ’ έναν άνδρα που ήξερα μόνο μερικούς μήνες και θα ζούσα σε άλλη πόλη, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς να έχω πτυχίο ή δουλειά με προοπτικές.
Υπάρχουν άνθρωποι που με αποκαλούν εγωίστρια, αλλά δεν με νοιάζει επειδή δεν ήταν επιλογή τους, ήταν δική μου.
Ομολογώ όμως πως υπάρχουν πράγματα που δεν σου λένε για την έκτρωση. Σου λένε τα πάντα για την επέμβαση, πως θα νιώσεις, για την ευαισθησία που θα έχεις και τι πρέπει να κάνεις στο μέλλον ώστε να μη γίνεις μόνιμη πελάτισσα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν σου λένε.
Δεν θα σου πουν πως θα περάσεις τις λίγες βδομάδες ανάμεσα στην «ανακάλυψη» ότι είσαι έγκυος και το ραντεβού της άμβλωσης. Την πρωινή ναυτία, της μεταβολές της διάθεσης, τον θυμό, τον φόβο, την πικρία, το να κλαις μέσα στο αμάξι σου και να λες ψέματα στους φίλους και την οικογένεια σου.
Δεν θα σου πουν πως θα νιώσεις όταν το πεις στους δικούς σου και δείς τα πρόσωπα τους σκυθρωπά. Όταν σε ρωτήσουν τι θα κάνεις και τους απαντήσεις – χωρίς δισταγμό – ότι πρόκειται να κάνεις έκτρωση. Δεν θα σου πουν για την απογοήτευση στα πρόσωπα τους και πως αυτοί που γνωρίζουν δεν θα σε δουν ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Δεν θα σου πουν ότι θα μιλήσεις στο μωρό που μεγαλώνει μέσα σου, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να του πεις την ιστορία για το πώς γεννήθηκε. Πώς το είχες ονομάσει χωρίς καν να ξέρεις αν ήταν «εκείνος» ή πώς του είπες πόσο το αγαπάς, ακόμα κι αν ποτέ δεν θα το συναντήσεις.
Δεν θα σου πουν για την ταπείνωση και την αμηχανία που θα νιώσεις όταν θα πρέπει να πας στην κλινική και δεν θα σου πουν για την ανακούφιση που θα νιώσεις όταν τελειώσει, γιατί αυτό θα σε κάνει να νιώσεις άκαρδη. Ή ότι θα αισθανθείς αμέσως ελεύθερη και αμέσως μετά άρρωστη από την ενοχή και έπειτα χαρούμενη γιατί το μέλλον σου εξακολουθεί να απλώνεται μπροστά σου.
Δεν θα σου πουν ότι κάθε χρόνο, την ημέρα που συνέβη αυτό, θα σκέφτεσαι την απώλεια. Επειδή είναι μια απώλεια. Σκόπιμη ή όχι, έχεις χάσει κάτι που δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί και θα είναι πάντα η πρώτη επιλογή στη ζωή σου που δεν θα μπορείς να ξεχάσεις ότι έχεις κάνει, αλλά για την οποία δεν θα μπορείς ποτέ να μιλήσεις.
Δεν θα σου πουν ότι θα έχεις υπολογίσει την ημερομηνία γέννησης και την ηλικία του παιδιού σου αν είχε γεννηθεί. Δεν θα σου πουν ότι κάποιες φορές θα το βλέπεις στον ύπνο σου πότε σαν μωρό και πότε στην ηλικία που θα είχε αν το γεννούσες. Ότι θα ξυπνήσεις την επόμενη μέρα και όλη μέρα θα αναρωτιέσαι πώς θα ήταν. Θα ήταν γλυκός; Έξυπνος; Σκυθρωπός; Μοναχικός; Χαρούμενος;
Δεν θα σου πουν ότι τις περισσότερες ημέρες δεν θα το θυμάσαι. Γιατί, δεν είναι τατουάζ κολλημένο πάνω σου. Είναι απλά μια ανάμνηση, κάτι που συνέβη στη ζωή σου, μια επιλογή που έκανες. Μια επιλογή σωστή για σένα αλλά όχι εύκολη.
Πηγή: singleparent.gr