Αγαπημένο μου παιδάκι.
Σήμερα, δεν ήμουν καλή μαμά.Το πρωί ήρθε τόσο γρήγορα μετά από μια εξαντλητική νύχτα. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και σου άλλαξα την πάνα ενώ ήσουν ξυπνητό αρκετή ώρα. Ενώ σε άλλαζα εσύ δεν παραπονέθηκες και μου χαμογελούσες και ήσουν έτοιμο για παιχνίδια και για αγκαλιές.
Εγώ όμως δεν σου χαμογέλασα όσο θα έπρεπε, όχι γιατί δεν σε αγαπάω αλλά γιατί χρειαζόμουν λίγο περισσότερο ύπνο. Μετά από λίγες ώρες κόλλησες αυτοκόλλητα στον καναπέ του σαλονιού, ζωγράφισες στον τοίχο και μετά με γρατζούνισες με ένα από τα παιχνίδια σου. Εγώ μετά σου φώναξα:» Γιατί είσαι κακό παιδί; » Αλλά δεν ήθελα να σου φωνάξω, το ήξερες; Όχι δεν το ήξερες, και σου ζητώ συγνώμη.
Όταν σε έβαλα για μπάνιο άρχισες να κλαις σου είπα» Ωχ, σταμάτα επιτέλους!Δεν αντέχω άλλο!» Εντάξει , δεν ήταν και η καλύτερή μου στιγμή ως μητέρα…
Συγνώμη που έκλαψα όταν έκανες εμετό πάνω μου για τρίτη φορά επειδή φορούσα το αγαπημένο μου μπλουζάκι. Συγνώμη που δεν σε έβαλα για ύπνο και κάθισα να ηρεμήσω στον καναπέ αλλά ήταν η τρίτη φορά που καθάριζα εμετούς και απλά δεν άντεχα άλλο.
Θυμάμαι ότι το ίδιο έκανε και η μαμά μου, και τώρα την καταλαβαίνω πως δεν φταίγαμε εμείς αλλά οι καταστάσεις.
Αύριο θα είμαι καλύτερα, αφού πιω έναν καφέ, βγω μια βόλτα και κοιμηθώ λιγάκι. Όταν είσαι γονιός κάνεις και λάθη, φωνάζεις και κλαις καμιά φορά. Τα λάθη αυτά με κάνουν καλύτερη και πιο δυνατή. Εσύ αγαπημένο μου παιδάκι δεν χρειάζεται να το ξέρεις, αλλά θα το καταλάβεις κάποια μέρα. Σου ζητάω συγνώμη γιατί θέλω να ξέρεις πως δίνω τον καλύτερο μου εαυτό ακόμη κι αν είμαι «ερείπιο» κάποιες μέρες.
Σε κοιτάζω που κοιμάσαι και νομίζω πως τραγουδάς το αγαπημένο μας τραγουδάκι.Μου έρχεται να σε αγκαλιάσω και να σε γεμίσω με φιλιά.
Και από αύριο θα προσπαθήσω ξανά να γίνω καλύτερη.
Σ” αγαπώ.
Η μαμά σου.