Έξυπνο το poll της περασμένης εβδομάδας που έθεσε το εξής ερώτημα: «μαζί σου… είμαι ο καλύτερος εαυτός μου ή είμαι ο χειρότερος;» Από την πρώτη μέρα που δημοσιεύτηκε προβλέψαμε ότι θα υπερτερήσει η θετική απάντηση και δικαιωθήκαμε μιας και το ποσοστό άγγιξε το 72%. Υπάρχει όμως και κόσμος εκεί έξω που επέλεξε τη δεύτερη απάντηση, συγκεκριμένα ένα 28%.
Αν σκεφτείτε πως πήραν μέρος μερικές χιλιάδες αναγνώστες δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν περνάνε ζάχαρη στη σχέση τους, με τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους κι είναι σε θέση να το παραδεχτούν. Όσοι απάντησαν χιουμοριστικά σκεπτόμενοι «μου βγάζεις τον χειρότερο εαυτό μου ώρες-ώρες, μου σπας τα νεύρα και θέλω να σε πνίξω» εδώ πάμε πάσο, κατανοητό. Εσείς οι υπόλοιποι τι έχετε πάθει; Δε θέλετε να το ψάξετε, να το δείτε σε βάθος; Αν είστε σε μια σχέση που πιστεύετε πως δε σας βγάζει τον καλό σας εαυτό, γιατί συνεχίζετε;
Τι βαθμίδες έχει όλο αυτό το πράγμα; Τι μπορεί να σημαίνει; Μήπως εκείνη τη στιγμή που απαντήσατε το poll ο σύντροφός σας έκανε κάτι που σας ενόχλησε; Όπως για παράδειγμα δεν απάντησε στην κλήση σας ενώ ήταν έξω με τους φίλους του, με αποτέλεσμα όλο αυτό να σας δημιούργησε αισθήματα ζήλειας, κάτι το οποίο σιχαίνεστε γιατί είστε υπεράνω;
Πρέπει να προσέξουμε ότι το 28% είναι όντως πραγματικό ποσοστό διότι οι «εξοργισμένοι» κι αυτοί που δεν τα πάνε και τόσο καλά με τη σχέση τους ίσως να ήθελαν να δηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους. Ενώ οι άνθρωποι που είναι μια χαρά στα καλύτερα τους, μπορεί να είναι περισσότεροι κι εφόσον είναι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι να προσπέρασαν το poll βλέποντας την απάντηση σαν κάτι αυτονόητο συνεχίζοντας την ανάγνωση άρθρων στο site.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας μαθαίνουμε την έννοια του καλού, από την οικογένεια μας, από τους γύρω μας κι έπειτα μεγαλώνοντας προσπαθούμε να εξελιχθούμε με βάση αυτών των προτύπων. Αναζητάμε κάποιον που να μας βγάζει ό,τι πιο θετικό έχουμε κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε με ανθρώπους που βγάζουν την πιο αρνητική πτυχή του χαρακτήρα μας.
Εμείς τα κοριτσάκια βλέπαμε ρομαντικές ταινίες της Disney όπου ο καλός πρίγκιπας έσωζε την πριγκίπισσα απ’ τους κακούς. Έτσι περιμέναμε όταν μεγαλώσουμε να βρούμε κι εμείς ένα καλό κι όμορφο αγόρι για να ζήσουμε μαζί του -ή μήπως όχι; Γιατί αν το καλοσκεφτείς δεν ήταν όλα τα παραμύθια έτσι. Ας θυμηθούμε την ιστορία του Αλαντίν ο οποίος ήταν κλέφτης και τον ερωτεύτηκε η πριγκίπισσα που το ‘σκασε μαζί του, την πεντάμορφη και το τέρας που το τέρας (με την ωραία του φωνή) είχε κλεισμένη την κοπελιά στο παλάτι του και πόσες άλλες που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Είμαστε λοιπόν εν μέρει όντα μαζοχιστικά και συχνά επιμένουμε να σκορπιζόμαστε σε σχέσεις τοξικές που βγάζουν τη χειρότερη πλευρά του εαυτού μας.
Μάλλον αυτό πάθαμε μεγαλώνοντας, κάποιες από εμάς στάθηκαν τυχερές με το «πριγκιπόπουλο» να τους χτυπάει την πόρτα έχοντας στα χέρια του το γοβάκι που ταιριάζει στα πόδια τους και κάποιες άλλες προσπαθώντας να αλλάξουν το «τέρας» ή τον «αλήτη» που κατά βάθος έχει καρδιά μικρού παιδιού, έφτασαν στο σημείο να χάσουν τον εαυτό τους.
Τύχη, μοίρα, γραφτό ποιος ξέρει; Οι άνθρωποι που μας βγάζουν τον καλό μας εαυτό αξίζει να βρίσκονται στη ζωή μας και θα πρέπει να τους προσέχουμε αν δε θέλουμε να μεταπηδήσουμε στο 28%.
Πόσο ωραίο είναι να λες στο ταίρι σου και να το πιστεύεις πως «μαζί σου είμαι ο καλύτερος εαυτός μου». Αυτόματα μιλάμε για αμοιβαίο ευτυχία. Να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή της κοινής σας συμβίωσης, να προχωράτε μαζί και να εξελίσσεστε.
Πόσο δυσάρεστη ακούγεται η φράση «μαζί σου είμαι ο χειρότερος εαυτός μου» και πόσο θλιβερό να το πιστεύεις; Το ξέρεις και δεν τολμάς να ξεστομίσεις όσο κι αν τριγυρίζει στο μυαλό σου. Γιατί ξέρεις πως δεν ανήκεις εκεί, δε θες όμως και να απομακρυνθείς. Γιατί οι τοξικές σχέσεις σε τραβάνε σαν μαγνήτης.