Αρκεί μια στιγμή για να χαθεί ένα παιδί. Και δυστυχώς το έχω βιώσει. Περπατάγαμε χέρι χέρι όλοι μας στην πλατεία Ορεστιάδας και ξαφνικά ο Γιώργος μας άφησε το χέρι και άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τέτοια που εξαφανίστηκε από μπροστά μας σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Ο Νίκος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, εγώ άρχισα να τρέχω με τη Ζωή αγκαλιά που είχε φοβηθεί και είχε αρχίσει ένα κλαίει σπαρακτικά.
Ήθελα να φωνάξω δυνατά και να σπάσω όλη τη φασαρία της πλατείας μα η φωνή μου δεν έβγαινε. Και τότε άρχισα να βουλιάζω. Ένιωθα ότι η πλατεία μεμιάς μεταμορφώθηκε σ έναν τεράστιο βάλτο και κάθε μου βήμα με ρούφαγε προς τα μέσα, σαν ένα θηρίο που ήθελε να με καταπιεί.
Η Ζωή συνέχιζε να κλαίει, ο Νίκος συνέχιζε να τρέχει πάνω κάτω και εγώ ένιωθα ότι όλα μαυρίζουν γύρω μου. Ήμουν μια ανάσα πριν λιποθυμήσω.
Με την άκρη του ματιού μου είδα μια φίλη που μου έδειξε τον Γιώργο με το χέρι της … Και τον είδα να παίζει πίσω από ένα παγκάκι αμέριμνος. Και επανήλθα από το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ!
Η καρδιά μου που είχε σπάσει σε 200000 κομμάτια κόλλησε ξανά αλλά όχι τελείως καλά. Ήταν το δικό μου παιδάκι που είχε χαθεί, ήταν το δικό μου, που το αγαπώ και το λατρεύω, το προσέχω και δεν του αφήνω το χέρι ποτέ. Και έτυχε σε εμάς αυτό; Μα εμείς δεν είμαστε ανεύθυνοι γονείς, μα εμείς τα κοιτάμε συνέχεια όπου παίζουν και πολλοί μας λένε και υπερβολικούς και χάθηκε το δικό μας παιδί;
Και τότε μετάνιωσα για όλους τους γονείς που έκρινα άδικα. Για όλες τις φορές που είπα » μα πού είχαν το μυαλό τους » , «δεν πρόσεχαν» ;
Αρκεί μια στιγμή για να χαθεί ένα παιδί και είναι αρκετή για να πάρεις ένα μάθημα ζωής.
Δεν θα σας πω εγώ να έχετε τα μάτια σας 14. Είμαι σίγουρη ότι τα έχετε.
Θα σας πω όμως ότι πρέπει όλοι μας να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να ξέρουν
το όνομα τους
το όνομα σας
τη διεύθυνση του σπιτιού τους
το τηλέφωνο του σπιτιού
να μην ακολουθούν γατάκια, σκυλάκια, πουλάκια ή μπάλες στο δρόμο
να μην πηγαίνουν πουθενά αν δεν σας το πουν
όταν βγαίνετε έξω να μη σας χάνουν και τα παιδιά από το οπτικό τους πεδίο όχι μόνο εσείς.
αν χαθούν να μείνουν εκεί ακριβώς που είναι και να φωνάζουν δυνατά μαμά ή μπαμπά
Να μη δεχτούν από καμία καλή κυρία ή καλό κύριο να τους πάει στην αστυνομία με το αυτοκίνητο τους. Να μείνουν στο σημείο που χάθηκαν και να συνεχίσουν να φωνάζουν δυνατά μαμά ή μπαμπά
Όταν έρθει ο κύριος ή η κυρία με στολή του αστυνομικού σ αυτόν να πουν το τηλέφωνο και τη διεύθυνση σας.
Όταν πηγαίνετε σε μεγάλα εμπορικά δείξτε τους χώρους υποδοχής και τους κύριους και τις κυρίες με τις στολές για να ξεχωρίζουν ποιοι μπορούν να τους βοηθήσουν και που μπορούν να απευθυνθούν αν σας χάσουν.
Όταν βγαίνετε από το σπίτι να τους φοράτε έντονα χρώματα σε ρούχα και παπούτσια για να τα ξεχωρίζετε από το πλήθος.
Αν χάσετε το παιδί σας σε πολύ κόσμο ξαπλώστε στο έδαφος και κοιτάτε τα παπούτσια των ανθρώπων μέχρι να ξεχωρίσετε του παιδιού σας.
Κάθε φορά που βγαίνετε έξω βγάλτε το παιδί μια φωτογραφία. Αναμνηστική θα του λέτε αλλά αυτή θα βοηθήσει την κρίσιμη στιγμή άλλους ανθρώπους να σας βοηθήσουν. Θα είναι η πιο πρόσφατη φωτογραφία που θα έχετε.
δείξτε ψυχραιμία, να σκέφτεστε το καλό του παιδιού και μόνο αυτό. Στην παραπάνω ιστορία εγώ αντέδρασα λάθος!
Σας τα γράφω όλα αυτά και τρέμω. Τρέμω στην ιδέα ότι θα μας συμβεί ξανά κάτι τέτοιο. Τρέμω στην ιδέα όλων των παιδιών που χάνονται καθημερινά. Όταν μπήκα στη σελίδα του Χαμόγελου του παιδιού στα εξαφανισμένα παιδιά χθες για να ενημερωθώ για τη μικρή Μαρία έπαθα σοκ με το πόσα πολλά παιδιά είναι εξαφανισμένα. Πόσα πολλά παιδιά χάθηκαν!
Λένε ότι η πρόληψη είναι το καλύτερο φάρμακο, για αυτό όλοι μας πρέπει να μιλάμε καθημερινά στα παιδιά μας. Δεν είμαστε τέλειοι γονείς, δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο. Ας αφήσουμε λοιπόν τους χαρακτηρισμούς, ας σταματήσουμε να κρίνουμε και ας εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας. Δυστυχώς μπορεί να συμβεί στον καθένα και επειδή καλοκαίρι έρχεται και συνήθως όλοι μας είμαστε πιο χαλαροί, βγαίνουμε έξω από το σπίτι περισσότερο, εκπαιδεύστε τα παιδιά σας!
Και αν τελικά ακούσετε για ένα παιδί που χάθηκε αφήστε τους χαρακτηρισμούς στην άκρη, μη βιαστείτε να ρίξετε ευθύνες στη μάνα, στον πατέρα ή σε οποιονδήποτε άλλο σας έρθει στο μυαλό, σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε. Και αν τελικά δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα μη μιλήσετε, μη κρίνετε, μη βρίζετε, μη γράφετε στο διαδίκτυο ότι σας έρθει, σε γονείς που πονούν απευθύνεστε, σε γονείς που βιώνουν το χειρότερο σενάριο της ζωής τους.
Και αν βρείτε εσείς ένα παιδί που έχει χαθεί μην το πάρετε στο αυτοκίνητό σας ή από το χέρι για να το πάτε στην αστυνομία. Καλέστε επιτόπου από το κινητό σας την αστυνομία να έρθει στο μέρος που βρίσκεστε και ταυτόχρονα προσπαθήστε να ηρεμήσετε ένα τρομαγμένο παιδάκι. Μπορεί στη θέση του να ήταν το δικό σας παιδί.
Και μη ξεχνάτε αρκεί μια στιγμή για να χαθεί ένα παιδί!
Πηγή: paixnidaki.com