Μετά από 7 μήνες αγωνίας, 48 κιλά, 2 μήνες στο νοσοκομείο ακίνητη για να σε κρατήσω όσο πιο πολύ μπορούσα στην κοιλιά μου και να γίνεις γερός για να μπορέσεις να ζήσεις όταν θα έβγαινες στον κόσμο, με σπασμένες τις φλέβες στα χέρια μου από τις ενέσεις και τους ορούς, και τέλος μετά από 12 ώρες πόνου για να γεννηθείς να πάρεις την πρώτη σου ανάσα, επιτέλους σε κράτησα στην αγκαλιά μου και ξαφνικά ωρίμασα, μεγάλωσα, ένιωσα ότι πια δε θα ζούσα ποτέ ξανά για τον εαυτό μου αλλά η ζωή σου θα έχει πάντα προτεραιότητα. Ένιωσα τι σημαίνει αγάπη και κατάλαβα ότι όλα όσα είχα ζήσει μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν απλά ο πρόλογος της ζωής μου, μια προετοιμασία για να γίνω ο άνθρωπος που είχες διαλέξει εσύ, πριν έρθεις στον κόσμο, για μητέρα. Και γέμισα χιλιάδες συναισθήματα που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν, ποτέ σε τέτοια ένταση τουλάχιστον, και σε ήξερα μόνο μερικά λεπτά.
Και ονειρεύτηκα για σένα τον κόσμο όλο, και το μόνο που ήθελα ήταν να σε δω ευτυχισμένο και γελαστό, ποτέ δεν θέλησα τα δικά μου ανεκπλήρωτα όνειρα για σένα, μόνο να γίνεις άνθρωπος ευχήθηκα, και μόνο να μπορέσω να σου δώσω εφόδια για αυτήν την ζωή την δύσκολη, την άδικη καμιά φορά. Και ήξερα ότι όσα και αν έκανα για σένα θα με κατηγορούσες κάποια στιγμή, ότι δεν σε αγάπησα αρκετά, ότι σε αγάπησα τόσο που σε καταπίεσα.
Και αμέσως πήγα σε ειδικούς ανθρώπους να ρωτήσω, να μάθω πώς θα σε μεγαλώσω σωστά, να μάθω την διαφορά μεταξύ χρήσιμου γονιού και αρεστού γονιού, γιατί δεν γεννήθηκα μάνα και δεν θεώρησα ποτέ ότι τα ξέρω όλα. Σκιζόταν η καρδιά μου όταν σε άφηνα να κλαις για να μάθεις ότι με το κλάμα και την γκρίνια δεν κερδίσεις, ώστε να μην καταλήξεις να γίνεις καταθλιπτικός ενήλικας για να κερδίζεις την προσοχή, πολλές φορές ντρεπόμουνα όταν αποφάσιζες μέσα στον κόσμο να χτυπιέσαι για να περάσει το δικό σου και δεν σε σήκωνα παρόλα τα επικριτικά βλέμματα των περαστικών, γιατί έπρεπε μόνο σου να σε αφήσω να σταματήσεις το θέατρο αφού είχες εκφράσει τον θυμό σου.
Δεν ήμουν σκληρή ούτε άκαρδη όταν μου ζητούσες πράγματα και σου έλεγα όχι και κατέβαζες τα μουτράκια σου και γεμίζαν δάκρυα τα ματάκια σου, μακάρι να μπορούσα να σου λέω ναι σε όλα και να είσαι πάντα ικανοποιημένος, αλλά δεν θα μάθαινες ποτέ ότι στην ζωή δεν γίνεται πάντα το δικό σου και ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να ζουν για να σε υπηρετούν. Δεν ήμουν τεμπέλα όταν σε άφηνα να ντύνεσαι μόνος σου και να ταλαιπωρείσαι να βάλεις την κάλτσα και έξαλλος να την πετάς στο πάτωμα και να μου γυρνάς την πλάτη. Έπρεπε να μάθεις να αυτοεξυπηρετείσαι, έπρεπε να σε αφήνω να μεγαλώνεις και να με χρειάζεσαι όλο και λιγότερο, άλλο αν στα μάτια μου είσαι πάντα το μωρό μου. Δεν ήθελα να σε κάνω δουλάκι όπως μου έλεγες όταν σε έβαζα να καθαρίζει αυτά που λέρωνες, απλά σου μάθαινα να σέβεσαι τον κόπο των ανθρώπων που δουλεύουν για μας και μας περιποιούνται. Δεν ευχαριστιέμαι όταν σου κόβω πράγματα που σε ευχαριστούν απλά σου μαθαίνω την ευθύνη, σου μαθαίνω ότι οι πράξεις έχουν συνέπεια, δεν σε τιμωρώ όπως νομίζεις, σε βοηθάω επειδή σε αγαπώ τόσο.
Δεν είμαι αδιάφορη ούτε ελαστική όταν δε σου θυμίζω τις ασκήσεις που έχεις για το σπίτι από το σχολείο και σε αφήνω να πηγαίνεις αδιάβαστος. Μόνο έτσι θα μάθεις ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για τις δουλειές σου και ότι το διάβασμα δεν ικανοποιεί εμένα αλλά βοηθάει εσένα να προοδεύεις. Πόσο λυπάμαι όταν χάνω την ψυχραιμία μου και σου φωνάζω και ξέρω ότι εκείνη την στιγμή όχι μόνο σε πληγώνω και σε γεμίζω φόβο, αλλά σε μαθαίνω ότι με την φωνή νομίζεις ότι υπερέχεις πάνω στους άλλους, αλλά είμαι τόσο κουρασμένη καμία φορά και δεν έχω πάντα υπομονή, και άλλες φορές σου κάνω τα χατίρια που δεν θα έπρεπε και σε μπερδεύω γιατί νομίζεις ότι με κέρδισες και ότι θα κερδίζεις και τους άλλους.
Όταν σου ζητάω συγνώμη είναι για να σου δείξω ότι είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη και να μάθεις κι εσύ να δέχεσαι τα λάθη σου, όταν σου ζητάω βοήθεια είναι για να μάθεις να μην φοβάσαι να ζητάς βοήθεια, να μάθεις ότι είναι καλό να χρειάζεσαι τους άλλους, να μάθεις έτσι να τους σέβεσαι. Μπορεί να σε κουράζω που σου λέω ότι σε αγαπώ όλη την ώρα και γυρνάς τα μάτια αλλά μόνο έτσι θα μάθεις ότι αξίζεις και θα αγαπάς κι εσύ τον εαυτό σου και θα τον σέβεσαι και δε θα πάρεις αποφάσεις πολύ βλαβερές για σένα γιατί θα ξέρεις ότι έχεις αξία. Δεν ξέρεις πόσο κρατιέμαι να μη σε γεμίζω φιλιά όλη μέρα μπροστά σε όλους και να σε κάνω να ντρέπεσαι, μα περιμένω να κοιμηθείς το βράδυ και τότε σου φιλάω το κεφαλάκι και σε κοιτάω και δεν σε χορταίνω και ενώ είμαι πτώμα από την ημέρα μου και το κεφάλι μου γεμάτο σκοτούρες και άγχος τα ξεχνάω για λίγο όλα γιατί βλέπω εσένα, το ομορφότερο πράγμα που υπάρχει στην ζωή μου.
Μην ανησυχείς δεν πληγώνομαι κάθε φορά που μου λες «δε σε αγαπώ, θέλω να φύγω, προτιμώ τον μπαμπά μου», ξέρω ότι απλά εκφράζεις τον θυμό σου για να με κερδίσεις και σου δίνω τον χώρο και τον χρόνο σου για να ηρεμήσεις. Δεν ξέρεις τις μάχες που δίνω καθημερινά για να σε προστατέψω, να σου προσφέρω αγαθά, γνώση και χαρά, και θα τις καταλάβεις μόνο όταν κάνεις εσύ παιδί πια και τότε θα με δεχτείς και θα με συγχωρέσεις, όπως κι εγώ το ίδιο έκανα με την δικιά μου την μαμά. Όταν ήρθες εσύ έγινα και εγώ σωστή κόρη, τότε κατάλαβα.
Δεν ξέρεις ότι εσύ με μαθαίνεις κάθε μέρα πιο πολλά απ’ όσα σε μαθαίνω εγώ. Και σε ευχαριστώ.
Εσύ είσαι ο δάσκαλος μου γιατί στην προσπάθεια μου να σε κάνω άνθρωπο έγινα εγώ άνθρωπος.
Γράφει η Ίρμη Μητροπούλου