Πριν λίγες ημέρες, 1η του Οκτώβρη, ήταν η παγκόσμια ημέρα για τον παππού και τη γιαγιά
και θα πούμε αυτό που λέμε πάντα, πως δεν χρειάζονται οι παγκόσμιες ημέρες για να σεβόμαστε και να δείχνουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους τους δικούς μας, στους ανθρώπους που μας έφεραν στη ζωή.
Η Τρίτη ηλικία, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην χώρα μας δυστυχώςβρίσκεται στο περιθώριο. Οι άνθρωποι σε αυτή ακριβώς την ηλικία, χρειάζονται την
αμέριστη υποστήριξή μας. Αρκεί να σκεφτούμε πως θα ήταν ξαφνικά να μην δουλεύουμε, να μην βγαίνουμε πολύ, να μην έχουμε ενδιαφέροντα και αντικείμενο, να μην νιώθουμε χρήσιμοι στη ζωή. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το πιο σημαντικό, να κάνουμε τους ηλικιωμένους μας να νιώθουν χρήσιμοι σε αυτή τη ζωή, να τους αναθέτουμε αρμοδιότητες, να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας και πως έχουν κάποιον να ακουμπήσουν, να μιλήσουν, έχουν με κάποιον να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, που ζούμε σε μία εποχή που οι σχέσεις γενικότερα περνούν κρίση, οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές, η επιστροφή στη ρίζα του συναισθήματος, στους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν και μας γαλούχησαν είναι αναγκαία. Είναι αναγκαίο το πραγματικό ενδιαφέρον, και όχι να τους χρησιμοποιούμε μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Είναι αναγκαίος ο σεβασμός στην Τρίτη ηλικία. Είναι δείγμα πολιτισμού.
