Γνωριστήκαμε πριν πέντε χρόνια όταν εγώ είχα πάρει διαζύγιο από τον άντρα μου…
Η γνωριμία έγινε μέσω ίντερνετ… Μιλάγαμε μια εβδομάδα και μετά βρεθήκαμε από κοντά!
Σύντομα κάναμε σχέση για ενάμιση χρόνο και μετά αρραβωνιαστήκαμε..
Εξαρχής, βλεπόμασταν πολύ λίγο γιατί είχα και δυο παιδιά να φροντίσω…
Ξαφνικά. εκεί που όλα πήγαιναν καλά, μένει άνεργος και μου λέει ότι θα φύγει για Αμερική μιας και είχε γεννηθεί εκεί και είχε συγγενείς που θα του έδιναν δουλειά.
Μου πρότεινε μάλιστα, αν ήθελα, να πήγαινα μαζί του!
Είπα «ναι«…
Τις επόμενες ημέρες, πήγα από την Αμερικάνικη πρεσβεία για συνέντευξη αλλά μου αρνήθηκαν τη βίζα.
Το συζητήσαμε και συμφωνήσαμε ότι θα περίμενα ένα χρόνο Ελλάδα να μαζέψει χρήματα και μετά θα με έπαιρνε εκεί να παντρευτούμε!
Περίμενα πιστή και αφοσιωμένη…
Όλο αυτό το διάστημα ούτε καν χρήματα δεν έστελνε παρότι είχαμε αρραβωνιαστεί πριν φύγει και ήξερε ότι ήμουν άνεργη και το μόνο που έκανα είναι να τον περιμένω….
Ο καιρός πέρασε και ήρθε το πολυπόθητο καλοκαίρι…
Είχα ετοιμάσει διαβατήρια, βίζες, το’ χα πει στους γονείς μου, στους φίλους μου, στους συγγενείς… Όλα ήταν έτοιμα!
Ήρθε τελικά στην Ελλάδα και περάσαμε το καλοκαίρι μαζί!
Λίγες ημέρες πριν το προγραμματισμένο ταξίδι μας, μου είπε ότι πρέπει να περιμένω λίγο ακόμη έτσι ώστε να κάνει τα χαρτιά μου από την Αμερική.
Αυτή τη φορά δεν το δέχτηκα….
Έφυγε σαν τον κλέφτη…
Τη μία μέρα ήμασταν μαζί σε ξενοδοχείο και την επόμενη ακριβώς εξαφανίστηκε…
Ανησύχησα ότι έχει πάθει κάποιο κακό και τον έπαιρνα τηλέφωνα στο κινητό του… Ήταν κλειστό.
Άρχισα να παίρνω και στο σπίτι του αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο… Δεν το σήκωνε κανείς…
Προσπάθησα να επικοινωνήσω και με τους γονείς του αλλά δεν τα κατάφερα… Πήγα από το σπίτι του, χτυπούσα τα κουδούνια, καμία ανταπόκριση…
Επέστρεψα σπίτι, πέφτω στο κρεβάτι και του στέλνω μήνυμα…
«Δεν θέλω να πιστέψω ότι έφυγες μόνος σου… Όλοι μου λένε ότι έχεις φύγει και εγώ απαντάω… αποκλείεται»…
Και μου απαντάει:
«Ναι, δεν μου άφησες επιλογή, έχω φύγει…»
Τα κατάφερε, με διέλυσε…
Για μήνες έπασχα από κατάθλιψη και έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή… Ύστερα από πολύ καιρό κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου…
Από τότε, κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα με θυμάται…
Φυσικά δεν δέχομαι ούτε καν να τον συναντήσω, ούτε να του μιλήσω
