Στα 17 μου και ύστερα από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, έμαθα ότι δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Δεν ξέρω πώς πέρασαν εκείνες οι εφιαλτικές μέρες. Στα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, έμαθα ότι θα στερούμουν το όνειρο κάθε γυναίκας και καλούμουν να φανώ δυνατή. Γύρω μου τα πάντα ήταν μαύρα. Άρνηση για όλα, για κάθε τί που κάθε κοπέλα στην ηλικία μου, θα ενδιέφερε.
Δεν ήθελα να ακούω για τίποτα, για πολλά χρόνια. Οι σχέσεις μου ήταν πάντα περιστασιακές και αρνούμουν να πω το μυστικό μου στον φίλο μου, περισσότερο όμως αρνούμουν να δεχτώ να κάνει το πρόβλημά μου, δικό του. Όταν κάποια στιγμή, μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος που φαινόταν διαφορετικός από τους άλλους, άρχισα να πιστεύω ότι η ζωή μπορούσε να προχωρήσει παρακάτω. Μοιράστηκα μαζί του τα πάντα και εκείνος με είχε σαν θεά. Άρχισα να νιώθω ότι άξιζε να ζω και να κάνω όνειρα. Μαζί θα υιοθετούσαμε το δικό μας παιδί και θα κάναμε έτσι, τη δική μας οικογένεια. Ώσπου μετά από λίγο καιρό, μου είπε ότι ήθελε δικά του παιδιά και ότι θα του ήταν δύσκολο να μεγαλώσει και να δώσει το όνομά του σε ένα ξένο. Έτσι τελειώσαμε. Και πάλι όλα βουνό μπροστά μου…
Ορκίστηκα όμως πως δεν θα ξαναπέσω. Πως θα κρατηθώ από τον εαυτό μου και θα προχωρήσω. Δεν του κράτησα ποτέ κακία, είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να κάνει τις επιλογές του και να θέλει να ακολουθήσει τα όνειρά του. Χωρίσαμε φιλικά όσο κι αν με πόνεσε.
Σήμερα στα 34 και έπειτα από τόσα χρόνια σχεδόν μόνη μου, πήρα τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου: Ξεκίνησα τη διαδικασία υιοθεσίας παιδιού εκτός γάμου, αφού μετά από πολύ ψάξιμο, διαπίστωσα ότι ο νόμος καλύπτει και τους μονογονείς. Αυτή τη στιγμή έχω στα χέρια μου την έγκριση της αίτησής μου μετά από μια μεγάλη γραφειοκρατική -και όχι μόνο-διαδικασία. Ειδικές εξετάσεις, συναντήσεις με κοινωνικούς λειτουργούς, επισκέψεις στο σπίτι μου και στο σπίτι των γονιών μου, τηλεφωνήματα κλπ. Η διαδικασία όμως δεν με κούρασε διότι σκοπός μου, ήταν ένας. Να φτάσω κοντά στο όνειρό μου.
Με τη στήριξη της οικογένειάς μου και των δικών μου ανθρώπων, έφτασα ένα βήμα πρίν την ημέρα που ονειρεύομαι χρόνια. Κάθε μέρα παρακαλώ Το Θεό, η μέρα αυτή να έρθει γρήγορα. Νιώθω περήφανη για μένα που έφτασα ως εδώ και τόσο σίγουρη ότι θα καταφέρω να μεγαλώσω σωστά ένα παιδί που για οποιονδήποτε λόγο θα στερηθεί την οικογένειά του. Στο μυαλό μου βέβαια η ιδέα του γάμου δεν σταμάτησε να υπάρχει ποτέ. Τώρα όμως όποιος μπεί στη ζωή μου, θα πρέπει να δεχτεί μαζί και το παιδί μου, αλλιώς δεν θα έχει θέση δίπλα μου.
Σας ευχαριστώ και εύχομαι καλές γιορτές σε όλους!
Δώρα