Περίπου στα μισά της τελευταίας εγκυμοσύνης μου, πήγα στο γυμναστήριο για ένα μάθημα αεροβικής γυμναστικής με την μικρότερη αδελφή μου.
“Η κοιλιά σου είναι τόσο χαριτωμένη!” είπε η υπάλληλος στο γραφείο. “Είναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη;”
“Όχι,” απάντησα πρόσχαρα, έχοντας συνηθίσει την κοινή ερώτηση. “Είναι η τέταρτη μου!”
“Τι ;!” εκείνη έμεινε έκπληκτη. “Τα ξεκίνησες όταν ήσουν 15; Τα είχες προγραμματίσει; Γιατί να το κάνεις αυτό;”
Την αγνόησα επιδεικτικά και συνέχισα το δρόμο μου για να μετριάσω τα παχάκια της εγκυμοσύνης μου. Γιατί; Επειδή τα έχω ξανακούσει από πριν.
Αλλά έχω νέα για σας – το γεγονός ότι είμαι 28 με τέσσερα παιδιά δεν με κάνει αποτυχημένη.
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος στην τρυφερή ηλικία των 21, ανησύχησα ότι είχα καταστρέψει όλη τη ζωή μου – και της αγέννητης της κόρης μου. Πίστευα ότι η ιδανική ζωή για μένα θα ήταν να είχα μια καλή καριέρα, ένα μεγάλο δικό μου σπιτι και ένα φοβερό αμάξι.
Έκλαιγα, γιατί πίστευα ότι οι απρογραμμάτιστες εγκυμοσύνες καταστρέφουν τη ζωή των νεαρών μαμάδων. Το ίδιο σκέφτεστε ίσως και εσείς..
Όμως όπως αποδεικνύεται αυτό δεν πάντα.
Υπήρχαν κάποιοι αγώνες στην πορεία, τα χρόνια που δούλευα σε δύο εργασίες, μέρες που ένιωθα μόνη και απομονωμένη, και αυτοί οι αγώνες θα ήταν πολύ πιο δύσκολοι αν δεν είχα στο πλευρό μου έναν αφοσιωμένο σύντροφο (παντρευτήκαμε όταν ήμουν πέντε μηνών έγκυος).
Αλλά ο μεγαλύτερος αγώνας για μένα ήταν να παλεύω με την ιδέα ότι η κοινωνία προσπάθησε να μου κάνει κήρυγμα, ότι η απόκτηση παιδιών σε νεαρή ηλικία δεν συνάδει με την επιτυχία, όπως πχ όταν κάποιος μου είπε με περιφρονητική ματιά, ”μωρά κάνουν μωρά”.
Μου πήρε κάποιο καιρό, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αλήθεια όσα μου λέγανε.
Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν σε θέση να χαράξουμε μια “επιτυχημένη” ζωή – στην ηλικία των 23 αγοράσαμε το σπίτι μας, αποκτήσαμε μεταπτυχιακούς τίτλους, ακόμα και βάζαμε λεφτά στην άκρη. Ταξιδεύαμε, είχαμε σταθερούς μισθούς και καλή ασφάλιση υγείας, και ο σύζυγός μου καυχιόταν ότι ήταν πατέρας τεσσάρων στα είκοσί του.
Αλλά στη τελική, μετά από έξι χρόνια σε ρόλο γονιού για τέσσερα παιδιά, έχω μάθει ειλικρινά ότι δεν έχει σημασία πόσα αγενή σχόλια θα ακούσω. Δεν έχει σημασία αν νομίζετε ότι είμαι η εξαίρεση στον κανόνα, μια εντελώς φυσιολογική μητέρα, ή απλά μια τρελή.
Επειδή είμαι χαρούμενη με ό,τι έχω φτιάξει στη ζωή μου. Είμαι περήφανη ως γυναίκα που είμαι μητέρα, για την οικογένεια που μεγαλώνω, και ακόμη και για το δικό μου ταξίδι.