Όταν κοιτάζουμε τα παιδιά μας, το μόνο που μπορούμε να νιώσουμε είναι τεράστια αγάπη και υπερηφάνεια. Η ανάμνηση της γέννας μοιάζει μακρινή και στο μυαλό μας έχουμε κρατήσει την απίστευτη στιγμή που πήραμε το μωρό μας στην αγκαλιά μας, αφήνοντας πίσω τον φόβο, το άγχος και κυρίως…τον πόνο.
Η Autumn Benjamin, όμως, μέσω μιας δημοσίευσής της στο facebook, μας έκανε να θυμηθούμε και κάποιες λιγότερο ευχάριστες στιγμές, επισημαίνοντας στο τέλος ότικάνεις και ποτέ δεν πρέπει να υποβιβάζει μια μητέρα, που θυσιάζεται από την πρώτη στιγμή που φέρνει στον κόσμο το παιδί της.
«Βρισκόμουν σε δίλημμα για το αν έπρεπε να ανεβάσω αυτή τη δημοσίευση, αλλά αποφάσισα να δείξω τις δύσκολες πλευρές μετά τη γέννα, αλλά και τις θυσίες που κάνουν όλες οι μαμάδες από την πρώτη μέτρα.
Την φωτογραφία την τράβηξε ο άντρας μου δύο μέρες αφού γέννησα την κόρη μου. Έτρωγα το νοσοκομειακό φαγητό μου και έμπαινα στην άγνωστη περιοχή της μητρότητας. Μάθαινα να θηλάζω αυτό το μικρό πλασματάκι που μόλις είχε γεννηθεί, φορούσα τεράστια εσώρουχα, έχοντας ακόμη την κοιλιά της εγκυμοσύνης. Κανείς δεν μου είχε πει ότι δεν φεύγει αμέσως, όπως κανείς δεν μου είπε ότι θα αιμορραγούσα.
Κανείς δεν μου είπε ότι θα ήμουν άκρως συναισθηματική και θα έκλαιγα. Θυμάμαι ότι ήμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιο του νοσοκομείου και έκλαιγα, γιατί επιτέλους το κοριτσάκι μου είχε γεννηθεί. Και φοβόμουν γιατί δεν ήταν πια μέσα μου προστατευμένη.
Ο άντρας μου δεν ήξερε τι να κάνει και το κατάλαβα, όταν με κρατούσε στο ντουζ όσο έκλαιγα ακατάπαυστα. Η μνήμη μου είναι λίγο θολή, αλλά θυμάμαι να λέω “δεν είναι πια ασφαλής, τώρα που γεννήθηκε” και πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ.
Πονούσα πολύ και κανείς δεν σου λέει ότι η γρήγορη γέννα συνάδει με ένα άσχημο “σκίσιμο”.[…] Τις εβδομάδες που ακολούθησαν με το ζόρι περπατούσα και πήγαινα τουαλέτα. Φορούσα κάτι τεράστιες πάνες και νόμιζα ότι το σώμα μου δεν θα επανέλθει ποτέ. Ο άντρας μου με βοηθούσε στα πάντα, από το να πάω τουαλέτα, μέχρι να ανέβω τα σκαλιά.
Το να είσαι μαμά είναι η απόλυτη θυσία.
Αφήνεις το σώμα σου για 9 μήνες για να μεγαλώσει ένα μωράκι.
Σε πιάνουν οι πόνοι και γεννάς.
Νιώθεις ένα συνονθύλευμα από συναισθήματα.
Αφήνεις την ντροπή κατά μέρος, κυκλοφορείς στο σπίτι με πάνες και ζητάς από τον άνθρωπό σου να σου βάλει αλοιφή, την ώρα που πας τουαλέτα για να αποφύγεις το κάψιμο.
Περνάς ατελείωτες ώρες νανουρίσματος και θηλασμού και προσπαθείς να διατηρήσεις το γάλα, γιατί απλά θέλεις να θηλάσεις.
Είσαι υπομονετική όλες τις ώρες.
Και κυρίως, αφήνεις πίσω σου το ποια ήσουν πριν γίνεις μητέρα. Οι περισσότερες παρατούν τα χόμπι, τα όνειρα και τα σχέδιά τους. Βάζουν σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό τους για τα παιδιά τους. Αντιμετωπίζουμε τόσα πολλά συναισθήματα που δεν εξωτερικεύουμε, μόνο και μόνο για να είμαστε εκεί για τα μωρά μας.
Ποτέ μην υποβιβάζετε μια μητέρα, γιατί δεν ξέρετε ούτε τα μισά που περνάει.
Ήμουν η χαρούμενη, ανέμελη Αutumn, αλλά τώρα είμαι η μαμά της κόρης μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.»
Πηγή: mamamia.com.au
Πηγή: mama365