Όταν μία γυναίκα ονόματι Emily πήγε να ανανεώσει την άδεια οδήγησής της, η υπάλληλος της είπε ότι έπρεπε να δηλώσει το επάγγελμά της.
Εκείνη δίστασε, αβέβαιη για την απάντησή της. “Αυτό που εννοώ είναι…“, εξήγησε η υπάλληλος, “έχετε δουλειά ή είστε άνεργη;”
“Φυσικά και έχω δουλειά” απάντησε εκείνη. “Είμαι μητέρα!”
“Δεν γίνεται να γράψουμε αυτό ως επάγγελμα. Θα σας καταχωρήσω ως νοικοκυρά” είπε η υπάλληλος κατηγορηματικά.
Είχα ξεχάσει την ιστορία της μέχρι που χρόνια αργότερα μου έκαναν την ίδια ερώτηση σε παρόμοια περίσταση.
“Ποιο είναι το επάγγελμά σας;” με ρώτησε η υπάλληλος. Δεν ξέρω τι με έκανε να απαντήσω έτσι… Οι λέξεις απλά σχηματίστηκαν από μόνες τους.
“Είμαι επιστημονική συνεργάτης στον τομέα της ανάπτυξης παιδιών και των ανθρώπινων σχέσεων.” Η υπάλληλος πάγωσε κρατώντας το στυλό και με κοίταξε σαν να μην είχε ακούσει σωστά. Επανέλαβα τον τίτλο αργά, τονίζοντας τις πιο σημαντικές λέξεις. Έμεινα άναυδη όταν την είδα να το καθαρογράφει στην επίσημη φόρμα!
“Μου επιτρέπετε να ρωτήσω” μου είπε η υπάλληλος με ενδιαφέρον, “τι ακριβώς κάνετε στον τομέα σας;” Ψύχραιμα, χωρίς κανένα ίχνος ταραχής στη φωνή μου, άκουσα τον εαυτό μου να απαντάει:
Έχω συνεχές πρόγραμμα που περιλαμβάνει έρευνα, εργαστήριο και πρακτική εφαρμογή. Φυσικά η εργασία μου είναι από τις πιο απαιτητικές στις ανθρωπιστικές επιστήμες και συχνά εργάζομαι 14 ώρες την ημέρα. Αλλά οι ανταμοιβές είναι πολύ πιο ικανοποιητικές από τα χρήματα.
Υπήρχε μία νότα σεβασμού στη φωνή της όταν ολοκλήρωσε τη φόρμα σηκώθηκε και προσωπικά με οδήγησε μέχρι την πόρτα.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, έλαμπα από καμάρι για τη νέα καριέρα μου και χαιρέτησα τους βοηθούς μου ηλικίας 10, 7 και 3 ετών. Από τον επάνω όροφο άκουγα το νέο μας “πειραματικό μοντέλο”, 6 μηνών, στο “πρόγραμμα ανάπτυξης”.
Credits: Shareably
