Πριν από τρία χρόνια, ο σκύλος του Μάικ, ο Τζακ, εξαφανίστηκε, ο Μάικ όμως δεν έχασε ποτέ την ελπίδα του ότι μια μέρα θα έβλεπε ξανά τον γούνινο καλύτερό του φίλο.
Περνούσε κάθε στιγμή που μπορούσε, αναζητώντας τον και βάζοντας φυλλάδια. Αν και παρέμενε αισιόδοξος, ο χρόνος που πέρασε χωρίς τον Τζακ ήταν καταθλιπτικός.
«Από τότε που τον έχασα, δεν έχω δεν ήταν πραγματικά το ίδιο», είπε ο Μάικ. «Κάναμε τα πάντα μαζί, σαν να τον έφερνα στη δουλειά τη μισή ώρα, και όποτε πήγαινα για ψάρεμα, ήταν εκεί. Απλώς κάναμε τα πάντα μαζί. Ήταν εκεί ό,τι κι αν έκανα.»
Τότε, μια μέρα, ο Τζακ έλαβε ένα τηλεφώνημα από ένα νοσοκομείο ζώων που απείχε οκτώ ώρες. Το άτομο στο τηλέφωνο ρώτησε τον Μάικ αν τον λένε Μάικ και αν είχε ένα σκυλί με το όνομα Τζακ.
Πριν ο Μάικ ενθουσιαστεί πολύ, Ήθελε το νοσοκομείο να ελέγξει για διαφορετικά χαρακτηριστικά για να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικά ο Τζακ. Τους είπε ότι ο Τζακ είχε λίγο καφέ χρώμα στο ένα του μάτι και ένα καρφί σε ένα από τα μπροστινά του πόδια ήταν εντελώς μαύρο. Τότε το νοσοκομείο επιβεβαίωσε και τα δύο, και ο Μάικ ήξερε ότι αυτός ήταν ο Τζακ!
Ο Τζακ βρέθηκε στην άκρη του δρόμου, σχεδόν 500 μίλια μακριά. Ευτυχώς, ήταν υγιής και τώρα περίμενε στο νοσοκομείο για να επανενωθεί με τον άνθρωπο του.
Ο Μάικ βγήκε αμέσως στον δρόμο και οδήγησε κατευθείαν στο νοσοκομείο για να δει ξανά το μωρό του.
Μόλις ο Τζακ είδε τον Μάικ, έτρεξε προς το μέρος του με την ουρά του να κουνάει. Ήταν πολύ προφανές ότι ο Τζακ ήξερε αμέσως ότι ήταν ο Μάικ, παρόλο που είχαν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είδαν ο ένας τον άλλον.
Καθώς ο Μάικ κρατούσε τον Τζακ, ο Τζακ γκρίνιαζε και ούρλιαζε από χαρά. Στη συνέχεια κύλησε στην πλάτη του για να τρίψει την κοιλιά του.