Η Βίκυ Σταυροπούλου. εξαίρετη ηθοποιός, χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη αισιοδοξία, ενέγεια και ειλικρίνεια!
Τώρα ετοιμάζεται να υποδυθεί την Αργυρώ, τη γυναίκα του Γιώργου Ζαμπέτα στη μουσική παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» στο θέατρο Αλίκη. Και το απολαμβάνει, όπως απολαμβάνει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή της, αντιστρέφοντας εκείνα που την πληγώνουν. Δεν είναι και λίγο…
«Δεν είμαι το μέτρο της μέσης ελληνίδας. Από τη φύση μου έχω αντοχές, έχω μάθει να συμμερίζομαι, να προσπαθώ να καταλάβω τον άλλον. Ετσι ήμουν από παιδί. Ισως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια, πολλών ανθρώπων με διαφορετικούς χαρακτήρες. Είμαι το τέταρτο και μικρότερο παιδί της -έχω μια αδελφή και δύο αδελφούς, πολύ μεγαλύτερους από εμένα.
Το σπίτι μας, πάντα ανοιχτό, με κόσμο, ήταν στο Περιστέρι, εκεί που ζω ακόμα. Κι αυτό είναι ένα κοινό μου στοιχείο με τον Ζαμπέτα. Οι λαϊκές μας καταγωγές και ότι δεν τις έχουμε αρνηθεί. Τις θεωρούμε και φόρο τιμής. Εχω συναντήσει ανθρώπους που τις αρνήθηκαν…
Η ζωή μου καλυτέρευσε από όταν την πήρα εγώ στα χέρια μου. Και, την πήρα νωρίς. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Νότιο Αφρική, όπου γεννήθηκα. Εφυγα μωρό, ενώ τα αδέλφια μου εκεί τελείωσαν το σχολείο. Σαν γονείς μου είχα τη γιαγιά και τον παππού στην Αθήνα όταν γύρισα».
Βίκυ Σταυροπούλου: «Κάποια στιγμή, στα 22 μου, είχα σχέση με τον (μετέπειτα) μπαμπά της κόρης μου κι έμεινα έγκυος. Ημουν μικρή. Σκεφτόμουν να μην το κρατήσω. Εκείνη την εβδομάδα όμως, στον ύπνο του, έφυγε ξαφνικά ο παππούς μου. Κι ένοιωσα σαν ο θεός να μου παίρνει τον παππού μου και να μου δίνει μια καινούρια ζωή. Κοιμήθηκα ελεύθερη και ξύπνησα παντρεμένη. Εγινα μητέρα στα 23 μου με έναν πολύ καλό άνθρωπο, που λόγω του νεαρού της ηλικίας, συνειδητοποιήσαμε πολύ σύντομα, ότι δεν μεγαλώναμε το ίδιο. Η αναστάτωση και η συνειδητοποίηση, οι ενοχές, και όλα όσα περνάει ένας άνθρωπος όταν υπάρχει καρπός του έρωτα, οι ερωτήσεις του τύπου «γιατί μια λάθος δική μου επιλογή» να την πληρώσει το παιδί μου, μπλόκαραν τη ζωή μου. Και κλείστηκα στον εαυτό μου, όπως κάνω πάντα στις στεναχώριες.
Επειδή όμως ο μπαμπάς της κόρης μου, είχε ένα μαγαζί όπου έρχονταν καλλιτέχνες, και καθώς έβλεπαν την τρέλα μου, μου έλεγαν να ασχοληθώ με το θέατρο.
Διάλεξα τη σχολή του Γιώργου Κιμούλη για να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να ξεφύγω από την πλήξη του γάμου. Δεν είχαν φανταστεί ότι εκεί θα ανακάλυπτα έναν καινούργιο κόσμο. Δεν ήξερα από θέατρο. Εκεί, σαν να μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω έναν απολογισμό στην επιχείρηση «εγώ» και να δω ότι τα έσοδα ήταν ελάχιστα και τα έξοδα τεράστια. Η επιχείρηση πήγαινε δηλαδή για κλείσιμο. Κι έκανα την επανάστασή μου.
Βίκυ Σταυροπούλου: Χώρισα και βρέθηκα από καλοπαντρεμένη, άφραγκη, φοιτήτρια στη σχολή με ένα μωρό. Την ημέρα πέρναγα υπέροχα και τα βράδια έκλαιγα. Είχα όμως πίστη, ότι αφού βρήκα αυτό που θέλω να κάνω, θα το κάνω. Κι έχω την ψευδαίσθηση ή την υποψία ότι με αντάμειψε ο θεός».
Βίκυ Σταυροπούλου: «Μόλις τέλειωσα τη σχολή έπαιξα ένα Δευτερότριτο την Κριστίν, στη «Δεσποινίδα Τζούλια» με τη Φιλαρέτη Κομνηνού και τον Θανάση Ευθυμιάδη και από εκεί μου ήρθαν τέσσερις προτάσεις. Κι αμέσως μετά το τηλεοπτικό «Είσαι το ταίρι μου». Αυτό ήταν… Ο Θοδωρής Πετρόπουλος ήταν για μένα ο καλός μου μάγος. Με άγγιξε και μου άλλαξε η ζωή. Από το σκοτεινό σοκάκι βγήκα στη λαμπερή λεωφόρο. Δεν πίστευα την τύχη μου να παίξω έναν τόσο ωραίο ρόλο. Κατάλαβα αμέσως τη δύναμη της τηλεόρασης. Εγινα πρωταγωνίστρια σε μια νύχτα. Είχα μεγάλη χαρά που ο κόσμος μου έδειχνε τόση αγάπη αλλά είχα και την ευθύνη να τους δικαιώσω.
Ο Χρήστος (σ.σ. Χατζηπαναγιώτης) έγινε κολλητός μου όταν ήμουν έγκυος -ερχόταν κι εκείνος στο μαγαζί του μπαμπά της κόρης μου, της Δανάης. Γίναμε αμέσως φίλοι. Είναι ένας άνθρωπος-σταθμός στη ζωή μου, ο πιο δοκιμασμένος φίλος μου κι ένας άνθρωπος από τον οποίο έμαθα τόσο πολλά και με τόσο ωραίο τρόπο. Ενοιωσα ασφάλεια για να τον εμπιστευτώ να μεγαλώσουμε μαζί το παιδί μου.
Χώρισα την εποχή των σεισμών. Τα σπίτια μας πάθανε ζημιά και το δικό μου και του Χρήστου κι έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε, ο καθένας το δικό του. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα μεγάλο με αυλή στο Περιστέρι, που προφανώς δεν μπορούσα να το νοικιάσω μόνη μου και είπαμε να το νοικιάσουμε μαζί. Η Δανάη τον αγαπούσε πολύ. Ηταν ένας δικός μας άνθρωπος. Κι έγινε έτσι απλά. Σαν να το έφερε η ζωή. Και λειτούργησε…
Βίκυ Σταυροπούλου: Στο «Είσαι το ταίρι μου» ο Θοδωρής καυτηρίασε το θέμα το ρατσισμού και του bullying και το μετέτρεψε σε δημιουργία και χαρά -είναι τόσο ταλαντούχος. Ακόμα και τώρα, μετά από 17 χρόνια, το καλοκαίρι στην περιοδεία, ήρθε μια κοπέλα και μου είπε στ΄αφτί, «σ΄ευχαριστώ, από σένα αγάπησα το σώμα μου»…
Νομίζω ότι ήμουν πολύ συμβιβασμένη με αυτό που είμαι. Επειδή ποτέ δεν υπήρξα η ωραία γκόμενα, είχα εξασκήσει όλα τα άλλα μου χαρίσματα για να έλκω τους ανθρώπους. Καθώς δεν είχα την ευκολία του «θαυμάστε με», ανέπτυξα άλλες ικανότητες, πιο ισχυρές. Το στοίχημα με τις παιδικές μου φίλες ήταν αν θα μπορούσα ή όχι να έχω τον πιο ωραίο γκόμενο του σχολείου. Και τον είχα…»
Βίκυ Σταυροπούλου: «Ποτέ δεν έφερα βαρέως την εμφάνισή μου. Από την άλλη αν με ρωτάς αν θα ήθελα να είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, «ναι» θα σου έλεγα. Αλλά από τη στιγμή που είμαι έτσι, δεν είμαι μόνο η εμφάνισή μου. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει πει ότι η ομορφιά δεν είναι θέμα γλυπτικής. Και εν πάση περιπτώσει, η ομορφιά της ψυχής είναι ανυπέρβλητη. Και δεν κόμπλαρα καθόλου απέναντι στην ψηλή, μελαχρινή αδύνατη Κατερίνα Λέχου. Αντίθετα είπα «επιτέλους βρέθηκε κάποιος να καταλάβει όχι το ύφασμα αλλά τη φόδρα»…
Είναι αλήθεια ότι το θέατρο μεγαλώνει τις εξωτερικές διαφορές. Αλλά εγώ δεν το επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου. Ποτέ. Η ζωή είναι γλυκιά κι απλή, δεν μπορούμε να κολλάμε στις ταμπέλες, στο θεαθήναι. Αλλού είναι η ζωή… Εχω συνυπάρξει με πολύ ωραίες γυναίκες, που μετά από λίγο, τις ξεχνάς… Σημασία έχει αυτό που φέρεις, η ενέργεια, ο προσωπικός πολιτισμός.
Πώς γίνεται; Είναι θέμα απόφασης. Ενα νέο κορίτσι πρέπει να αποφασίσει και να καταλάβει, ότι η χαρά της ζωής είναι στην ουσία της και όχι στο αμπαλάζ της. Είναι πολύ πιο σημαντικό το τι έχει μέσα το πακέτο -το περιτύλιγμα θα ανοίξεις και θα το πετάξεις. Το ίδιο συμβαίνει με τους ωραίους γκόμενους. Μετά το τρίτο ραντεβού αν σε θαμπώνει μόνον απ΄ έξω, τέλειωσε. Βλέπεις από την άλλη ανθρώπους γοητευτικούς που σε ταξιδεύουν και σε συνεπαίρνουν και λες «αυτό θέλω».
Ναι, είμαι του έρωτα. Αλίμονο αν δεν ήμουν. Είμαι άνθρωπος του υπερθετικού βαθμού, όχι μόνο σε size, αλλά και σε συναισθήματα. Ζω τη χαρά σαν παιδί, τη λύπη σαν δράμα. Στα συναισθήματα όλα είναι στα κόκκινα. Ετσι είμαι και με τους φίλους μου, είναι η κληρονομιά μου. Είμαστε μαζί από μηδέν ηλικία. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που μένω ακόμα στο Περιστέρι. Γιατί εκεί είναι κι εκείνοι. Θεωρώ τη φιλία την πιο σημαντική σχέση στη ζωή μου και απόδειξη είναι ότι περνάω τη ζωή μου με τον καλύτερό μου φίλο. Ναι, θεωρώ ότι οι φίλοι είναι παυσίπονο».
Βίκυ Σταυροπούλου: «Δεν υπάρχει συνταγή για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Πιστεύω όμως χρειάζεται αγάπη και ελευθερία. Να αγαπάει για να είναι ελεύθερη και να είναι ελεύθερη για να μπορεί να αγαπήσει. Εγώ ήθελα να καλυτερεύσω για την κόρη μου, να είμαι ένα φωτεινό παράδειγμα για εκείνη, να είναι υπερήφανη για μένα, να χαίρεται. Η Δανάη επειδή είναι ένα παιδί τρομερά ευαίσθητο και με ανεπτυγμένη αντίληψη, τα ρούφαγε όλα σαν σφουγγάρι. Είμαι πραγματικά τυχερή και υπερήφανη γιατί ήταν ένα παιδί τόσο στηριχτικό στη ζωή μου, τόσο διακριτικό -με συγκινεί απίστευτα. Ηταν σχεδόν αυτονόητο ότι θα γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε μέσα στο θέατρο, με δύο ανθρώπους που ήταν πολύ χαρούμενοι με αυτή τη δουλειά…
Θυμάμαι ότι την επομένη του πρώτου επεισοδίου του «Είσαι το ταίρι μου» με πήραν τηλέφωνο τρεις δημοσιογράφοι για συνέντευξη και εγώ, σίγουρη ότι οι φίλοι μου μου κάνουν πλάκα, τους έκανα κι εγώ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν τόσο γρήγορα.
Δεν ήθελα να κάνω αυτόν τον μικρό και υπέροχο περίπατο της ζωής με παπούτσια που να με χτυπάνε. Ηθελα να τον κάνω ξυπόλυτη -κι ας ματώσω
Αισθάνθηκα αμέσως την αγάπη του κόσμου κι αυτό μου έδωσε τεράστια δύναμη, ένοιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη, την οποία νοιώθω ακόμα. Γιατί χωρίς τον κόσμο εγώ δεν θα υπήρχα. Και αγωνίζομαι καθημερινά για να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Πάντα με απασχολεί ο κόσμος γιατί αυτούς θέλω να κάνω κοινωνούς μου. Ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος τον κοροϊδεύει και ποιος όχι, καταλαβαίνει την αλήθεια σου, αυτό που είσαι, αυτό που εκπέμπεις. Η πιο μεγάλη δύναμη είναι αυτά που σου δίνει ο κόσμος όταν σου λέει «είσαι η συντροφιά μου, η παρέα μου, πόσο πολύ γέλασα, πόσο ωραία περνάω όταν σε βλέπω…». Ποια χαρά μπορεί να είναι μεγαλύτερη;
Βίκυ Σταυροπούλου: Δεν ξέρω αν μου λείπει η τηλεόραση, σίγουρα μου λείπουν τα λεφτά της. Την αγαπάω όμως. Ημουν και πολύ τυχερή γιατί έχω κάνει 4 στα 4, όλα επιτυχίες («Είσαι το ταίρι μου», «Τaxigirl», «7 Θανάσιμες Πεθερές» και «Κάτω Παρτάλι»). Κι έχω αρνηθεί πολλά άλλα για να μην προδώσω ούτε αυτό που είμαι ούτε αυτό που κάνω. Εγώ δεν κάνω 110 εμπόδια, κάνω Μαραθώνιο. Η αγωνία μου είναι να υπάρχω στη δουλειά, να δίνω ολόκληρο τον εαυτό μου. Οσο αυτό συμβαίνει ο κόσμος θα είναι εκεί. Αν δεν κάνω καλά τη δουλειά μου ο κόσμος δεν θα με στηρίξει».
«Οχι, δεν προέκυψε στη ζωή μου ούτε άλλος γάμος ούτε άλλο παιδί. Δούλευα τόσο πολύ που δεν υπήρχε περιθώριο. Εχοντας ήδη την κόρη μου δεν είχα πια την ανάγκη της μητρότητας. Είχα και έχω μια οικογένεια από φίλους, μια εναλλακτική οικογένεια και ζώντας με τον Χρήστο, δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο.
Είμαι εναλλακτικός τύπος. Είμαι κατά των συμβάσεων, πάσης φύσεως. Νομίζω ότι σύντομα κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένα πολύ γρήγορο πέρασμα και ότι δεν πρέπει να την αναλώνουμε άσκοπα. Δεν ήθελα να κάνω αυτόν τον μικρό και υπέροχο περίπατο της ζωής με παπούτσια που να με χτυπάνε. Ηθελα να τον κάνω ξυπόλυτη -κι ας ματώσω.
Πέρασα δύσκολα. Εχω καταλάβει από μικρή ότι αν τα δύσκολα τα αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και αισιοδοξία, περνάνε. Ενώ αν μένουμε σ΄αυτά και λιμνάζουμε, λιμνάζει και το νερό. Ξέρουμε καλά ότι η ζωή είναι παλίρροια. Εχει τα πάνω και τα κάτω της. Με εξαίρεση τον θάνατο ή ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όλα τα άλλα ξεπερνιούνται…
Δεν πέρασα κρίση ηλικίας ούτε μετά τα τριάντα ούτε μετά τα σαράντα. Ισως γιατί αισθάνομαι ότι μεγαλώνω όμορφα, δημιουργικά, με φίλους
Πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στο καλό, πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Πιστεύω ότι το καλό κερδίζει το κακό. Δεν με τρομάζει ο θάνατος. Θα ήθελα να έχω ωραία γηρατειά».
Βίκυ Σταυροπούλου: «Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου -μόνο γκόμενους. Δεν ζηλεύω υλικά αγαθά, την πρόοδο των φίλων μου. Αν σταθείς μουρτζούφλης μπροστά στον καθρέφτη, έτσι θα δεις τον εαυτό σου. Αν χαμογελάσεις, χαμόγελο θα δεις. Κανένας δεν γεννήθηκε από απόφαση κακός, ούτε ξέρουμε τι σταυρό σηκώνει. Εγώ έψαχνα το φως παντού, γιατί πολύ απλά δεν μου αρέσει το σκοτάδι. Νοιώθω ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που μου ήρθαν. Κι ίσως γι΄ αυτό έρχονται κι άλλα…
Δεν πέρασα κρίση ηλικίας ούτε μετά τα τριάντα ούτε μετά τα σαράντα. Ισως γιατί αισθάνομαι ότι μεγαλώνω όμορφα, δημιουργικά, με φίλους. Δεν χαίρομαι βέβαια, αλλά αισθάνομαι καλά. Δεν είμαι άνθρωπος του καβγά, του τσαμπουκά. Μπορεί να δείχνω αλλά δεν είμαι. Είμαι συνήθως κατευναστική…
Απογοητεύτηκα κι εγώ, γιατί είχα γοητευθεί όταν εμφανίστηκε στο πολιτικό πρσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας. Φαινόταν σαν ένας από εμάς. Μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Είμαι βαθιά στεναχωρημένη με τους ανθρώπους που μας κυβερνούν. Διάβαζα αυτό που είχε πει ο Ελύτης: Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα από όλα, αυτό που θα μείνει είναι μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει ότι για να την ξαναφτιάξεις μόνο αυτό χρειάζονται. Με τρελαίνει που δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος να εκτιμήσει αυτό που είναι η Ελλάδα και να βασιστεί σ΄αυτό: Γη, πολιτισμό, τουρισμό.
Βίκυ Σταυροπούλου: Προσωπικά, δεν με πρόδωσαν άνθρωποι. Κάποιοι με απογοήτευσαν και με πλήγωσαν στη δουλειά. Αλλά μου έτυχαν όλα τόσο γρήγορα που λογικά υπήρχε καχυποψία, κι έψαχναν να βρούνε άλλες εξηγήσεις. Δεν είπαν ότι αυτή δουλεύει σκληρά, παίρνει τις σωστές αποφάσεις, προσπαθεί να λύνει προβλήματα παρά να δημιουργεί, είναι alert. Γι΄ αυτό και στην αρχή πληγώθηκα. Μετά αυξήθηκαν τα αντισώματα μου και δεν άφησα τίποτα να μου χαλάσει το όνειρο. Γιατί για μένα το θέατρο είναι η φυγή μου, το όνειρό μου, κι ας μην το ήξερα».
Η Βίκυ Σταυροπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» στο θέατρο Αλίκη και σε παραγωγή των Αθηναϊκών Θεάτρων από τις 18 Οκτωβρίου 2017