Τον άντρα της ζωής μου, τον γνώρισα τυπικά πρίν 5,5 χρόνια αλλά ουσιαστικά πρίν 5,5 μήνες. Και λέω ουσιαστικά διότι μόλις χώρισα άρχισα να γνωρίζω πραγματικά το παιδί μου. Ο άντρας της ζωής μου είναι ο γιος μου!
Από τη Κυριακή Χαριτάκη
Όσο ήμουν παντρεμένη, το παιδί μου το αγαπούσα αλλά το γνώριζα ελάχιστα. Τα τρελλά ωράρια της δουλειάς μου και η πολύ κακή ψυχολογία μου, μου επέτρεπαν να τον βλέπω πραγματικά μόνο τα ΣΚ κι αυτά με τη ψυχή στο στόμα και το τηλέφωνο στ’ αυτί. Είχα βέβαια και το back up πως ό,τι κι αν συμβεί, ακόμη κι αν μια μέρα ήθελα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, είχα τον άντρα μου να τον κρατήσει. Σήμερα που ο άντρας του σπιτιού μας, είμαι εγώ, δεν έχω αυτή τη πολυτέλεια. Έχω όμως τη «πολυτέλεια» να ξέρω πώς να αγαπώ το παιδί μου και πιστέψτε με: Δεν το ξέρουν όλοι οι γονείς, αυτό! Κάποιοι είναι τόσο φυλακισμένοι μέσα στους δυστυχισμένους γάμους τους, κάποιοι άλλοι πιάστηκαν τόσο απροετοίμαστοι να γίνουν γονείς, που δεν ξέρουν γιατί αγαπούν τα παιδιά τους και κυρίως, πώς να τ’ αγαπούν.
Ο Γιώργος μου είναι 5,5 χρονών και σαν δώρο γενεθλίων, ήρθε την ημέρα που έκλεινα τα 31. Ναι έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια αλλά μου «απαγορεύει» να τα γιορτάζουμε μαζί γιατί θέλει λέει μόνο αυτός να σβήνει κεράκια και να λένε μόνο σ’ αυτόν «χρόνια πολλά». Είναι η παρέα μου, ο άνθρωπός μου. Ο μόνος που βλέπει και αγαπάει κάθε μέρα την αλήθεια μου. Ο μόνος που νοιάζεται αν έφαγα κι αν κοιμήθηκα, ο μόνος που γίνεται κομμάτια αν στενοχωρήθηκα.
-Γιατί κλαις μανούλα μου; -Δεν έχω τίποτα, θα μου περάσει. -Πονάει το γόνατό σου όπως εμένα που ψηλώνω; -Ναι πονάει το γόνατό μου. -Ψηλώνεις κι εσύ μαμά; -Ναι ψηλώνω κι εγώ. -Μην κλαίς τότε, τί θες, να μείνεις κοντή;
Κάτι τέτοιες στιγμές, όσο χάλια και να είσαι, δεν μπορούν να μην σε πιάσουν τα γέλια. Άλλες φορές πάλι, όταν τα γέλια δεν με πιάνουν που να χτυπιέται, τον μαλώνω να με αφήσει ήσυχη και πάει πιο πέρα και ζωγραφίζει χωρίς να λέει τίποτα. Ούτε μούτρα, ούτε κακίες, ούτε πώς και γιατί. Κι εγώ μετά το μετανιώνω και σηκώνομαι να του φτιάξω το αγαπημένο του φαγητό, μακαρόνια με κιμά. Και τον αφήνω να τρίψει αυτός τις ντομάτες και να βάλει τα μακαρόνια στο νερό. Αυτή είναι η συμφιλίωσή μας. Η σιωπηρή μας συμφωνία πως κι οι μεγάλοι κάνουν λάθη. Κι οι μεγάλοι μετανιώνουν.
Ο Γιώργος είναι η άποψη στις απόψεις μου, ο άνθρωπος που ξέρω πως ό,τι και να πει θα έχει δίκιο. Το ένστικτο που χρειάζομαι όταν κοιμάται το δικό μου.
«Ωραία τα έχεις βάψει τα μάτια σου μαμά αλλά αυτό το κραγιόν δεν σου πάει» «Μη βάλεις αυτή τη μπλούζα, την άλλη να φορέσεις» «Μαμά είσαι χοντρή, χάσε λίγα κιλά!» «Μαμά αυτός ο φίλος σου/αυτή η φίλη σου, δεν μου αρέσει». «Μαμά μου, τί ωραία αυτή η κρέμα που έβαλες. Μυρίζεις λουλούδια!».
Πολλές φορές όταν δουλεύω, κάθεται δίπλα μου και ή ζωγραφίζει ή γράφει την αλφαβήτα ή σφραγίζει τα τιμολόγια. Κι όπως δουλεύω, ταυτόχρονα κάνουμε και μάθημα Νεοελληνικών.«Γιώργο έλα να κλίσουμε το αρσενικό και το θηλυκό. Ο Γάλλος;-Η Γαλλίδα. -Ο Άγγλος;-Η Αγγλίδα. -Ο Τούρκος; -Η Τουρκίνα!
-Γιώργο σταμάτα να είσαι προπέτης.-Τρομπέτα, είσαι! Καλά, όταν άρχισε να μαθαίνει να γράφει το ονοματεπώνυμό του και ανακάλυψε ότι αυτός έχει άλλο επώνυμο από το δικό μου, έκανε και σκηνή!
-Εσένα γιατί σε λένε Χαριτάκη κι εμένα όχι;-Γιατί τα παιδιά συνήθως, παίρνουν το επίθετο του μπαμπά τους.-Μα στο σχολείο τη Μαρία τη λένε όπως τη μαμά της.-Τότε μάλλον η Μαρία, θα μεγαλώνει μόνο με τη μαμά της.-Κι εγώ μεγαλώνω μόνο μαζί σου, γιατί δεν με λένε Χαριτάκη;-Δεν μεγαλώνεις μόνο μαζί μου, σε μεγαλώνει και ο μπαμπάς!-Άμα με μεγαλώνεις εσύ και με μεγαλώνει και ο μπαμπάς γιατί δεν είστε μαζί; Τόμπολα….
Ο Γιώργος είναι ο άνθρωπος που με συντροφεύει σε όλα. Σε βόλτες με φίλους, σε τραπέζια, στο σούπερ μάρκετ, μέχρι και στη διακόσμηση του σπιτιού. Είναι αυτός που όταν δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω παίρνουμε σφολιάτες από τον Βενέτη και μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, κάνουμε το αμάξι, στάβλο. Αυτός που όταν κάνει μπάνιο (μόνος του και το απαιτεί κιόλας) τραγουδάει το «Λιώμα σε γκρεμό» και το «Αν πονάς για μένα, μη ρωτάς κανένα πρέπει πια να μάθεις, ν’ αγαπάααας». Ναι ναι, δυνατά να τον ακούει η πολυκατοικία (μέλος της ομάδας του site που τον έχει ακούσει απ’ το τηλέφωνο, μπορεί να το επιβεβαιώσει!).
Εκείνος που θα με διορθώσει την ώρα που οδηγάω.-Μαμά μη! Μή μπείς εδώ, απαγορεύεται λέει το σήμα, είναι μονόδρομος!-Ωχ συγγνώμη Γιώργο, αφαιρέθηκα.-Απ’ το πολύ οδήγημα;-Ναι απ’ το πολύ «οδήγημα».-Εγώ πάντως αν ήμουν τροχονόμος θα σου έβαζα πρόστιμο.-Κι εγώ αν είχα καρούλια θα ήμουν τρόλεϊ.-Να ζητήσεις συγγνώμη αμέσως και να μην κάνεις πλάκα.-Καλά, συγγνώμη Γιώργο.-Το εννοείς;-Το εννοώ!-Μπράβο μαμά. Τη συγγνώμη πρέπει να την εννοούμε! Πάρ’ τα μάνα για να μάθεις!
Εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ήρθε φυσικά και πως έδωσα μεγάλο αγώνα μετά το διαζύγιο, για να κατευνάσω τον θυμό του και να απαντήσω στις ερωτήσεις του. Είχε πολλά ξεσπάσματα κι εμείς οι δυο πολλούς καυγάδες, μέχρι να γνωριστούμε και να αγαπηθούμε απ’ την αρχή. Τον πρώτο καιρό, σκέφτηκα πολλές φορές να δώσω την επιμέλεια στον μπαμπά του γιατί δεν άντεχα να γίνονται τα νεύρα μου κουρέλια. Μου έλεγαν να κάνω υπομονή κι ότι θα του περάσει. Χαίρομαι που τους άκουσα. Χαίρομαι που πλέον τα Σαββατοκύριακα που λείπει, κοιτάζω με παράπονο την άλλη μεριά του κρεβατιού και που όταν γυρίζει απ’ τον μπαμπά του, με ρωτάει αν μου έλειψε.
Φυσικά όταν επιστρέφει, κάνει επιθεώρηση στο σπίτι να δει αν του πείραξα το δωμάτιο και αν άλλαξε τίποτα.
-Μαμά τί είναι αυτές οι πιπεριές στη γλάστρα; Εσύ τις φύτεψες;-Ε; Ναι ναι εγώ, του απάντησα αφηρημένη.-….αφού πήγα στον μπαμπά τη Παρασκευή και σήμερα έχουμε Δευτέρα. Πότε πρόλαβαν και φύτρωσαν; -….. -Μαμά…τις αγόρασες, έτοιμες;!!-Ναι έτοιμες τις αγόρασα.-Με ξεγέλασες μαμά! Να μην το ξανακάνεις!-Εντάξει αγόρι μου συγγνώμη δεν το έκανα επίτηδες, έγραφα κάτι και δεν πρόσεξα τί με ρώτησες.-Καλά, τη δέχομαι τη συγγνώμη σου. Να σου φέρω μια λεμονάδα απ’ το ψυγείο να σε μάθω να ρεύεσαι;
Αυτός είναι ο άντρας της ζωής μου. Ο άντρας όλων των αντρών που ‘χω αγαπήσει και ο μόνος που με λατρεύει με όλη του τη καρδιά. Ο άντρας που πασχίζω τρελλά να μην γίνει παιδί της μαμάς, να έχει δική του θεώρηση για τη ζωή και να ξέρει πως όποια απόφαση κι αν πάρει, εγώ θα είμαι μαζί του, αρκεί να είναι ευτυχισμένος.
Δεν με νοιάζει τί δουλειά θα κάνει, ποιοί θα΄ναι οι φίλοι του, αν θα ‘ναι gay ή straight. Να γίνει καλός άνθρωπος θέλω. Μόνο. Γιατί με τόσα ψυχάκια γύρω μας, αυτό είναι και το πιο δύσκολο απ’ όλα! Υστερόγραφο: Τελικά το παιδί μου έχει πάρει το σωστό δρόμο. Το δρόμο προς τα μπουζούκια! :p