«Της κράτησα το χέρι εκείνο το πρωινό… Μπορεί και να καταλάβαινε, μπορεί και όχι…», είναι τα λόγια της μητέρας της Μαρίας Νεφέλης Σπηλιοπούλου, η οποία θυμάται εκείνη την καταραμένη μέρα που η κόρη της άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.
Η Μαρία Νεφέλη, για έντεκα μέρες έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή έπειτα από τροχαίο δυστύχημα που ενεπλάκη η μοτοσικλέτα στην οποία επέβαινε. Πάλεψε αλλά τελικά δεν κατάφερε, αφήνοντας δυστυχώς στη μέση τα όνειρα της…. Η Μαρία Νεφέλη έφυγε ένα μήνα πριν κλείσει τα 18 της χρόνια, ντύνοντας στα μαύρα την οικογένεια της.
«Το παιδί μου ξεψύχησε ανήμερα των γενεθλίων της»
Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, οι γονείς της Μαρίας Νεφέλη, Σοφία Γαρουφαλή και Γιώργος Σπηλιόπουλος, άνοιξαν την καρδιά τους και μίλησαν για τον δικό τους Γολγοθά.
«Μετά τον θάνατο του παιδιού μας, κλονίστηκε η υγεία μας, οι θάνατοι είναι απανωτοί, η πίστη κι η αισιοδοξία μας για το μέλλον εξουδετερώθηκαν, η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο εξανεμίστηκε. Δεν σκοτώθηκε μόνο το παιδί μας, καταστράφηκαν και οι δικές μας ζωές. Ζούμε σε ένα σπίτι έρημο, κυκλοφορούμε ζωντανοί νεκροί και δεν έχουμε τη δύναμη να διδάξουμε κανέναν και τίποτα. Υπήρξαμε καλοί εκπαιδευτικοί, όμως αυτό τελείωσε.
Εδώ και τρεισήμισι χρόνια προσπαθούμε να δικαιώσουμε τη μνήμη του παιδιού μας. Στα δικαστήρια της χώρας όπου ζούμε τα πράγματα είναι απελπιστικά υπέρ των θυτών.
Στο ποινικό κομμάτι της υπόθεσης, ο οδηγός της μηχανής πάνω στην οποία βρισκόταν η κόρη μας όταν έγινε η σύγκρουση, κρίθηκε ένοχος βάσει των καταθέσεων, παρόλο που δεν είπε ποτέ ενώπιον των δικαστών αυτό που πραγματικά έκανε.
Δεν έχουμε άλλα παιδιά. Ήταν η μοναχοκόρη μας…
Η ενοχή του για την ανθρωποκτονία της Νεφέλης μας προέκυψε από τα γεγονότα, η ποινή του όμως ήταν μόλις 2,5 χρόνια με αναστολή
Παρά το γεγονός ότι τρία μηχανάκια έκαναν συναγωνισμό μεταξύ τους και πέρασαν ηθελημένα το φανάρι βάζοντας τη ζωή της σε κίνδυνο, κανείς από τους υπολοίπους οδηγούς δεν κλήθηκε ως εναγόμενος.
Μολονότι η διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών είναι κακούργημα, εν τούτοις το συγκεκριμένο τροχαίο κρίθηκε σε πρώτο βαθμό ως πλημμέλημα. Η ετυμηγορία δεν μας ικανοποιεί. Έχουμε κάνει ήδη ένσταση και παρακολουθούμε τις κινήσεις και τις εξελίξεις σε αυτό το αργό σύστημα απόδοσης ευθυνών, σε αυτό το κουκούλωμα ευθυνών στους συνεργούς.
Εμείς , δύο συντετριμμένοι γονείς και οι συνήγοροί μας, και όχι η Πολιτεία, ως όφειλε, κάνουμε ενέργειες να βγει στο φως ολόκληρη η αλήθεια.
Δυστυχώς, μας αντιμετωπίζουν σαν παράλογους που επιμένουμε. Μάλιστα έσυραν στα δικαστήρια τον άντρα μου, επειδή γράφει στο Facebook εκφράζοντας το θυμό του και την οργή του. Τελικά, του επέβαλαν περιοριστικούς όρους απειλώντας με χρηματικό πρόστιμο και φυλάκιση, εάν δε συμμορφωθεί στην απόφαση!
Στο αστικό κομμάτι της υπόθεσης οι ασφαλιστικές εταιρείες επιρρίπτουν στη νεκρή ευθύνες τις οποίες ονομάζουν ‘ιδία διακινδύνευση’ (με άλλα λόγια: πήγαινε γυρεύοντας) και μη χρήση κράνους – το οποίο ποτέ δεν της δόθηκε να φορέσει ( δηλαδή, άμα σε πυροβολήσω και δε φοράς αλεξίσφαιρο γιλέκο είσαι υπεύθυνος για το θάνατό σου). Ασκήσαμε έφεση η οποία δικάζεται σε λίγο καιρό».
Πώς συνέβη το τροχαίο
«Καλοκαίρι 2015. Τελευταία μέρα του Ιουλίου. Η Μαρία Νεφέλη ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη. Είχε τελειώσει πριν από λίγο καιρό το Λύκειο και πανηγυρίζαμε για την επιτυχία της στις Πανελλαδικές εξετάσεις, αφού περνούσε, σύμφωνα με τα μόρια, που είχε συγκεντρώσει στη Σχολή της πρώτης προτίμησής της, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το όνειρό της να σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία είχε πραγματοποιηθεί.
Εκείνη τη στιγμή που έγινε το θανατηφόρο δυστύχημα ήταν συνεπιβάτης σε δίκυκλο το οποίο οδηγούσε ένας από τους πρώην συμμαθητές της, στερούμενος διπλώματος.
Ο οδηγός του δικύκλου, 2.45 π.μ. στο κέντρο της Πάτρας, αποφάσισε να παραβιάσει παλλόμενο και STOP, τρέχοντας να προλάβει άλλα δύο μηχανάκια, οι οδηγοί των οποίων επίσης στερούνταν διπλώματος (ήταν παρέα έξι άτομα πάνω σε τρία μηχανάκια, επέστρεφαν από την παραλία όπου έπαιζαν βόλεϊ και διασκέδαζαν), με αποτέλεσμα το μηχανάκι πάνω στο οποίο βρισκόταν η κόρη μου, να συγκρουστεί με αυτοκίνητο που έτρεχε στον διασταυρούμενο δρόμο προτεραιότητας.
Το σώμα της έσπασε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου κι εκτινάχτηκε με αποτέλεσμα το κεφάλι της να χτυπήσει στο πίσω μέρος αυτοκινήτου, που είχε παράνομα σταθμεύσει επάνω στη στροφή. Κάταγμα στο ινιακό οστό.
Μετά από 11 μερόνυχτα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΠΠΝΠ εξέπνευσε στις 9 Αυγούστου. Ήταν 17 χρόνων και 11 μηνών. Σε ένα μήνα γινόταν 18. Δεν την άφησαν… Δεν έχουμε άλλα παιδιά. Ήταν η μοναχοκόρη μας…
Εμείς ήμασταν στο σπίτι μας και την περιμέναμε να επιστρέψει. Συνήθως έπαιρνε τηλέφωνο και πηγαίναμε να την πάρουμε όπου κι αν βρισκόταν. Εκείνη τη φορά προτίμησε να μη μας ενοχλήσει. Μας πήραν τηλέφωνο και μας ειδοποίησαν, κάποιος από τη συγκεκριμένη παρέα με τα μηχανάκια, ότι είχε χτυπήσει.
Το ασθενοφόρο την είχε ήδη παραλάβει και την μετέφερε στο Νοσοκομείο. Φτάσαμε με το αυτοκίνητό μας στο Νοσοκομείο που μάθαμε πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση της.»