Η παρουσιάστρια Κατερίνα Καινούργιου μίλησε ανοιχτά στην εκπομπή ότι διαγνώστηκε με τη νόσο του Χασιμότο, ένα αυτοάνοσο νόσημα που συνήθως εντοπίζεται σε γυναίκες. Τι είναι, ποια τα συμπτώματα και ποια η θεραπεία.
Σε μια αποκάλυψη για την υγεία της προχώρησε η Κατερίνα Καινούργιου στον “αέρα” της εκπομπής της “Super Katerina” στον Alpha.
Με αφορμή την απουσία ενός συνεργάτη της, ο οποίος είχε πάει για το καθιερωμένο του check-up, η γνωστή παρουσιάστρια δήλωσε πως πρόσφατα έκανε εξετάσεις και διαγνώστηκε με την πάθηση χασιμότο.
“Έκανα εξετάσεις, έχω χασιμότο. Έχει να κάνει με τον θυρεοειδή και τις ορμόνες. Θα το ψάξω. Το έχει πολύ μεγάλο ποσοστό των γυναικών, είναι αυτοάνοσο”, είπε χαρακτηριστικά η Κατερίνα Καινούργιου.
Νόσος του Χασιμότο
Η θυρεοειδίτιδα Χασιμότο είναι πάθηση που ανήκει σε μια μεγάλη κατηγορία νοσημάτων που λέγονται αυτοάνοσα νοσήματα. Η χρόνια λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα ή νόσος Χασιμότο αποτελεί την πιο συχνή μορφή μη ειδικής θυρεοειδίτιδας και την πιο συχνή αιτία υποθυρεοειδισμού και βρογχοκήλης. Προσβάλει εννέα φορές περισσότερο τις γυναίκες σε όλες τις ηλικίες, με μεγαλύτερη όμως συχνότητα σε γυναίκες μέσης ηλικίας. Αρκετά συχνά υπάρχει οικογενής επίπτωση.
Η παθογένεια της θυρεοειδίτιδας Χασιμότο δεν είναι σαφής. Φαίνεται να υπάρχει διαταραχή στα κατασταλτικά Τ-λεμφοκύτταρα, τα οποία επιτρέπουν στα βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα να αντιδρούν με ειδικά αντιγόνα στην κυτταρική μεμβράνη των θυλακιωδών κύτταρων του θυρεοειδούς αδένα. Αφού τα λεμφοκύτταρα αυτά ευαισθητοποιηθούν έναντι των θυρεοειδικών αντιγόνων, παράγονται αυτοαντισώματα που αναγνωρίζουν τα αντιγόνα αυτά. Η απελευθέρωση των κυτταροκινών και η φλεγμονή που ακολουθεί προκαλούν την καταστροφή του αδένα. Αυτό μπορεί να διαρκέσει από μερικούς μήνες μέχρι χρόνια, γι’ αυτό η εξέλιξη της νόσου είναι αργή. Τα τρία κύρια αντιγόνα του αδένα είναι η θυρεοσφαιρίνη (thyroglobulin, TG), η θυροειδική υπεροξειδάση (thyroid peroxidase, TPO) που μέχρι πρότινος ήταν γνωστή ως μικροσωματικό αντιγόνο και ο υποδοχέας της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (thyroid stimulating hormone receptor, TSH-R).
Η παθολογία της θυρεοειδίτιδας Χασιμότο περιλαμβάνει την έντονη διήθηση από λεμφοκύτταρα, η οποία καταστρέφει ολοκληρωτικά τη φυσιολογική αρχιτεκτονική του θυρεοειδούς. Μπορεί να σχηματιστούν λεμφοειδή θυλάκια και βλαστικά κέντρα. Τα θυλακιώδη επιθηλιακά κύτταρα είναι συχνά διογκωμένα και περιέχουν βασεόφιλο κυτταρόπλασμα. Η καταστροφή του αδένα προκαλεί τη πτώση των Τ3 και Τ4 στον ορό και την άνοδο της TSH. Αρχικά η TSH μπορεί να συντηρεί μια ικανοποιητική ορμονική σύνθεση μέσω της ανάπτυξης θυρεοειδικής διόγκωσης, ή βρογχοκήλης, άλλα συχνά ο αδένας υπολειτουργεί και ακολουθεί υποθυρεοειδισμός, με ή χωρίς βρογχοκήλη.
Συμπτώματα
Το βασικό σύμπτωμα της θυρεοειδίτιδας του Χασιμότο είναι η διόγκωση του θυρεοειδή. Η βρογχοκήλη εγκαθίσταται βραδέως, είναι μέτρια, έχει επιφάνεια ανώμαλη, υβώδη και ημίσκληρη σύσταση. Η διαδικασία είναι ανώδυνη και ο ασθενής μπορεί να μην αντιληφθεί τη βρογχοκήλη, αν αυτή δεν πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Ο αδένας είναι συνήθως ομοιογενώς διογκωμένος, μπορεί όμως να υπάρξει ασύμμετρη διόγκωση με τη μορφή μεγάλου όζου ή ύβου, λόγω υπεροχής των παθολογοανατομικών εξεργασιών σε ορισμένη περιοχή. Η πάθηση εμφανίζει και συμπτώματα που παρουσιάζονται σε υποθυρεοειδισμό, όπως κόπωση, υπνηλία, αμνησία, ξηροδερμία, αύξηση βάρους κ.ά.
Πως εντοπίζεται
Ο συνδυασμός μιας ελαφριάς, δίχως πόνο, αύξησης των ορίων του θυρεοειδούς αδένα και του ήπιου υποθυρεοειδισμού και κυρίως η παρουσία αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων σε υψηλό τίτλο και χαμηλής ηχογένειας στο υπερηχογράφημα, υποδηλώνουν ισχυρά τη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο. Όταν ο τίτλος των αντισωμάτων είναι μέτρια αυξημένος ή χαμηλός, μόνο η ιστολογική εξέταση μπορεί να αποκαλύψει την πάθηση
Πως θεραπεύεται
Η θεραπεία της θυρεοειδίτιδας είναι συμπτωματική και συνίσταται στη χορήγηση θυροξίνης σε δόσεις υποκατάστασης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να προκαλούνται πιεστικά φαινόμενα, οπότε αντιμετωπίζεται χειρουργικά. Σε μερικές μελέτες έχει αναφερθεί ότι η χορήγηση σεληνίου ως συμπλήρωμα διατροφής μειώνει τα αντιθυρεοειδικά αντισώματα, σε άλλες όμως το φαινόμενο αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.