Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Contractions – Όροι συμβολαίου» του Μάικ Μπάρτλετ και δίνει την πρώτη συνέντευξη.
Η συνέντευξή της
Ένα σατιρικό θρίλερ που σχολιάζει τη σύνδεση ανάμεσα στις σχέσεις εργασίας και τις ερωτικές σχέσεις. Πώς οι όροι ενός συμβολαίου μπορούν να αποτελέσουν απειλή για ό,τι δίνει νόημα στη ζωή;
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με την Κάτια Γέρου και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου
Την Κάτια την έβλεπα από μαθήτρια να πρωταγωνιστεί στο θέατρο Τέχνης και θαύμαζα την αισθαντικότητα, τη χάρη και την αμεσότητά της. Τον Βασίλη τον παρακολουθώ χρόνια, από τη θρυλική Κατσαρίδα και όλη την πορεία του στο Skrow, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Μικρή Επίδαυρο, σε άλλα θέατρα και πάντα απολαμβάνω τις δουλειές του, πάντα καταφέρνει να βρει τον παλμό που αγγίζει τον θεατή.
Είναι μεγάλη χαρά η συνεργασία μαζί τους. Περάσαμε μια όμορφη διαδικασία προβών, με μεγάλο ενθουσιασμό σε κάθε πρόβα μας. Θεωρώ ότι ο Βασίλης βοήθησε πολύ στο να αποκαλυφθούν οι κρυμμένες πτυχές του έργου και να αναπνεύσουν όλα τα νοήματα. Έφτιαξε μια δυνατή σχέση μεταξύ των δύο ρόλων.Οδήγησε την Κάτια να δημιουργήσει μία Προσωπάρχη που δε θα περίμενε κανείς σε πρώτη ανάγνωση και η Κάτια το κάνει αυτό με εξαιρετικό τρόπο. Όσον αφορά εμένα, με παρακίνησε να αντιμετωπίσω τον ρόλο μου, την Έμμα, πολυδιάστατα σε σχέση με τις προθέσεις και τις ευθύνες της. Να μην είναι απλώς ένα θύμα. Και να μην είναι εύκολο να καταλάβουμε αν αυτά που δηλώνει είναι και έτσι.
Ο νέος ρόλος
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;
Η Έμμα είναι μια νέα γυναίκα, ταλαντούχα στη δουλειά της, με όνειρα και όρεξη για ζωή. Έχει μόλις προσληφθεί σε μία πολυεθνική, και φαίνεται ότι έχει όλες τις προοπτικές για μια καλή καριέρα μπροστά της. Όμως θέλει να συνδυάσει και τον έρωτα και την οικογένεια και όλα όσα συνθέτουν μία πλήρη και υγιή ζωή. Ερωτεύεται έναν συνάδελφό της και τότε ενεργοποιείται ένας όρος του συμβολαίου που έχει υπογράψει που απαγορεύει (αν και με θολή διατύπωση) τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ συναδέλφων.
Μέσα από τη διαπραγμάτευσή της με την Προσωπάρχη πάνω στην ερμηνεία του όρου παράγονται κωμικές καταστάσεις. Στην πορεία όμως του έργου τα πράγματα παύουν να είναι αστεία, και φαίνεται ότι οι ολοένα και μεγαλύτερες παραχωρήσεις που κάνει η Έμμα προς την Προσωπάρχη και προς την εταρεία, την οδηγούν όχι μόνο στην απώλεια της προσωπικής της ζωής, αλλά και σε μια πραγματική πανωλεθρία, και στην απώλεια της ίδιας της προσωπικότητάς της. Τι θα είναι αυτή η Έμμα που θα έχει επιβιώσει μετά από όλη αυτή τη διαδρομή;
Ποια κοινωνικά θέματα θίγει το έργο;
Το έργο έχει στοιχεία σάτιρας και ψυχολογικού θρίλερ και φτάνει στα άκρα μια σκληρή εργασιακή πραγματικότητα που ήδη συναντάμε γύρω μας. Μέσα από την διακωμώδηση σκληρών καταστάσεων, φτάνει να σοκάρει τον θεατή, που συνειδητοποιεί πώς με τις παραχωρήσεις που καλείται να κάνει (όχι μόνο στο εργασιακό πεδίο, αλλά σε οποιοδήποτε πεδίο υπάρχει ανθρώπινη συναλλαγή και σχέση εξουσίας, ακόμα και στο συναισθηματικό) μπορεί να γλιστρήσει στο να χάσει αυτά που στ’ αλήθεια θέλει, αυτά που στ’ αλήθεια είναι.
Μπορεί τελικά ο άνθρωπος να αντισταθεί μέσα σε έναν κυκεώνα όρων και κανόνων που του επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία διατηρώντας ακέραιη την ταυτότητά του;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτει το έργο, βάζοντας τον άνθρωπο ανάμεσα στη συλλογική και την ατομική ευθύνη. Ποιες και πόσες ατομικές θυσίες πρέπει να κάνει κανείς για τους άλλους, για να διατηρήσει τη θέση του ή από φιλοδοξία; Μπορεί να αντιδράσει σε εργασιακούς εκβιασμούς; Μπορεί μόνο του ένα άτομο να διεκδικήσει το δικαίωμά του σε μια ισορροπημένη ζωή, το δικαίωμά του να παράγει και να εργάζεται παράλληλα με το δικαίωμά του να απολαμβάνει, να μοιράζεται, να αγαπά, να ξεκουράζεται; Αυτά από την πλευρά του θιγόμενου.
Και από την άλλη πλευρά, ο αντιπρόσωπος της εξουσίας του εργοδότη (η Προσωπάρχης στο έργο), δε φέρει κι αυτός προσωπική ευθύνη όταν καλείται να εφαρμόσει όρους συμβολαίων και ρήτρες που μπορεί να βλάψουν ή και να διαλύσουν έναν εργαζόμενο; Ποια είναι τελικά η ταυτότητα του ανθρώπου όταν όλα τα στοιχεία του εαυτού του απορροφώνται από τη δουλειά; Όταν η δουλειά γίνεται σκλαβιά, ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής; Το έργο φτάνει σε υπαρξιακή απορία, αλλά χωρίς να διατυπώνεται τίποτα διδακτικά από τον συγγραφέα. Είναι ένα έργο πολύ έξυπνα γραμμένο.
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα έργα που συμμετέχετε καθώς και τους συνεργάτες σας;
Στα έργα με ενδιαφέρει η δυνατή γραφή και το να μπορούν να δώσουν στον θεατή μια πλούσια κι απολαυστική εσωτερική εμπειρία. Το να διαβάζεις το έργο και να μην μπορείς να το ξεχάσεις, να ξαναγυρίζει σ’ αυτό το μυαλό σου και να θες κάτι να γίνει μ’ αυτό. Γι’ αυτό και αγαπώ πολύ τα κλασικά έργα ή τα σύγχρονα έργα που έχουν την προοπτική να γίνουν κλασικά.
Από την άλλη οποιοδήποτε έργο μπορεί να κακοπάθει σε λάθος χέρια, οπότε η ομάδα των συνεργατών είναι για μένα απαραίτητο να είναι της επιλογής μου ή να χαίρει της εμπιστοσύνης μου και, ακόμα καλύτερα, του θαυμασμού μου. Θέλω να θαυμάζω τον σκηνοθέτη μου, τους συμπαίκτες μου, όλους τους συντελεστές μιας παράστασης. Τότε μπαίνω με τη μεγαλύτερη όρεξη, γιατί για μένα πρόκειται πάντα για μία δουλειά συνόλου.
Ποια είναι η γνώμη σας για το νέο ΠΔ που έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων από την πλειοψηφία του καλλιτεχνικού κόσμου;
Επειδή αυτή τη στιγμή που γράφω οι εξελίξεις τρέχουν, θα ήθελα μόνο να πω ότι οι σπουδές υποκριτικής πρέπει να είναι ανώτερες, ότι πρέπει να είναι αρμοδιότητα του Υπουργείου Παιδείας, ότι πρέπει να ξεκαθαριστεί το τοπίο στις δραματικές σχολές, να εφαρμοστούν νόμοι που ήδη υπάρχουν για τη διασφάλιση ποιότητας της δραματικής εκπαίδευσης και παράλληλα να ιδρυθεί Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών.
Αυτά πρέπει να γίνουν για να στοχεύσουμε σε ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικών παραγωγών και όχι να υποβιβάσουμε τους ηθοποιούς σε διασκεδαστές που απλώς έτυχε να έχουν ένα φυσικό χάρισμα και δεν χρειάζονται καμία καλλιέργεια. Όχι ότι οι σπουδές θα πρέπει να είναι υποχρεωτικές για να ασκήσει κάποιος το επάγγελμα, αλλά για όσους τις επιλέγουν θα πρέπει να είναι διαβαθμισμένες και να ανήκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η συνέχεια της συνέντευξης
Πώς σχολιάζετε την επιστροφή της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση και τι σας έκανε να συμμετέχετε σε καθημερινό σήριαλ;
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μου αρέσει, γιατί φτάνει στα σπίτια όλων και μπορείς να μιλήσεις με απλό τρόπο σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Έτσι κι αλλιώς αγαπώ την κάμερα, που σε πλησιάζει και διαβάζει ακόμα και την ίριδα του ματιού, τη σύσπαση του φρυδιού και κλέβει τον ήχο σου χωρίς να χρειαστεί να τον δυναμώσεις.
Η τηλεόραση δεν πρωτοτυπεί, αλλά προσφέρει -ειδικά το καθημερινό- μία παρηγορητική λειτουργία και μία ξεκούραση, σε ανθρώπους που μόλις γύρισαν πχ από τη δουλειά, ή που είναι αναγκασμένοι να μείνουν μέσα ή που απλώς θέλουν να καθαρίσουν από τις αγωνίες τους για μια ώρα, παρακολουθώντας αγωνίες άλλων ανθρώπων. Κι αυτό έχει την τέχνη του, στο να μπορέσει ο ηθοποιός να είναι βαθύς και απλός συγχρόνως, με αμεσότητα να γίνει πιστευτός και να μπει στην καρδιά των ανθρώπων που τον βλέπουν.Η λειτουργία του θεάτρου είναι διαφορετική. Η παράσταση πρέπει να είναι μία εμπειρία βαθιά καλλιτεχνική -σημείο αναφοράς για τους θεατές.
Σε κάθε περίπτωση, ένα χρήσιμο κοινωνικό παρεπόμενο τόσο της τηλεόρασης όσο και του θεάτρου είναι η συζήτηση που ξεσηκώνει ανάμεσα σε όσους παρακολουθούν κάτι. Ιδανικά στο καλό θέατρο η συζήτηση που προκύπτει είναι πιο βαθιά, αλλά και η -πιο ρηχή συνήθως- συζήτηση γύρω από ένα τηλεοπτικό έχει κι αυτή την αξία της. Χωρίς όμως να σημαίνει ότι το θέατρο αντικαθίσταται. Πχ εγώ δεν παρακολουθώ γενικά τηλεόραση, ως θεατής προτιμώ το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Πόσο εύκολο να συνδυάζετε τη μητρότητα με την καριέρα;
Θέλει αρκετό αγώνα. Ποτέ δεν έβαλα την καριέρα μου μπροστά. Όχι όμως ότι την εγκατέλειψα και ποτέ. Τώρα που τα παιδιά είναι πιο μεγάλα έχω και μεγαλύτερα περιθώρια επιλογών στη δουλειά. Οι ισορροπίες στο πού θα κάνω παραχωρήσεις και στο που όχι αλλάζουν με τον χρόνο.