Χθες ήταν μια βραδιά καθαρόαιμα πολιτική, που οι μεγάλοι θαυμαστές του δικού μας Βασίλη δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Πενήντα χρόνια Παπακωνσταντίνου
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γιόρτασε τα 50 του χρόνια στο τραγούδι και όλος ο κόσμος ήταν εκεί. Δηλώνοντας βροντερό παρών. Γεμίζοντας ασφυκτικά το Καλλιμάρμαρο Στάδιο και σημειώνοντας ένα πρωτόγνωρο sold out. Τραγουδώντας, ουρλιάζοντας, χορεύοντας. Τι κι αν καθόταν στις κερκίδες. Άπαντες όρθιοι, συνόδευαν τον σπουδαίο αυτόν καλλιτέχνη που συγκινημένος αντίκριζε αυτό το παραλήρημα, μην μπορώντας και αυτός να πιστέψει αυτήν την αγάπη του κοινού του.
Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε
45.000 χιλιάδες κόσμου τίμησε τον Βασίλη με τρόπο συγκλονιστικό. Από πολύ νωρίς, από τις 18.00 που άνοιξαν οι πόρτες, πλήθος κόσμου συνέρρεε μέσα στο Στάδιο. Μέχρι τις 21.00 επικρατούσε το αδιαχώρητο. Έβλεπες γύρω σου όλες τις γενιές: από μωρά μέχρι ανθρώπους ηλικιωμένους, παππούδες και γιαγιάδες με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, νεαρά ζευγάρια, αλλά και εφήβους που από νωρίς είχαν συνωστιστεί μπροστά στη σκηνή.
Δεν είναι λίγα τα 50 χρόνια στη σκηνή. Γενιές και γενιές, από το 1974 μέχρι σήμερα, έχουν μεγαλώσει με τα τραγούδια του Βασίλη, τα έχουν σιγοψιθιρίσει, έχουν νανουριστεί με αυτά, έχουν ερωτευτεί, έχουν χορέψει και έχουν ενηλικιωθεί. Πραγματικά δεν ξέρω αν κάποιος άλλος Έλληνας καλλιτέχνης θα μπορούσε να πετύχει αυτό που πέτυχε το βράδυ της Τετάρτης ο Βασίλης. Μόνος στη σκηνή, χωρίς άλλους καλεσμένους – πέρα από τους επιστήθιους συνεργάτες του Χριστόφορο Κροκίδη και Τάνια Κικίδη- να γεφυρώσει κάθε ηλικιακό χάσμα και να κάνει χιλιάδες κόσμου να τραγουδά τα τραγούδια του τόσο δυνατά.
Λίγο μετά τις εννιά, ο Βασίλης βγήκε στη σκηνή τραγουδώντας τον “Κουρσάρο” του. Ένά τραγούδι εμβληματικό γι΄αυτόν – τους στίχους τους οποίου έχει γράψει ο Παύλος Μάτεσις σαν φόρο τιμής σε όλα εκείνα τα νέα παιδιά που τη δεκαετία του ‘80 άφηναν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο- καθώς αυτό αποτέλεσε την αφορμή να ξεκινήσει τη δική του προσωπική πορεία στον χώρο και γίνει ο πρώτος του προσωπικός δίσκος, το “Φοβάμαι”, πλατινένιος μέσα σε τρεις μόνο εβδομάδες.
Τη σκυτάλη πήραν ο “Τσε Γκεβάρα” και ο θρυλικός “Στρατιώτης” του Μάνου Λοϊζου. Ο Βασίλης πάνω στη σκηνή μας εξιστόρησε τη ζωή του με λόγια και στίχους. Ξεκινώντας από τότε που έγραφε τραγουδια σαν φαντάρος και μετά στη Γερμανία, όπου και πολιτικοποιήθηκε στο πλευρό των εκεί φοιτητών. Μας μίλησε για τη γνωριμία του με τον Μίκη Θεοδωράκη, για τη βραδιά εκείνη που έδιναν μαζί στο Παρίσι μία συναυλία σε μαροκινούς φοιτητές και ήρθε το μήνυμα πως έπεσε η χούντα στην Ελλάδα. Για τον Μάνο Λοϊζο και τα τεράστια μεγάλα του μάτια που τον αγκάλιαζαν τόσο ζεστά.
Πιο επίκαιρος από ποτέ
Πιο πολιτικός από ποτέ μίλησε για τον σύγχρονο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι΄αυτόν τον ύπουλο οικονομικό πόλεμο, τον αθέατο που έχει θύματά του όλους εμάς. Μίλησε για τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, μας ξαναθύμησε τα ιδανικά μας, μας είπε πόσο “Φοβάται” όλα αυτά που θα γίνουν χωρίς αυτόν, έστειλε τα δικά του “Χαιρετίσματα” στην εξουσία, ούρλιαξε το “Δεν Υπάρχω”, τη “Βικτώρια” και τη “Σφεντόνα” του.
Ερμήνευσε μοναδικά την “Πρέβεζα” του Καρυωτάκη, τον “Μπαγάσα” του Νικόλα Άσιμου, τις “Μικρές Νοθείες” του Οδυσσέα Ιωάννου και του Θάνου Μικρούτσικου, αλλά και το “Α ρε Μαμά” και μας χάρισε μία από τις ωραιότερες συναυλιακές στιγμές της βραδιάς στο “Πριν το Τέλος”, όπου σαν μεθυσμένο το κοινό τραγούδησε μαζί του.
Στίχοι του Άλκη Αλκαίου, του Νίκου Καββαδία, του Κώστα Τριπολίτη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιάννη Νεγρεπόντη, του Νικόλα Άσιμου, του Οδυσσέα Ιωάννου, της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Λοΐζου, του Θάνου Μικρούτσικου, αλλά και του ίδιου πλημμύρισαν το Καλλιμάρμαρο. Με το κοινό να φωνάζει το “Βασίλη ζούμε για να σ΄ακούμε” και στην αρένα να γίνεται πανζουρλισμός. Καπνογόνα να ανάβουν στα πιο “δυνατά” του τραγούδια, νεαρούς να χορεύουν ξέφρενα κρατώντας πανό και σημαίες και να μιλούν στον αγαπημένο τους “αιώνιο έφηβο”.
Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Ο μεγάλος επαναστάτης
Ο λόγος του μέσα από τα τραγούδια του ήταν χειμαρρώδης, επαναστατικός, μοναδικός. Δεν άφησε κανέναν μας παραπονεμένο. Τα είπε όλα. Τραγούδια πολιτικά, κοινωνικά, ερωτικά. Τραγούδια από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα. Και έστειλε τα δικά του μηνύματα σε όλες τις γενιές. Και το κυριότερο. Πήρε θέση απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε. Θέση πολιτική. Γιατί, όπως μας είπε και ο ίδιος, το “Παιχνίδι παίζεται ακόμη”. Και δεν είναι τυχαίο που οι στίχοι αυτοί του Οδυσσέα Ιωάννου αποτέλεσαν και τον επίλογο της βραδιάς αυτής.