Στην τελευταία του συνέντευξη ο Μπάμπης Στόκας αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στα παλιά και στη ζωή και την πορεία του ως σήμερα.
Για την επιτυχία του
«Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τις στιγμές της επιτυχίας. Προσπαθούσα να ξεχάσω τις μεγάλες στιγμές γιατί έπρεπε να τις ξεχάσω», ανέφερε ο Μπάμπης Στόκας και εξήγησε: «Όταν μένεις στα “μεγάλα” μετά κάνεις και “μικρά” τα οποία είναι και αυτά μεγάλα. Είναι ένας αγώνας η επιτυχία, ο οποίος πολλές φορές δεν είναι και το καλύτερο γιατί δεν θα είσαι ακριβώς ο εαυτός αν θες να είσαι πάντα επιτυχημένος. Μου αρέσει η αποτυχία».
Μιλώντας για τα παιδικά χρόνια και την την οικογένειά του, ο γνωστός τραγουδιστής είπε: «Οι γονείς μου έλειπαν στην Γερμανία αλλά πήρα πολύ αγάπη. Την αδελφή μου την γνώρισα όταν οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα. Οι γονείς μου ήρθαν όταν ήμουν 7. Γνωριστήκαμε τότε. Φύγαμε από τη Ζωγράφου και πήγαμε στο Μενίδι. Οι γονείς μου χτίσανε αυθαίρετο στο Μενίδι σε επτά μέρες. Ήμουν τσιλιαδώρος για να μην έρθει η αστυνομία όταν έριχναν τα μπετά».
Η εφηβεία του
Συνέχισε λέγοντας πως ήταν μια πολύ δύσκολη περιοχή, «με όλα αυτά τα πράγματα που δεν είχα ζήσει». Τόνισε ότι στην εφηβεία έκανε αρκετά παραβατικά πράγματα αλλά δεν τα ήξεραν οι γονείς του στο βαθμό που έγιναν. «Όταν πρωτοπήγα στην Κηφισιά νόμιζα πως ήμουν στο Παρίσι. Τότε είπα τότε θα φύγω και είχα στο μυαλό μου ότι δεν θέλω να ξαναγυρίσω εδώ», συμπλήρωσε.
«Έκανα μεγάλα όνειρα και δεν με πείραζε γιατί έλεγα ότι και να αποτύχω, ε, είναι μεγάλα», είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξης στην ΕΡΤ. Ο δημοφιλής μουσικός αναφέρθηκε, επίσης, στις τρέλες που έχει κάνει σε νεαρή ηλικία αποκαλύπτοντας: «Πήγαινα πιτσιρικάς στη Συγγρού με μηχανάκια, τότε είχε φανάρια η Συγγρού, και εγώ τα πέρναγα όλα με κόκκινο για μια τυρόπιτα σε στοίχημα. Δεν σκεφτόμουν ότι θα πέθαινα εγώ, ότι θα σκότωνα κάποιον άλλον άνθρωπο. Ήταν μια περίοδος που προσπάθησα να την ξεχάσω στο κεφάλι μου. Αλλά αυτό μου έκανε πολύ καλό γιατί αυτά τα ένστικτα μου βγήκαν στο τραγούδι που είναι βιωματικό».
Για το συγκρότημά του
Ακόμη, ο Μπάμπης Στόκας αναφέρθηκε στους «Πυξ Λαξ» και στην πρώτη τους συναυλία: «Το πρώτο όνομα των “Πυξ Λαξ” ήταν ”Παναγία βοήθα”. Μας το είχε βγάλει μια γιαγιά γιατί κάναμε πρόβα σε ένα στουντιάκι και ερχόταν και έλεγε ”Παναγία βοήθα” ρε παιδιά, σταματήστε”».
Ενώ ανέφερε για την πρώτη τους συναυλία: «Ως ”Πυλ Λαξ” ήταν πρόβλημα γιατί κανείς δεν καταλάβαινε τι σημαίνει. Είχα γράψει χαρτάκια και τους τα έδινα. Στην πρώτη συναυλία των “Πυξ Λαξ” ήμασταν σε ένα σχολείο με 300-400 άτομα και έβλεπα κάτι τύπους να κρατάνε ντομάτες, ζαρζαβατικά και είχα μείνει. Ευτυχώς δεν τα φάγαμε γιατί έπρεπε να γλιτώσουμε».
Για τη διάλυση του συγκροτήματος των «Πυξ Λαξ» ανέφερε: «Αγαπούσαμε πολύ την μπάντα αυτή. Παρατηρήσαμε πώς κάποιες Παρασκευές ο κόσμος που παίζαμε ήταν πολύ κάτω. Θεωρήσαμε ότι μας βαριόντουσαν. Αποφασίσαμε όλοι μαζί να σταματήσουμε αυτή την μπάντα».