(Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) Οι αναμμένες λαμπάδες μας, τα κεριά είναι σημείο τής θείας λαμπρότητας Αυτού πού έρχεται γιά νά διαλύσει τό πυκνό σκοτάδι τού κακού καί νά κάνει ολόκληρο τό σύμπαν φωτεινό μέ τήν αίγλη τού αιωνίου φωτός Του.
Οι λαμπάδες μας ακόμη δείχνουν πόσο φωτεινές οι ψυχές μας θά πρέπει νά είναι όταν συναντούμε τό Χριστό. Τό φώς έχει έρθει καί έλαμψε στόν κόσμο πού ήταν βυθισμένος στό σκοτάδι. Η Ανατολή εξ ύψους μάς επισκέφθηκε κι έφερε τό φώς σ αυτούς πού κείτονταν στό σκότος.
Άς φωτισθούμε όλοι μας, αδελφοί μου, κι άς λαμπρυνθούμε από αυτό τό φώς. Όλοι μας άς πάρουμε μέρος στή λαμπρότητά του, καί νά γεμίσουμε μ αυτό ώστε κανείς νά μή μείνει στό σκοτάδι (Αγ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων (+11 Μαρτ.), Λόγος στήν Υπαπαντή) Αντίο θλίψη, μπορείς να πηγαίνεις! Αρκετά κράτησε η επίσκεψη σου. Έχω σκοπό να ζήσω με την χαρά από δω και πέρα. Και αυτή η χαρά βρίσκεται στα υπέροχα μάτια αυτής της Μάνας.. Αρκετά μας πλάκωσε το πάπλωμα της μιζέριας και της λύπης. Φτάνει κυρία Θλίψη
Να λέτε τα τούτα δυο τροπάρια της Παναγίας μας όταν μελαγχολείτε
Σήκω και φύγε και πήγαινε στις πέτρες και στα βράχια Εκεί χτύπα τις γροθιές σου και μάτωσε τες. Εγώ πιστεύω και λατρεύω αυτό το όμορφο πρόσωπο της Παναγιάς μας Κανείς δεν πόνεσε περισσότερο από εκείνη και καμμιά καρδιά δε μάτωσε περισσότερο από την δική της.
Και όμως πάντα πρόθυμη τρέχει να μας παρηγορήσει
Τρέχει να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει: -Μην κλαίτε παιδιά μου Εγώ πόνεσα περισσότερο από εσάς ,μάτωσα, σκίστηκε η καρδιά μου στα δύο Και όμως άντεξα. Πύρινες φλόγες έμοιαζαν τα δάκρυα μου και έκαιγαν τα σωθικά μου καθώς ανέβαιναν για να κυλήσουν από τα μάτια μου Και όμως άντεξα – Και εμείς θα αντέξουμε Γλυκιά μας Παναγιά, γιατί σε λατρεύουμε και ,σ αγαπάμε.
Τα 2 τροπάρια της Παναγίας μας.
Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ: 1ο «Μακαρίζομεν σέ πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε.. Παρθένε· εν Σοί γάρ ο αχώρητος Χριστός ο Θεός Ημών χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι εσμέν καί ημείς προστασίαν Σέ έχοντες· ημέρας γάρ καί νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών καί τά σκήπτρα τής βασιλείας ταίς Σαίς ικεσίαις κρατύνονται διό ανυμνούντες βοώμεν Σοί· Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σού».
2ο «Σέ τό απόρθητον τείχος, τό τής σωτηρίας οχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ικετεύομεν. Τάς τών εναντίων βουλάς διασκέδασον, τού λαού Σου τήν λύπην εις χαράν μετάβαλε· υπέρ ειρήνης τού κόσμου πρέσβευε· ότι Σύ εί, Θεοτόκε, η ελπίς Ημών».
Βοήθειά μας!
(Από τό Βιβλίο: Τά πάθη καί η κατάθλιψη Τί είναι καί πώς θεραπεύονται.