Η Νένα Χρονοπούλου ετοιμάζει ένα πολύ ωραίο και διαφορετικό…σπίτι και μίλησε στην εκπομπή Super Κατερίνα για το νέο της βήμα.
Εξομολογήθηκε το όνειρό της
«Το όνειρό μου είναι να είναι ο Χρήστος καλά. Να μπορεί να είναι ένα αυτόνομο άτομο. Αυτό είναι μια προσπάθεια ζωής που δεν σταματάμε, ένας αγώνας. Όνειρο μου είναι όταν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το χωριουδάκι που θα έχει πολλά παιδιά με αναπηρία, χωρισμένα. Το σπιτάκι του του συνδρόμου down, το σπιτάκι του αυτισμού… Το ένα χωριό με πολλά σπιτάκια, εξειδικευμένα. Εκεί μέσα φαντάζομαι πώς ο Χρήστος και τα άλλα παιδάκια εφόσον θα εκπαιδεύονται στις καθημερινές δεξιότητες θα μπορούν να έχουν μια λαμπρή εξέλιξη», ανέφερε αρχικά για το μεγάλο όνειρο που έχει.
Ενώ δήλωσε πως: «Θεωρώ ότι όπως υπάρχει η γιορτή της μαμάς, πρέπει να υπάρχει και η γιορτή της μητέρας παιδιού με αναπηρία. Και όπως επίσης υπάρχει η γιορτή του μπαμπά, έτσι πρέπει να υπάρχει και η γιορτή του μπαμπά με αναπηρία. Τίποτε λιγότερο!».
Στην συνέχεια διευκρίνισε ότι: «Δεν σηκώνω σταυρό, είναι δύσκολο αλλά είναι για τους άλλους όπως το βλέπουν ότι είναι σταυρός. Για εμάς είναι τρόπος ζωής! Είναι διαφορετικό είδος μητέρας, είναι άλλος ο τρόπος ζωής της, ο καημός της, η αγωνία της. Είναι μια μάνα που δεν κοιμάται ποτέ»
Για τον Χρήστο της και το σύζυγό της
Για τον γιο της μίλησε με πολύ όμορφα λόγια: «Ο Χρήστος είναι 18,5 ετών. Έχω να νιώσω ανεμελιά από τότε που ήμουν έγκυος γιατί πέρασα όλη μου την εγκυμοσύνη στο κρεβάτι, όμως δεν έχει καμία σημασία γιατί είμαι με ένα παιδί που συνεννοούμαστε . Θέλει και ο Χρήστος να αρραβωνιαστεί. Όταν βλέπει γυναίκα “του γυρίζει το μάτι”. Πηγαίνει σε όλες τις κυρίες και μάλιστα μεγαλύτερης ηλικίας, συνεχίζει και πηγαίνει σε όλες τις ηλικίες. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, που γελάει πάρα πολύ και του αρέσουν πολύ οι γυναίκες».
Η σχέση με τον σύζυγό της και τον γιο της: «Ο Τάσος είναι ο μπαμπάς του Χρήστου από επιλογή και αυτό νομίζω είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όταν ένας άνθρωπος επιλέγει να σταθεί δίπλα στο παιδί σου τι πάει να πει; ότι σε αγαπάει πολύ, αγαπάει το πλάσμα το δικό σου και γίνεται αυτόματα και δικό του. Αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι δεν εγκαταλείπει».
Πως κατάφεραν να είναι μαζί τόσα χρόνια: «Κάθε βράδυ τον δένω με σχοινιά, του βάζω και λουκέτα και που να πάει. Κρατηθήκαμε γιατί υπάρχει ειλικρίνεια ακόμη και στους καβγάδες μας».
