Ο Περικλής Λιανός στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «On Time» Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου με αφορμή τις καλλιτεχνικά του δραστηριότητες εστίασε, μεταξύ άλλων, στο κίνημα metoo και τα απόνερα αυτού στον θεατρικό χώρο. Παράλληλα, διαβάστε εδώ το σχόλιο της Δήμητρας Αλεξανδράκη για το #metoo στην Ελλάδα και τον “χείμαρρο” αντιδράσεων που προκάλεσε.
Η συνέντευξή του
Όλο αυτό με το “κύμα” που ξέσπασε με το metoo ήταν κάτι που το περίμενες;
«Όχι, δεν το περίμενα αλλά, για να γίνει, σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι υπέφεραν χρόνια, αγανακτούσαν και ήρθε η στιγμή να τα πουν, να ξεσπάσουν, να ζητήσουν δικαιοσύνη και δικαίωση. Από την άλλη, όπως και στο εξωτερικό, δυστυχώς το καθετί γίνεται πια με υπερβολή. Κι εδώ έγινε με υπερβολή. Βγήκε ο καθένας να πει οτιδήποτε, κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, ορισμένοι απέκτησαν πέντε λεπτά δημοσιότητας, κάποιοι ετοιμάστηκαν να “λιντσάρουν”.
Εργαλειοποιήθηκε από τα κόμματα, κι έτσι πάρα πολλές κοπέλες και αγόρια δεν τόλμησαν να μιλήσουν, γιατί φοβήθηκαν όλον αυτό τον ντόρο που γινόταν. Πιστεύω ότι η έλλειψη ψυχραιμίας δεν ωφέλησε. Μπορεί να έβγαιναν κι άλλα πράγματα στη φόρα. Πολλοί φοβήθηκαν και δεν μίλησαν»
Τελικά με όλο αυτό το θόρυβο που έγινε, το θέατρο ωφελήθηκε ή “πληγώθηκε”;
«Ωφελήθηκε με την έννοια ότι καταλάβαμε όλοι – και κυρίως τα νέα παιδιά – ότι δεν είναι φυσιολογική κατάσταση η βία – δεν περιορίζομαι μόνο στο σεξουαλικό τομέα, καθώς υπάρχει και κακοποιητική συμπεριφορά. Όταν εγώ βγήκα στο θέατρο, θεωρούνταν φυσιολογικό να σε κακομεταχειρίζονται. Έλεγαν ότι το θέατρο έχει αυτό, έχει κι εκείνο, και ότι όσο πιο δύστροπος ή δύσκολος ήταν ο σκηνοθέτης ή ένας θιασάρχης, θεωρούνταν και καλύτερος.
Το μεγάλο κέρδος είναι ότι πλέον αυτές οι συμπεριφορές θεωρούνται απαράδεκτες και εγκληματικές. Δηλαδή, πλέον ξέρουμε ότι μπορεί να γίνει πολύ ωραία αυτή η δουλειά, υπέροχες παραστάσεις και ταινίες, και με γέλιο, με χαμόγελο και με σεβασμό. Από την άλλη, το ότι όλο αυτό ξέφυγε σε πολλά σημεία εμπόδισε – κατά τη γνώμη μου – να πέσει φως και σε άλλες περιπτώσεις. Ανοίξανε κάποια στόματα, που καλώς ανοίξανε, μετά ανοίξανε κι άλλα, όπου ο καθένας έλεγε το δικό του, πήρε τεράστια διάσταση κι αυτό τρόμαξε ανθρώπους και δεν μίλησαν»
Μου είπες ότι, όταν βγήκες εσύ στο θέατρο, ήταν φυσιολογική η κακοποιητική συμπεριφορά. Το έχεις περάσει;
«Ναι, θεωρούνταν φυσιολογικό ο σκηνοθέτης να σου μιλάει άσχημα, να σε έχει στα πατώματα, με την πεποίθηση ότι μέσα από αυτή την ταλαιπωρία, μέσα από το τσάκισμα του “είναι” σου, θα γίνεις καλύτερος ηθοποιός. Πράγματα τα οποία εγώ ουδέποτε πίστευα, πόσω μάλλον τώρα. Είναι απαράδεκτα. Ευτυχώς δεν μου έχουν συμβεί ακραία πράγματα στο χώρο, αλλά κάποια πράγματα με άσχημες συμπεριφορές τα έχω ζήσει. Ήταν όμως πολύ λίγα αυτά τα περιστατικά. Τα πέρασα και τα αντιμετώπισα, άλλοτε βουλώνοντας το και κάνοντας υπομονή και άλλοτε φωνάζοντας και φεύγοντας από τις πρόβες»