Ο έρως χρόνια δεν κοιτά, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι ακόμη και όταν τους χωρίζουν πολλά χρόνια μεταξύ τους.
Η ιστορία του ζευγαριού
Βέβαια, ο κόσμος θα πει τα δικά του, ειδικά αν το γηραιότερο μέλος του ζευγαριού είναι η γυναίκα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να ακούμε τι λέει ο κόσμος αλλά τι λέει η καρδιά μας. Κι ας μας κουράζουν που και που οι ψίθυροι όπως λέει με παράπονο αυτή η ευτυχισμένη, κατά τ’ άλλα, σύζυγος.
«Είμαι μια χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών που ξαναπαντρεύτηκε έναν υπέροχο άνθρωπο και ζει τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής της. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κάτι που, αν και ασήμαντο, δεν παύει να με στεναχωρεί που και που ή, καλύτερα, να χαλάει τη ζαχαρένια μου…
Βλέπετε ο άντρας μου είναι πολύ μικρότερος από μένα – 20 ολόκληρα χρόνια – και αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν μπορεί να χωνέψει εύκολα. Όχι τόσο εύκολα, δηλαδή, όσο θα το χώνευε εάν εγώ ήμουν 20 χρόνια μικρότερή του. Τότε, θα τον καμάρωναν κιόλας, ενώ τώρα, μας βλέπουν με καχυποψία, τουλάχιστον. Και τους δυο.
Το πιο χαρακτηριστικό, πέρα από τα βλέμματα που υποδηλώνουν απορία – και φθόνο, ίσως – είναι η υπόθεση που κάνουν οι πιο θρασείς από τους κακόβουλους εκεί έξω ότι δεν είμαστε ζευγάρι, και μάλιστα παντρεμένο, αλλά μάνα και γιος.
“Για τον γιο σας είναι;”, “Τι κομψοί που είστε μάνα και γιος”, “Μπράβο νεαρέ μου που βγαίνεις για ψώνια με τη μητέρα σου” και άλλα τέτοια σχόλια ακούμε κατά καιρούς, τα οποία μας διασκεδάζουν, είναι αλήθεια, αλλά έρχονται στιγμές που τα βρίσκω πολύ κουραστικά.
Και δεν το κρύβω ότι καμιά φορά με πληγώνουν κιόλας γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο να “δέσεις” τη μοίρα σου με έναν τόσο νεότερο άντρα. Θέλει πολύ αυτοπεποίθηση και πολύ εμπιστοσύνη σ’ αυτό που έχετε μεταξύ σας, να ξεπεράσεις όλα τα στερεότυπα που κι εσύ έχεις για τον εαυτό σου και να προετοιμαστείς κιόλας για το χειρότερο σενάριο: να έρθει μια μέρα που θα σε αφήσει για μια συνομήλική του.
Λυπάμαι, τότε, που πέφτω στην παγίδα όλων αυτών των ανθρώπων και αφήνω την κακία τους να με δηλητηριάσει. Σκέφτομαι όλα τα καλά που έφερε στη ζωή μου αυτή η σχέση, πόσο καλά τα πηγαίνει ο άντρας μου με τα παιδιά μου παρά το ότι δεν ήταν εύκολο και για εκείνα στην αρχή, αλλά και τις στιγμές που έχουμε ζήσει οι δυο μας και όλοι μαζί. Τα σκέφτομαι όλα αυτά και λέω από μέσα μου: “Δε βαριέσαι, τι ξέρουν όλοι αυτοί για μας; Άστους με τις προκαταλήψεις καιτην κακία τους.”
Εγώ έχω τον πιο υπέροχο άνθρωπο του κόσμου δίπλα μου. Κι ακόμη και αν δεν κρατήσει για πάντα, που μπορεί να συμβεί στον καθένα, για άπειρους λόγους και ασχέτως ηλικιών, θα έχω κερδίσει πάρα πολλά. Κι εγώ και εκείνος, και τα παιδιά μου που μεγάλωσαν χωρίς στερεότυπα για τον έρωτα, την αγάπη και τον γάμο.
Έχουμε βαρεθεί να μας ρωτούν!
Ήταν άλλωστε η μοναδική φορά που με είδαν να ακολουθώ το ένστικτό μου και να είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Αυτό δεν είναι εν τέλει το νόημα της ζωής; Να σπας τα δεσμά σου – όποια είναι αυτά για τον καθένα – και να κυνηγάς αυτό που θες με τόλμη, ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση.
Και, φυσικά, να ερωτεύεσαι και να σε ερωτεύονται χωρίς κανόνες και στεγανά.»