Η Ελεονώρα Μελέτη καλεσμένη στην εκπομπή “Όσα δε λεμε”, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στις δύσκολες στιγμές που βίωσε όσο παρουσίαζε τον Πρωινό Καφέ μετά την Ελένη Μενεγάκη και την Ρούλα Κορομηλά τις δυο πιο επιτυχημένες τότε παρουσιάστριες της ελληνικής τηλεόρασης. Επίσης, μίλησε και για την οικονομική της καταστροφή.
Η εξομολόγηση της Ελεονώρας Μελέτη
«Το ξύλο το ψυχικό δεν φαίνεται άρα ο άλλος το υποτιμάει κιόλας. Είναι πολύ ύπουλο, καταρχάς σημαδεύεσαι, δεν επουλώνονται αυτές οι πληγές. Μίλησα σε αυτό πρώτη φορά σε ένα συνέδριο της Σέρρες. Δεν το είχα πει στον κόσμο. Με είχαν πιάσει τα κλάματα. Αγκαλιάστηκε πολύ αυτή η εξομολόγηση» – δείτε εδώ τι είχε πει.
«Τότε δεν λεγόταν bullying γιατί έχει να κάνει με τον σχολικό εκφοβισμό, εγώ το έλεγα διασυρμό, ένας εθνικός διασυρμός, συστηματικός. Έλεγαν μηνύσιμα πράγματα. Είχα αρχείο από κάποια από αυτά. Είχα σκεφτεί να βγάλω περιοδικά με τίτλους, αποσπάσματα από εκπομπές αλλά θα εξέθετα πολύ κόσμο που είναι εν ενεργεία και θεωρώ ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και έχουν το δικαίωμα στα λάθη, θεώρησα ότι θα δέχτηκα ότι αυτό ήταν ένα δικό τους λάθος και δεν το έκανα. Την τελευταία χρονιά του Πρωινού Καφέ μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία λόγω αυτού», είπε σε άλλο σημείο.
Για να αποκαλύψει η Ελεονώρα Μελέτη: «Πήρα τον θώκο από τις δυο μεγαλύτερες Ελληνίδες παρουσιάστριες που υπήρχαν εκείνη την στιγμή, την Ελένη Μενεγάκη και τη Ρούλα Κορομηλά. Δεν καταλάβαινα γιατί συνέβαινε αυτό, δεν είχα κάνει κάτι. Έφταιγα για τα πάντα. Όλα έβρισκαν έναν τρόπο και τα συνδυάζανε εκεί. Δεν άντεξα και αρρώστησα ψυχοσωματικά και αυτό ήταν που με αποτελείωσε, ότι δεν άντεξα. Και απαγορευόταν να μιλήσω. Αρρώσταινα στο λαιμό συνέχεια.
Στην αρχή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είναι. Ήταν κάτι σαν αμυγδαλύτιδες αλλά τελικά ήταν συγκεκριμένο μικρόβιο το οποίο είχε κάνει αποικίες στο λαιμό μου. Όταν έμπαινα στο νοσοκομείο ένιωθα ασφάλεια. Έβρισκα πράγματα για να μην κάνω το χειρουργείο και γυρίσω. Είχα συνέχεια πυρετό και δεν καταλάβαιναν γιατί δεν πέφτει. Οπότε κάθε φορά που έβρισκα τα σκούρα αρρώσταινα. Μου είπαν ότι αυτό το δημιουργείς μόνη σου, πρέπει να ηρεμήσεις. Έκανα το χειρουργείο και μετά εξαφανίστηκα. Είπα τέλος. Σηκώθηκα ένα πρωί και είπα στην οικογένεια μου γειά σας. Ένιωθα σκουπίδι, άχρηστη, τελειωμένη, αντιπαθητική, κακέκτυπο, ατάλαντη. Δεν μπορείς να φανταστείς».