Επίθεση δέχεται στα social media τις τελευταίες ώρες και ο σύντροφος της Δέσποινας Βανδή, Βασίλης Μπισμπίκης, μετά την κίνησή της να ακυρώσει προγραμματισμένη συναυλία της στο Τσεσμέ της Σμύρνης, επειδή από πίσω της ανέβασαν ένα πόστερ με την εικόνα του Κεμάλ Ατατούρκ
Κι ενώ ο ελληνικός λαός την αποθεώνει (δείτε εδώ τι γράφουν στο twitter), οι Τούρκοι την αποδοκιμάζουν με διάφορα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα στο instagram (δείτε εδώ τι της γράφουν). Η μπάλα, ωστόσο, φαίνεται πως πήρε και τον αγαπημένο της, Βασίλη Μπισμπίκη, του οποίου το προφίλ έχει γεμίσει, επίσης, τούρκικα σύμβολα και σημαίες.
Τα σχόλια στο προφίλ του Βασίλη Μπισμπίκη
«Αγαπητή Δέσποινα Βανδή και Ομάδα,
Αν οι γνώσεις σας για την ιστορία είναι περιορισμένες, επιτρέψτε μου να σας πω. Είμαστε τα παιδιά ενός έθνους του οποίου τα σύνορα χαράχτηκαν από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, τον μοναδικό διοικητή της Μεγάλης Επίθεσης που ξεκίνησε από την Άγκυρα στις 14 Αυγούστου. Μπορείτε να δείτε τα αγάλματά του στους δρόμους και τις λεωφόρους μας, τις φωτογραφίες του ακόμη και στα μπακάλικα της γειτονιάς μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί εκπλήσσεστε τόσο πολύ με τη σημαία ενός ανθρώπου που θα δείτε παντού όπου γυρίσετε το κεφάλι σας στην Τουρκία. Ειδικά η Σμύρνη, όπου ήρθατε για τη συναυλία, είναι μια τουρκική πόλη που είναι εξαιρετικά πιστή στις αρχές και τις αξίες του Ατατούρκ. Στη Σμύρνη, όπου έπεσε η τελευταία σφαίρα μετά την απελευθέρωση από την εχθρική κατοχή, ο Μουσταφά Κεμάλ, μπαίνοντας στο παλάτι Karşıyaka İplikçizade στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, απευθύνθηκε στους ανθρώπους που ήθελαν ο Ατατούρκ να πατήσει την ελληνική σημαία που ήταν τοποθετημένη στις σκάλες, όπως έκαναν οι ατιμασμένοι διοικητές σας, ως εξής «Η σημαία είναι το σύμβολο και η τιμή της ανεξαρτησίας μιας χώρας. Δεν θα επαναλάβω το ίδιο λάθος, αφαιρέστε την αμέσως!» και διέταξε να αφαιρεθεί και μπήκε στο παλάτι. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι αυτή η ευγένεια είναι υπερβολική για εσάς. Σας ευχόμαστε να κολυμπήσετε πίσω στην Ελλάδα όπως έκαναν οι πρόγονοί σας στο παρελθόν και να μην ξαναπατήσετε ποτέ το πόδι σας σε τουρκικό έδαφος.», έχει γράψει ένας ενώ από κάτω πολλοί του βάζουν φωτογραφίες του Ατατούρκ.
Την απόφαση της Δέσποινας Βανδή να μην εμφανιστεί σε σκηνή την οποία «κοσμούσε» προσωπογραφία του Κεμάλ σχολιάζει το Σωματείο Δράσης «Νίκος Καπετανίδης», τονίζοντας στην κατακλείδα του κειμένου:
«Οι Τούρκοι εν χορώ ωρύονται και ζητούν την “κεφαλή επί πίνακι” της αυθάδους αοιδού. Και η Αθήνα; Θα την καλύψει; Ιδού η απορία!».
Το περιστατικό συνέβη χθες το βράδυ στην Κρήνη (Τσεσμέ) της Σμύρνης – διαβάστε εδώ αναλυτικά την είδηση.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο:
Η εκ Νικόπολης Πόντου καταγόμενη Δέσποινα Μαλέα-Μαρουφίδου, κατά κόσμον Βανδή, γνωστή λαϊκή τραγουδίστρια της ελληνικής σκηνής, ήρε την ντροπή πολλών παραγόντων του δημοσίου βίου της χώρας μας, αρνούμενη να εμφανιστεί σε σκηνή στην Κρήνη της Μικράς Ασίας (Τσεσμέ) υπό το βλέμμα του δολοφόνου Κεμάλ Μουσταφά και της Τουρκικής Ημισελήνου σε συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Οι αντιδράσεις τής εκεί Τοπικής Αυτοδιοίκησης εναντίον της απέδειξαν ότι οι Τούρκοι κατά μεγίστη πλειοψηφία –πλην Κούρδων και κάποιων άλλων ακόμα φωτισμένων Αριστερών των φυλακών– πετούν στον κάλαθο των αχρήστων την περίφημη ρήση: «Οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, για όλα φταίνε οι πολιτικοί».
Η τοπική Δημαρχία απαίτησε την εκδίωξη της Ελληνίδας τραγουδίστριας από την πόλη και απορεί κανείς πώς δεν ζήτησε τη σύλληψη και τη φυλάκισή της ισοβίως για την προσβολή του «Πατέρα όλων των Τούρκων», του Σταχτή –Γκρίζου– Λύκου δηλαδή, που η πορεία του βαρύνεται με εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας από το 1919 μέχρι το θάνατο του το 1938.
Τι θέλει λοιπόν η «τουρκική κοινωνία των πολιτών» την οποία τόσο υμνούν εγχώριες φωνές κατευνασμού; (Εξαίρεση οι Κούρδοι και η Αριστερά της φυλακής τύπου F.)
Να αποδεχτούμε εμείς οι απόγονοι των θυμάτων του Κεμάλ Μουσταφά και του Τοπάλ Οσμάν το τουρκικό αφήγημα. Ότι δηλαδή εμείς οι Έλληνες είμαστε οι υπαίτιοι των συμβάντων, οι φιλεύσπλαχνοι Τούρκοι τα αφήνουν στην άκρη τα «παλιά» υπέρ της Ειρήνης, και εμπεδώνουμε τη Φιλία στις «δύο πλευρές του Αιγαίου».
Όταν όμως σε μια απρόσμενη εξέλιξη μια επαγγελματίας προχωρά στο αδιανόητο, να τρώσει δηλαδή το συστημικό ελληνοτουρκικό αφήγημα του 1930, κατά παράδοξο τρόπο καθώς η καλλιτέχνις δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και ανήκει σε έναν σκληρό επαγγελματικό τομέα, προκαλώντας μείζονα έκπληξη τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Αθήνα για τη στάση της, τα πράγματα τίθενται στην αληθινή τους διάσταση:
Οι Τούρκοι εν χορώ ωρύονται και ζητούν την «κεφαλή επί πίνακι» της αυθάδους αοιδού. Και η Αθήνα; Θα την καλύψει; Ιδού η απορία!