Για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και το πως κατάφερε να βγει νικητής μίλησε ο Ανδρέας Μικρούτσικος στο ΟΚ! και στη Σόνια Καζόνι.
Σε βλέπω στα καλύτερά σου σαν να μην πέρασες ποτέ αυτή τη δύσκολη περιπέτεια υγείας που σε κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Από έναν επίμονο πυρετό. Με τους πυρετούς ήμουν εξοικειωμένος από μικρό παιδί γιατί πάθαινα συχνά αμυγδαλίτιδες. Όμως αυτός ο πυρετός ήταν διαφορετικός γιατί τον ακολουθούσε και ένας τρόμος. Έτρεμα. Δεν ήταν υψηλός, αλλά είχα ρίγη και τρέμουλο και οι γιατροί μού είπαν να πάω αμέσως στο νοσοκομείο. Στην αρχή φάνηκε σαν ουρολοίμωξη, αλλά μετά τις εξετάσεις αποδείχτηκε πως είχα μια σειρά από καρκίνους στην ουροδόχο κύστη, στον προστάτη.
Έκανα ένα πρώτο απλό χειρουργείο, όπου αποδείχτηκε πως το πρόβλημα ήταν πιο σύνθετο, και μετά χρειάστηκε να κάνω και δεύτερο. Και τα δύο χειρουργεία πήγαν καλά. Και μέχρι σήμερα δεν είχα αναφέρει καθόλου τον καρκίνο γιατί αυτά που με απασχόλησαν ήταν άλλα. Γιατί μέσα στο νοσοκομείο έπαθα σηψαιμία. Εκεί, λοιπόν, έδωσα μάχη. Δεν έπεφτε ο πυρετός, είχα παραισθήσεις, έβλεπα τους τοίχους να έρχονται καταπάνω μου, μου χορηγούσαν αντιβιώσεις για να δουν πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός.
Όταν συνήλθα, μου είπαν πως πέρασα τρία στάδια με τρία διαφορετικά μικρόβια, η περίπτωσή μου ήταν διδακτορικό στη σηψαιμία. Δύο φορές σχεδόν… αναχώρησα και με επανέφεραν. Τη δεύτερη χρειάστηκε να διασωληνωθώ στην εντατική.
Έχεις μνήμες από εκείνες τις στιγμές;
Δεν θυμάμαι πώς μπήκα στην εντατική, αλλά θυμάμαι πώς ξύπνησα. Η εντατική είναι θλιβερή όταν ξυπνάς. Γιατί έχεις ένα εκατομμύριο πράγματα επάνω σου και δίπλα σου ζωντανούς νεκρούς. Εγώ αποδιασωληνώθηκα γρήγορα και είχα όλες μου τις αισθήσεις, όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί είχα όλα τα μηχανήματα δίπλα μου να χτυπάνε. Το μαρτύριο του ήχου είναι από τα χειρότερα.
Οι βασανιστές στην Επταετία δεν το είχαν ανακαλύψει. Σ’ το λέω επειδή έχω περάσει από τέτοια στάδια, έχω συλληφθεί και έχω προφυλακιστεί είκοσι μέρες, με βασανιστήρια – ξύλο, φάλαγγα, έφταναν μέχρι ηλεκτροσόκ. Ευτυχώς, δεν είχαν ανακαλύψει πως ο ήχος είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει. Αυτό που μου έμεινε, λοιπόν, από την εντατική ήταν αυτός ο φρικτός ήχος. Όπως και η απίστευτη συμπαράσταση και τρυφερότητα των νοσηλευτριών. Το ΕΣΥ, με όλες τις τρύπες του, έχει εκπληκτικό έμψυχο δυναμικό.
Είχες περάσει μια σοβαρή περιπέτεια υγείας και στο παρελθόν, μετά τον θάνατο του αδελφού σου Θάνου Μικρούτσικου.
Πριν από δύο χρόνια, μετά τον θάνατο του αδελφού μου, έπαθα πνευμονικό οίδημα. Εκεί έχω μνήμη να πεθαίνω. Με αναστήσανε μετά από πολλές μέρες διασωληνωμένο και πολλές μέρες στην εντατική. Ύστερα από αυτό, λοιπόν, ανανέωσα τη χαρά της ζωής που πάντα την είχα, κι ας μην εμπεριέχει η καθημερινότητα μεγάλα γεγονότα.
Θυμήθηκα πόσο σημαντικός είναι ο έναστρος ουρανός, ο ήλιος, η θάλασσα. Πάντα πίστευα στις καθημερινές χαρές της ζωής. Είχα ένα φουσκωτό και γυρνούσα όλο το Αιγαίο. Κι έλεγα «δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει κόσμος που πέφτει στα ναρκωτικά. Δεν έρχεται να τον πάω μια βόλτα στο Αιγαίο;».
Δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να καταλήξω στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά ή σε άλλους τοξικούς τρόπους. Αυτή την αγάπη για τη ζωή πριν από δύο χρόνια, λοιπόν, τη φρεσκάρισα. Είχαν συμβεί πολλά. Είχα καταστραφεί, είχα χάσει τον αδελφό μου, είχα ένα άχθος επάνω μου, μια πέτρα στο στήθος μου. Το παραφρέσκα βέβαια. Γιατί μία φορά πριν από δύο χρόνια και δύο φορές το καλοκαίρι, έχω διανύσει τα μισά παρά κάτι μιας εφτάψυχης γάτας. Μακάρι να συνεχίσω να γατολογάω!