Στο Queen.gr και στην Κατερίνα Μπούσιου άνοιξε την καρδιά του ο Προκόπης Αγαθοκλέους λίγες ώρες πριν από το μεγάλο φινάλε της σειράς Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό στο Mega.
Ο ηθοποιός που είναι το τηλεοπτικό πρόσωπο της χρονιάς μίλησε για τον ρόλο που επηρέασε τη ζωή του και όχι μόνο την καριέρα του. Ο ίδιος αναφέρθηκε αναλυτικά και στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή που θα παρακολουθήσουμε την ερχόμενη Κυριακή 13/4 σε ένα φινάλε που θα μείνει στην ιστορία.
Ποια είναι η στιγμή, ενδεχομένως και η σκηνή εκείνη που για εσάς είναι σημαντική στο επεισόδιο του φινάλε της σειράς. Κάτι που εσάς σας άγγιξε και σας επηρέασε πολύ και αντίστοιχα θα επηρεάσει και εμάς όταν το δούμε.
Είναι η αρχοντιά με την οποία βάδιζε ο Άγιος Παΐσιος προς το τέλος της ζωής του. Χρησιμοποιώ τη λέξη «αρχοντιά» με το θετικό της πρόσημο, γιατί ήταν φωτισμένος. Και αυτό με συγκινούσε πάντα, πάρα πολύ. Έζησα αυτή τη φώτιση του τέλους και με έναν γείτονά μου, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχε αρρωστήσει και ήξερε πως τις επόμενες ημέρες δεν θα ήταν στη ζωή. Είχα πάει να τον δω και η κουβέντα μαζί του, μου «ξεκλείδωσε» και τη δική μου αναζήτηση ως ηθοποιός για το τέλος που έπρεπε και εγώ να υποδυθώ με τον ρόλο μου. Και ενώ ήταν καταβεβλημένος, όταν τον ρώτησα για το πώς αισθάνεται, το πρόσωπό του έλαμψε – δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα – και μου απάντησε με χαρά «Προκόπη μου, ότι θέλει ο Κύριος. Και να σου πω κάτι. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται με την υγεία τους».
Διαβάζοντας λοιπόν στη συνέχεια και τις μαρτυρίες για το τέλος του Παΐσου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, είχα αυτή την εικόνα και αυτόν τον διάλογο στο μυαλό μου. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας και χρειάζεται να τον αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και αρχοντιά.
Στην σκηνή του τέλους, ήταν στο πλάι μου 10 καταπληκτικές ηθοποιοί που υποδύθηκαν τις μοναχές, αφού σύμφωνα και με τις μαρτυρίες, ήταν στο πλευρό του μέχρι το τέλος. Είχαμε μία απίστευτη χημεία μεταξύ μας εκείνη τη στιγμή, μία σχεδόν μεταφυσική αλληλεπίδραση.
Τη συγκεκριμένη λήψη τη γυρίσαμε 4 φορές για να την έχουμε και από διαφορετικές γωνίες και θυμάμαι πως κάθε φορά βιώναμε το ίδιο συναίσθημα, την ίδια μεγάλη συγκίνηση. Ήταν όμως μία συγκίνηση που περιείχε μία φωτισμένη χαρά.