Στα 40 της χρόνια, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ετοιμάζεται να ζήσει για τρίτη φορά την κορυφαία εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων και να αποδείξει πως όταν υπάρχει η θέληση της ψυχής, η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο.
Το 2022, η σπουδαία αθλήτρια κατάφερε να σταματήσει το χρόνο στο Μόναχο και να μάθουμε όλοι το όνομά της, όταν κέρδισε σε λιγότερο από τέσσερις ημέρες δύο χρυσά μετάλλια στο βάδην και έγινε η πρώτη Ελληνίδα που έκανε ποτέ νταμπλ σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες και πλέον πηγαίνει στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός στο Παρίσι ήρεμη και ώριμη, καθώς η πρόκρισή της ήρθε από τον περασμένο Φεβρουάριο, δίνοντάς της την ευκαιρία να προετοιμαστεί όπως ακριβώς ήθελε.
«Είμαι πολύ τυχερή γιατί όλες τις προκρίσεις τις έχω πετύχει έτσι, μία χρονιά πριν. Οπότε μπορώ να δουλεύω ήρεμη, να δοκιμάζω πράγματα, να κάνω διάφορους αγώνες, να ρισκάρω, να μαθαίνω περισσότερο τον εαυτό μου μέσα από αυτούς, ώστε να είμαι έτοιμη για αυτή τη σημαντική διαδρομή».
Πρόσφατα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στη Ρώμη κατέλαβε τη 16η θέση αλλά, όπως περιγράφει η ίδια, αυτός ήταν ένας αγώνας για να μπει σε ρυθμό πριν από το Παρίσι.
«Η συμμετοχή μου ήταν μία απόφαση της τελευταίας στιγμής. Το έχω δουλέψει πολύ στο μυαλό μου και όταν ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμη, ξέρω ότι δεν μπορώ να διεκδικήσω τις πιο υψηλές θέσεις. Ξέρω πώς είναι να έρχεσαι στη 16η θέση και ξέρω πώς είναι να βρίσκεσαι στην πρώτη. Δεν ξέρω γιατί κάποιους τους πειράζει που με είδαν πίσω.
Νομίζω ότι είναι ανθρώπινο να δοκιμάζεις τον εαυτό σου. Πραγματικά δεν αισθάνομαι άσχημα. Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα βρίσκομαι για προετοιμασία στην Ελβετία για έναν μήνα, με ένα γκρουπ πολύ υψηλού επιπέδου. Εκεί περιμένω τη βελτίωσή μου».
Δύο χρόνια πριν μιλούσε ανοιχτά για ηλικιακό ρατσισμό, πλέον όμως έχει καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό όλων και όσα της αξίζουν.
«Εχω διαφορετική αντιμετώπιση και το βλέπω σε κάθε εκδήλωση που με καλούν και που αφορά κυρίως την Ολυμπιακή Επιτροπή και τις ομοσπονδίες, από τους δημοσιογράφους αλλά και από τους απλούς ανθρώπους.
Αυτά τα δύο χρόνια άνοιξε μια καινούρια σελίδα και έχω καταφέρει να κάνω πολλούς που έβλεπαν τον αθλητισμό με πίκρα, να τον βλέπουν πια με γλύκα».
Αυτή τη φορά, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη θέλει να χαρεί κάθε στιγμή της ολυμπιακής διαδρομής.
«Μέχρι τώρα πήγαινα στους Ολυμπιακούς Αγώνες πάρα πολύ ενθουσιασμένη και χαρούμενη που αντιπροσώπευα τη χώρα μου στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του κόσμου. Ενιωθα ότι το ολυμπιακό ιδεώδες κυλούσε στις φλέβες μου δυνατά. Αυτή τη φορά θέλω να χαρώ από τη στιγμή που θα φύγω από το ξενοδοχείο μέχρι που θα τερματίσω και θα επιστρέψω στο σπίτι. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θέλω να χαρώ όλη αυτή τη διαδρομή στο Παρίσι και έχω αρχίσει να το κάνω αρκετά πριν.
Κρατάω τις στιγμές μου καθημερινά και καθετί που τελειώνει το αφήνω πίσω μου και προχωράω παρακάτω. Για μένα αυτό είναι τεράστια εμπειρία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο το να αποφασίζεις να φύγεις, με τον τρόπο που θα φύγεις όποιος και αν είναι αυτός και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό το πώς θα το ζήσεις όλο αυτό, το πώς θα το διαχειριστείς. Άρα, προσπαθώ να το χαίρομαι».
Η Ελληνίδα δρομέας μίλησε για την υποστήριξη που λαμβάνει ως αθλήτρια και τόνισε πόσο σημαντική είναι για την προετοιμασία της.
Παρόλο που ήρθε νωρίς η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, επισημαίνει ότι ο αγώνας συνεχίζεται καθημερινά. Αλλωστε για εκείνη έχει σημασία ολόκληρη η διαδρομή και όχι μόνο η ημέρα του αγώνα.
Παρά τα μετάλλια που είχε κατακτήσει η αθλήτρια πριν από τα δύο χρυσά στο Μόναχο, είχε αποκλειστεί από κάποιο σημαντικό χορηγικό πρόγραμμα εξαιτίας της ηλικίας της.
Τότε δεν δίστασε και αντέδρασε, δίνοντας στον Τύπο την πρωτότυπη απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που αποδείκνυε όσα δικαιούνταν.
«H Eλληνική Oλυμπιακή Eπιτροπή πάντα βοηθούσε στις ολυμπιακές προετοιμασίες, πάντα ήταν εκεί. Κάποιου άλλου είδους χορηγία ήταν εκείνη με την οποία προέκυψε το πρόβλημα με μένα. Λύθηκε όμως πολύ άμεσα έπειτα από δική μου πρωτοβουλία, καθώς το δημοσιοποίησα. Έτσι έπρεπε να γίνει. Κάποιες φορές για να διορθωθούν κάποια πράγματα, κάποιοι πρέπει να μιλήσουν».
Οσον αφορά τις προοπτικές βελτίωσης του αθλητισμού στην Ελλάδα, υπογραμμίζει την ανάγκη στήριξης των νέων αθλητών.
«Θα ήθελα η Πολιτεία να δημιουργεί συνθήκες ώστε να μένουν παιδιά στον αθλητισμό, γιατί έχουμε πάρα πολλά ταλέντα στην Ελλάδα. Κάποια “χάνονται στο δρόμο’’ γιατί δεν έχουν στήριξη, άλλα γιατί αναγκάζονται να μείνουν αφοσιωμένα στο διάβασμα, αφού μόνο έτσι θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Γενικά να μας δημιουργεί μια ασφάλεια.
Να ξέρουμε ότι θα κάνουμε πρωταθλητισμό αλλά θα έχουμε κι ένα μέλλον, θα έχουμε να φάμε. Να μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς και μετά τον αθλητισμό. Μια οικογένεια δεν μπορεί να στηρίξει μόνη της οικονομικά έναν πρωταθλητή. Θα πρέπει να υπάρχει βοήθεια».
Το όνομα της Αντιγόνης δεν μαθεύτηκε μόνο για τις επιτυχίες της αλλά και για τον ακούραστο, ακέραιο χαρακτήρα της, που πήγε κόντρα σε δυσκολίες πραγματοποιώντας αυτό που σε πολλούς έμοιαζε ακατόρθωτο.
Σημείωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σε μια περίοδο που τελείωνε τη βάρδια στο ουζερί της μητέρας της και που στη συνέχεια έκανε μεταμεσονύχτιες προπονήσεις. Και όλα αυτά στα 38 της χρόνια, που δύσκολα συνεχίζει κανείς τον πρωταθλητισμό. Οι κόποι φυσικά απέδωσαν.
Δύο χρόνια μετά, η ζωή της Αντιγόνης έχει αλλάξει λόγω της εντατικής προετοιμασίας, αλλά συνεχίζει να διατηρεί τις ρίζες με την οικογένειά της, επιστρέφοντας στην Καρδίτσα και βοηθώντας όποτε είναι εφικτό στο μαγαζί της μητέρας της.
«Δεν γίνεται να μην πηγαίνω στα μέρη μου. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά όπως όταν ερωτεύεσαι. Η πόλη έχει πολλούς δρόμους αλλά με τις αδερφές μου πάντα θα επιλέξουμε αυτόν που περνάει μπροστά από το μαγαζί για να δούμε τι γίνεται, αν χρειάζεται κάτι η μητέρα μας ή τα παιδιά που εργάζονται εκεί. Είναι το χτυποκάρδι μας».
«Το βάδην είναι ένα από τα αγωνίσματα που πρέπει όλες οι συγκυρίες να είναι με το μέρος σου».
Το να βρίσκεται μακριά από την οικογένειά της και από το μεγαλύτερο στήριγμά της, τον σύζυγό της, είναι από τις σημαντικότερες θυσίες που κάνει, αλλά είναι εκείνο που την κάνει να συγκεντρώνεται καλύτερα.
«Το χάλκινο μετάλλιο φέτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Είμαι τρίτη στον κόσμο, δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς αυτό. Το πέτυχα με μεγάλη θυσία, έφυγα από το σπίτι μου, πήγα στην άλλη άκρη του κόσμου, έμεινα πολύ καιρό μόνη μου. Μου αρέσει όταν συμβαίνει αυτό γιατί μπορώ και κάνω αυτό που πρέπει να κάνω, δεν χάνω ούτε λεπτό από το στόχο μου. Ακόμη και πέρυσι πριν από το Παγκόσμιο επέλεξα να μείνω στην Αθήνα μόνη μου.
Θέλω να φτάνω σε ένα επίπεδο ώστε να έχω τα πράγματα στο μυαλό μου ακριβώς όπως τα οραματίζομαι αρχικά. Κάθε μέρα δουλεύω τις σκέψεις μου, ώστε να βγω την κατάλληλη στιγμή και να μπορέσω να το διεκδικήσω με το μυαλό. Μπορεί να δουλεύεις με το σώμα πολύ σκληρά, αλλά πρέπει να εκπαιδεύσεις και το μυαλό γι’ αυτόν το στόχο. Να μην έχεις να φοβηθείς τίποτα».
Για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποφεύγει να κάνει συγκεκριμένες προβλέψεις.
Προτιμά να ζήσει την εμπειρία και να καταφέρει να δώσει τον καλύτερό της εαυτό, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
«Νιώθω πάντα έτοιμη για τους αγώνες και τώρα πια μου αρέσουν πολύ. Εχω πολλές φίλες που συναντώ σε κάθε αγώνα, που βρισκόμαστε στη γραμμή της εκκίνησης και αγκαλιαζόμαστε, που λέμε “καλή επιτυχία” η μία στην άλλη. Τερματίζουμε και είμαστε αγκαλιά, είτε έχουμε χάσει είτε έχουμε κερδίσει. Είναι τρομερό το συναίσθημα».
Αν καταφέρει να βρεθεί στις πρώτες θέσεις, αυτή τη φορά θα αφιερώσει το μετάλλιο στον εαυτό της.
«Μου το χρωστάω. Αν δεν το πάρω, πάλι θα νιώθω ολοκληρωμένη γιατί πάω για την εμπειρία. Για κάποιους ανθρώπους όλα αυτά είναι αδιανόητα, δεν τα ζουν ποτέ και είμαι πάρα πολύ τυχερή που είμαι στον χώρο αυτόν και έχω τη δυνατότητα να βρεθώ σε μια Ολυμπιάδα ως αθλήτρια. Κάποιοι άλλοι πάνε ως εθελοντές μόνο και μόνο για να ζήσουν τη στιγμή.
Σκέψου πώς το αισθανόμαστε εμείς οι αθλητές, που φοράμε το εθνόσημο και διεκδικούμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τη χώρα. Είναι ανατριχιαστικό».
Μπορεί να έχει δηλώσει ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες σκοπεύει να σταματήσει, αν και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, σε περίπτωση που της το επιτρέψει το σώμα της, να προσπαθήσει για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί του χρόνου στο Τόκιο.
«Έχω δηλώσει ότι θα σταματήσω. Βέβαια, κάνοντας μία βόλτα από το γραφείο του εθνικού προπονητή μού είπε ότι του χρόνου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα θα υπάρχει διαδρομή των 35 χιλιομέτρων, που είναι και τα αγαπημένα μου. Είναι μια απόσταση που μου πάει και πιστεύω ότι αν αφοσιωθώ μόνο σε αυτή μπορώ ακόμη και μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες να διεκδικήσω μια καλή θέση.
Η οικογένειά μου είναι δίπλα μου ακόμη και αν επιλέξω να συνεχίσω. Το θέμα είναι πώς θα αισθανθεί το κορμί μου μετά. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου ότι θα σταματήσω, αλλά σημασία έχει τι θέλει και η καρδιά».
Για τις προσπάθειες που γίνονται φέτος ώστε να επιτευχθεί ισότητα στις συμμετοχές ανδρών και γυναικών, καθώς και στον αριθμό των προπονητριών και σημαιοφόρων, είναι αρκετά χαρούμενη.
«Δεν θα πω ότι μας έδωσαν χώρο οι άνδρες, θα πω ότι τον διεκδικήσαμε και τον κερδίσαμε. Εχουν αλλάξει πολύ οι εποχές και μας αξίζει η ισότητα».
Την 1η Αυγούστου θα δούμε την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη να διαγωνίζεται με θάρρος και αποφασιστικότητα, δίχως να έχει κάποια αρνητική σημασία για εκείνη, το γεγονός ότι θα είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια ανάμεσα στις 48 συμμετέχουσες. Αλλωστε, τα χρόνια της είναι εκείνα που κάνουν τη διαδρομή της να είναι γεμάτη εμπειρίες και μαθήματα που την οδηγούν με επιτυχία στους στόχους της.