Ο αργυρός Ολυμπιονίκης Απόστολος Χρήστου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Gala και τη δημοσιογράφο, Μαρία Λεμονιά, όπου αναφέρθηκε σε όλες τις δυσκολίες που έζησε στην αθλητική καριέρα του μέχρι σήμερα, καθώς και στη στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει όλα.
Θυμίζουμε πως ο πρωταθλητής της κολύμβησης είχε χάσει μόλις για δύο εκατοστά του δευτερολέπτου το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ., στα οποία και προπονείται πιο εντατικά. Αν και σκέφτηκε να τα παρατήσει όλα τότε, τελικά δεν το έκανε και ο Απόστολος Χρήστου κατάφερε να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στα 200 μ. ύπτιο.
Όσα ανέφερε
«Το αγώνισμα στο οποίο είμαι πιο δυνατός είναι τα 100 μέτρα ύπτιο. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς έμεινα εκτός μεταλλίου στο συγκεκριμένο αγώνισμα για μόλις δύο εκατοστά του δευτερολέπτου. Όταν αντιλήφθηκα τι μου συνέβη έπεσε η ψυχολογία μου. Για αρκετές ώρες ήμουν τόσο χάλια που ήθελα να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ την αποτυχία μου. Αν δεν μιλούσα με την οικογένειά μου, το σίγουρο είναι ότι θα είχα γυρίσει. Με την κουβέντα με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η χαμένη ευκαιρία δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου», δήλωσε σχετικά με τις δύσκολες ώρες στο Παρίσι ο Απόστολος Χρήστου.
«Παρόλο που τα 200 μέτρα ύπτιο δεν είναι το δυνατό μου αγώνισμα, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου και είπα “Τώρα είναι η ευκαιρία”. Έπεσα στην πισίνα και έζησα το όνειρο. Μετά από τόσα μετάλλια και με τη συγκίνηση που έχω βιώσει, μπορώ να πω ότι καμιά άλλη στιγμή στην καριέρα μου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή. Ήθελα να κερδίσω ένα μετάλλιο για την οικογένειά μου, για την Ελλάδα, για μένα. Έχω περάσει δύο χρόνια σκληρής προσπάθειας, δεν θα μπορούσα να επιστρέψω με άδεια χέρια», ανέφερε ο Απόστολος Χρήστου εν συνεχεία.
Για τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκε με το κολύμπι ο Απόστολος Χρήστου εξομολογήθηκε: «Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα ομολογώ. Οι γονείς μου με έγραψαν στο κολυμβητήριο επειδή δεν είχα μάθει να κολυμπάω, αλλά και για να ασχοληθώ γενικότερα με τον αθλητισμό. Τον πρώτο καιρό το κολύμπι δε μου άρεσε καθόλου με κλάματα πήγαινα στην πισίνα. Μερικά χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι οι δικοί μου είχαν δίκιο που επέμεναν».
«Θυμάμαι ότι η σχολική μου τσάντα εναλλασσόταν με αυτή του κολυμβητηρίου, το σώμα μου πονούσε από τις πολύωρες προπονήσεις και ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε. Στις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι οι συμμαθητές μου χοροπηδούσαν από χαρά για το καθισιό που θα ακολουθούσε, εκτός από μένα, εγώ ακόμη και την Πρωτοχρονιά ανεβοκατέβαινα την πισίνα. Όταν τα χρόνια πέρασαν και διαφάνηκαν οι δυνατότητες μου, άρχισα να βιώνω τη χαρά του αθλητισμού. Πλέον η μυρωδιά του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε», συμπλήρωσε.
Ο 27χρονος πρωταθλητής κλείνοντας αναφέρθηκε και στην στενή σχέση με τον πατέρα του λέγοντας: «Ο πατέρας μου έχει θυσιάσει πολύ από τον ελεύθερο και επαγγελματικό χρόνο του για να γίνω αυτό που έγινα σήμερα. Χαίρομαι γιατί τον δικαίωσα. Μέχρι να ενηλικιωθώ και να πατήσω στα πόδια μου αποκτώντας την ανεξαρτησία μου, με έτρεχε παντού. Από το σχολείο στην πισίνα και από εκεί σε αγώνες. Ήταν οδηγός μου, εμψυχωτής, συμπαραστάτης. Στάθηκα τυχερός γιατί είναι ο άνθρωπος που με επηρέαζε, αλλά είχε σωστό κριτήριο. Με έπεισε ότι πρέπει να κάνω ορισμένες αλλαγές, της έκανα και ήρθαν οι μεγάλες επιδόσεις. Συμπαραστάτης στον αγώνα μου έγινε και ο αδερφός μου ο Γιάννης, παλιός αθλητής. Χρωστώ και σε εκείνον πολλά».