Η ηθοποιός Δάφνη Λαμπρογιάννη, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο «Καλύτερα Δε Γίνεται» μίλησε για όσα είχε βιώσει και εκείνη στο θέατρο και δεν τα είχε συνειδηοποιήσει αλλά και για το πόσο σημαντικό είναι το me too στην Ελλάδα.
Όσα αποκάλυψε
«Μεγαλώσαμε μαζί με ανθρώπους που μας άδειασαν πολύ άσχημα και μιλάω για όλες αυτές τις ιστορίες που όλοι ακούσαμε στο metoo αλλά και όσες δεν ακούσαμε. Γιατί υπάρχουν πολλές ιστορίες που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν θα βγουν ποτέ. Ξέρω ότι στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν, δηλαδή αυτό που έχει βγει δεν είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες».
«Υπήρξε αυτή η εποχή που ενδυνάμωσε αυτούς τους ανθρώπους που είχαν αυτή τη διάθεση γιατί πρέπει να υπάρχει η διάθεση για να γίνεις αυτό το πράγμα. Είτε είσαι καλλιτέχνης είτε είσαι σε μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, μπορείς μια χαρά να γίνεις ένας φανερός ή κρυφός βασανιστής ανθρώπων. Επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο και τώρα να φτάσουν αυτά τα πράγματα εκεί που πρέπει δικαστικά, πολλά δεν γίνονται γνωστά. Ίσως καλό θα ήταν όλο αυτό το lifestyle που δημιουργεί κάποια είδωλα πολύ εύκολα, γιατί χρειάζονται ώστε να καταναλωθούν, να μην ενδυναμώνονται άνθρωποι ελαφρά τη καρδία. Να μην τους κάνουμε Θεούς τόσο εύκολα και ίσως να ψάχνουμε και λίγο περισσότερο όταν κάνουμε τα πορτρέτα του για το τι άλλο μπορεί να συμβαίνει και δεν ξέρω τι μπορεί να βγει στον αέρα».
«Σε εμάς όταν βγήκαν αυτά τα πράγματα προς τα έξω, μας έριξαν μια μεγάλη ευθύνη ότι «ξέρατε πράγματα και δεν μιλάγατε». Κατ’ αρχάς, όχι, δεν ξέραμε αυτά τα πράγματα και όσοι τα ήξεραν και δεν μίλαγαν, είναι το ίδιο εγκληματίες. Ξέραμε κακές συμπεριφορές, τις είχαμε αποδεχθεί γιατί έπρεπε να δουλεύουμε και ζούσαμε σε ένα πλαίσιο που οι γυναίκες πρέπει να αντέχουν για να έχουν δουλειά και να καταφέρουν οι «αδύναμοι» να κάνουν αυτό που θέλουν, αλλά στην ουσία όχι δεν ξέραμε».
«Όταν ξεκίνησε το metoo στην Ελλάδα και ακούγαμε ήδη για αυτό στην Αμερική, ήμουν από αυτούς που πολύ γρήγορα είπε «ναι, ρε συ, καλά τώρα το θυμήθηκαν; Έκανες πρώτα καριέρα και μετά από 20 χρόνια θυμήθηκες ότι είχες περάσει άσχημα». Δεν πέρναγε δηλαδή από το μυαλό μου ότι μπορεί να έχω βιώσει και εγώ. Μετά άρχισα να βλέπω στοιχεία και να αναλογίζομαι τη δική μου ζωή. Όπου εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μίλαγε τότε και μιλάει πάντα και αντιστέκεται και προσπαθεί να πιάσει το χέρι του διπλανού που μπορεί να είναι πιο αδύναμος από χαρακτήρα».
«Όταν λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί και σε μένα, που θεωρούσα ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα. Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά. Απλώς, επειδή κατάφερνα να πηγαίνω παρακάτω, δεν το θεωρούσα κακοποίηση. Έτσι μαθαίνουμε ότι εσύ πρέπει να τα βγάλεις πέρα, όχι ο άλλος που σου επιτίθεται, να μην σου επιτίθεται. Επίσης, κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι και το έχω πληρώσει με την υγεία μου… Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο νοσοκομείο, δεν ξέρω πόσες εγχειρήσεις έχω κάνει » εξομολογήθηκε η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
«Συνειδητοποίησα ότι δουλεύω όλη τη ζωή μου, από τότε που ενηλικιώθηκα σαν γυναίκα και σαν επαγγελματίας και έχω μάθει με το ένα χέρι να κρατάω κόντρα και με το άλλο να καταφέρνω να κάνω όλα τα άλλα. Θέλω και τα δυο μου χέρια όταν δουλεύω. Δεν θέλω να μου την πέφτει κανένας, δεν θέλω να μου επιτίθεται κανένας, θέλω να έχω ελεύθερα τα χέρια και το σώμα και την ψυχή μου για να συνεργάζομαι»