«Δεν ακολούθησα το δρόμο του Θεού από ερωτική απογοήτευση ούτε από κατάθλιψη. Τον ακολούθησα επειδή με πλημμύριζε από χαρά και φως ο Χριστός».
Αυτά ήταν τα λόγια της Ναταλίας Λιονάκη στη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη όταν την είχε συναντήσει στο σπίτι της στο Παγκράτι. Ήταν την περίοδο που όλοι την κυνηγούσαν για να μιλήσει στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Οι δύο γυναίκες είχαν καθίσει για ώρες μαζί στον καναπέ του σπιτιού της Ναταλίας. Είχε βρεθεί για λίγες ώρες ώστε να δει τη μητέρα της που ήταν ασθενής΄.
Τότε έλεγαν όλοι ότι η Ναταλία ήταν σαν χαμένη. Όμως η Ναταλία δεν ήταν καθόλου σαστισμένη απλώς είχε παραδώσει την ζωή της. Στο θέλημα του Θεού προσπαθώντας να κόψει το δικό της θέλημα όπως λένε στην μοναστική ζωή. Είχε βάλει στόχο να αξιωθεί να την δεχθούν στον Μοναχισμό.
Στα χέρια της κρατούσε πάντα το κομποσκοίνι κι έλεγε την ευχή: «Κύριε Χριστέ ελέησόν με». «Έχω πάντα τον Χριστό στο μυαλό μου και κάνω πάντα νοερή προσευχή. Δεν με θλίβει τίποτα μόνο νιώθω την χαρά που προσεύχομαι και προσπαθώ με την προσευχή να μην αποσπώ το νου μου.».
Η Ναταλία έδινε απαντήσεις πνευματικές σε όσους την ρωτούσαν για την επιλογή της αλλά κανείς δε μπορούσε να καταλάβει αν δεν είχε σχέση με το Θεό τι σήμαιναν τα λόγια της.
Η Ναταλία ταπεινώθηκε, έδωσε τα υπάρχοντά της στον κόσμο, μελέτησε πατερικά κείμενα, έμαθε να διαβάζει ακολουθίες και το σημαντικότερο ; Έκανε παρακλήσεις στην Παναγία και γονάτιζε στην Παναγία προσφέροντάς της πλούσια τα δάκρυα της μετάνοιάς της.
Η Ναταλία Λιονάκη επέλεξε τον μοναχισμό. Ήταν δική της επιλογή χωρίς να επηρεάζεται από άλλου είδους συναισθήματα. Όπως είναι μια απογοήτευση ή κατάθλιψη.