Ο Γιάννης Καπετάνιος αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη πως καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, γι’ αυτό και η πορεία της ζωής του ήταν προκαθορισμένη.
Οι αποσκευές του βαριές και πολύτιμες, αν αναλογιστεί κανείς ότι μετά την αποφοίτησή του με άριστα από την σχολή του Κάρολου Κουν, συνεργάστηκε με μια πληθώρα σπουδαίων ηθοποιών, όπως ο Κώστας Βουτσάς, ο Χάρυ Κλυνν και πολλοί άλλοι.
Μέσα από τους ρόλους του, που πάντα είναι κωμικοί, και με τις χαρακτηριστικές του γκριμάτσες, ο Γιάννης Καπετάνιος κατάφερε να γίνει αγαπητός σε κάθε ηλικία, ενώ φέτος κλέβει την παράσταση ως… τραγουδιστής στο «J2US».
Διαβάστε την συνέντευξη
– Σας έτυχε ποτέ κάποιο απρόοπτο πάνω στη σκηνή;
Βέβαια. Μια φορά, πήγε να μου έρθει ο προβολέας στο κεφάλι. Έφυγε από την οροφή και έσκασε μπροστά μου. Αν είχα κάνει ένα βήμα, θα τον είχα φάει στο κεφάλι. Άλλη μια φορά, στο Περοκέ είχα μια σκηνή που έπαιρνα φόρα και έπεφτα με το κεφάλι πάνω σε μια πόρτα. Πάντα λοιπόν όταν χτυπούσα, μου άνοιγε το κεφάλι, έτρεχαν αίματα και με καθάριζε η μακιγιέζ και μετά ξαναέβγαινα στη σκηνή. Παρότι η πόρτα ήταν από αφρολέξ, είχε κάτι δεσίματα από πλαστικό σχοινί και αυτά μου άνοιγαν το κεφάλι.
– Κληθήκατε ποτέ να ανεβείτε στη σκηνή, ενώ βιώνατε μια μεγάλη απώλεια;
Ναι, δεν πήγα στην κηδεία του πατέρα μου, γιατί έπαιζα στο Ηρώδειο. Ήμουν στον χορό στις «Βάκχες». Μου είπε ο αδερφός μου ότι πέθανε, αλλά δεν μπορούσα να πάω στην κηδεία του, διότι το βράδυ παίζαμε. Εκεί ήταν κάτι παραπάνω από στρατός, πήγα μόνο στα σαράντα του. Στο θέατρο απαγορεύεται να αρρωστήσεις, γιατί πίσω από μια παράσταση είναι άλλοι σαράντα άνθρωποι που περιμένουν το μεροκάματό τους. Ούτε όταν πέθανε ο αδερφός μου μπόρεσα να πάω στην κηδεία. Ήμουν στο Ηράκλειο με τον Σεφερλή, ήταν Σαββατοκύριακο και είχαμε διπλές παραστάσεις… Σε αυτές τις καταστάσεις, πρέπει να κάνεις την καρδιά σου πέτρα, γιατί είναι τέτοια η φύση της δουλειάς.