Η Ευγενία Σαμαρά παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και μίλησε μεταξύ άλλων, για τον τραγικό θάνατο του πατέρα της, καθώς και για την προσωπική της ζωή.
Η ηθοποιός και παρουσιάστρια της ΕΡΤ μίλησε για την απόφασή της να μετακομίσει στην Αθήνα και να ξεκινήσει τη ζωή της από το μηδέν, έχοντας ως στόχο μόνο την επαγγελματική της εξέλιξη.
«Όταν τελείωσε «Η Εκδρομή» ένιωσα ότι ήρθε η ώρα. Το ήθελα χρόνια και τότε θεώρησα ότι ήταν μία καλή στιγμή. Ερχόμενη στην Αθήνα έπαιξα στο θέατρο και σε διάφορα σήριαλ. Αργότερα ήρθε και ο ρόλος της Ρέας Μανέλη, της εγγονής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου στην ομότιτλη ταινία, και κάπως όλα πήραν το δρόμο τους».
Η τραγική στιγμή στη ζωή της που τη σημάδεψε
Η ηθοποιός επίσης μίλησε για τον επί 8 χρόνια σύντροφό της, Γιάννη Ποιμενίδη, τον οποίο και γνώρισε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της επιτυχημένης σειράς «Η Εκδρομή». Πρόκειται για μια σχέση η οποία ποτέ δεν απασχόλησε τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά είχε έντονη παρουσία στα social media. Η ίδια αποκάλυψε:
«Το Instagram είναι το δικό μου προσωπικό μέσω, όπου επιλέγω ποια κομμάτια της ζωής μου μπορώ να δείξω, από τον φίλο μου μέχρι το να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου. Υπάρχουν όρια που θέτω, και μέχρι στιγμής κανείς δε με έφερε σε δύσκολη θέση. Από αυτό καταλαβαίνω ότι τα όριά μου είναι ευδιάκριτα».
Σχετικά με την απώλεια του πατέρα της και τις δύσκολες στιγμές που βίωσε η Ευγενία Σαμαρά μίλησε και ήταν πολύ συγκινητική:
«Δεν γνωρίζω να σου απαντήσω, γιατί άφησα το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Το επικοινώνησα, το βίωσα, έκλαψα. Αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι να μην κρατάω αρνητικά συναισθήματα στο οτιδήποτε, να μην λέω «Γιατί σε μένα; Γιατί μας το έκανες αυτό; Ήταν ξαφνικό, μας στεναχώρησε, αλλά συνέβη και πλέον το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι είμαι ευγνώμων, γιατί τον άνθρωπο αυτό που τόσο αγαπώ τον έζησα και περάσαμε υπέροχα μαζί. Του μίλησα, του τα είχα πει όλα, δεν είχα χρωστούμενα. Ασφαλώς μου λείπει. Ευτυχώς υπάρχει η μητέρα μου και ο αδελφός μου, που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Ο μπαμπάς μου είναι εγώ, είναι μέσα μου, αναγκαστικά είναι το κομμάτι μου, και αυτό δεν αλλάζει. Όμως όταν τον σκέφτομαι θέλω να χαμογελάω».