Για το τένις, τις κρίσεις πανικού, την οικογένειά της αλλά και για τον σύντροφό της Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μίλησε σε συνέντευξή της, η Μαρία Σάκκαρη. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια δεν δίστασε να δηλώσει ότι στόχος της είναι να γίνει Νο.1 στον κόσμο και πως δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση με τον νέο της προπονητή.
Μιλώντας στους Πρωταγωνιστές και στον Σταύρο Θεοδωράκη, για τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η Μαρία Σάκκαρη είπε πως: “Περνάω πάρα πολύ καλά με τον Κωνσταντίνο. Δεν έχει σημασία πόσες ημέρες βρισκόμαστε, αλλά πόσο καλά είμαστε όταν είμαστε μαζί, αλλά και όταν είμαστε μακριά” και πρόσθεσε ότι “είμαι πολύ τυχερή που τον έχω στη ζωή μου και που έχω έναν άνθρωπο που με καταλαβαίνει και δεν μου έχει πει ποτέ ”που πάς;” ”που ταξιδεύεις;”. Με σπρώχνει να προχωρήσω και να γίνω καλύτερη”.
Μάλιστα, αποκάλυψε ότι εκείνος είναι ο πρώτος άνθρωπος που μιλάει όταν τελειώνει έναν σημαντικό αγώνα. “Είναι πάντα το πρώτο μου τηλεφώνημα μετά από έναν πολύ σημαντικό αγώνα. Πρώτα μιλάω με τον Κωνσταντίνο και μετά με τη μητέρα μου”.
Η τρυφερή εξομολόγηση της Μαρίας Σάκκαρη για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: “Είμαι πολύ τυχερή που τον έχω στη ζωή μου”
Η συζήτηση ξεκίνησε από το πώς δημιουργήθηκε η σχέση της με το τένις η οποία ήταν… καρμική μιας και η μητέρα της ήταν κορυφαία αθλήτρια. “Από μικρή αγαπούσα το τένις. Φορούσα τα παπούτσια της μαμάς, ρακέτα που ήταν μεγαλύτερη από εμένα και έπαιζα με τα μπαλάκια. Η μητέρα μου δεν ήθελε να παίξουμε τένις. Την καταλαβαίνω γιατί και εγώ τώρα που μεγαλώνω σκέφομαι όταν στο μέλλον κάνω παιδιά, δεν θέλω να παίξουν τένις. Είναι πολύ δύσκολο άθλημα. Πέντε χρονών έπιασα τη πρώτη μου ρακέτα και ξεκίνησα να παίζω”.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια μίλησε για τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας της, όταν πάλευε με κρίσεις πανικού εξαιτίας της πίεσης που της είχε δημιουργήσει η θέση της στην παγκόσμια κατάταξη. “Όταν πήγα Νο.3, ήμουν στην Καλιφόρνια και κέρδισα την τότε Νο.2 του κόσμου. Ηταν κάτι άπιαστο για εμένα όταν ήμουν παιδάκι. Το γιορτάσαμε εκεί αργά το βράδυ. Για να είμαι ειλικρινής όμως, το Νο.3 ήταν ευχή και κατάρα μαζί. Όταν έφτασα εκεί άρχισα να βάζω πολύ πίεση στον εαυτό μου. Μου πήρε ενάμιση χρόνο να το διαχειριστώ όλο αυτό. Σήμερα είμαι έτοιμη να το διαχειριστώ. Μετά από ένα μήνα πήγα στην Στουτγάρδη και με έπιασε πρώτη φορά κρίση πανικού μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τον αγώνα με κρίση πανικού. Το δούλεψα πολύ, με έχει πιάσει μόνο μια φορά από τότε. Ήθελα να ξεφύγω από το συναίσθημα ότι είμαι μέσα στο γήπεδο και δεν γίνεται να χάσω επειδή είμαι Νο.3. Δεν ήξερα που βρίσκομαι. Τώρα ξέρω ότι είναι εντάξει να χάσεις”.