Ο Νίκος Αναδιώτης το τελευταίο διάστηµα ήρθε στην επικαιρότητα µε την πρόταση που του έγινε να κατέβει υποψήφιος ευρωβουλευτής µε το κόµµα «Νίκη». Τους λόγους για τους οποίους πήρε αυτή την απόφαση µε συνέντευξή του στο «Secret» και στην Σάσα Σταμάτη.
Πώς πήρατε την απόφαση να θέσετε υποψηφιότητα µε το κόµµα «Νίκη»;
Στην εποχή που ζούµε, το πιο εύκολο πράγµα είναι να παραµένουµε απαθείς µπροστά στην οθόνη του κινητού και να αδιαφορούµε για τα κοινά. ∆υστυχώς, έτσι έχουµε συνηθίσει και έτσι µας έχουν συνηθίσει. Οµως, µπορούµε να µένουµε αµέτοχοι όταν η κοινωνία µας οδεύει από το κακό στο χειρότερο και τα παιδιά µας διατρέχουν καθηµερινά τεράστιους κινδύνους; Προσωπικά, προσπαθώ να είµαι κοντά στα παιδιά µου και την οικογένειά µου και να τους προστατεύω. Οµως, πρέπει να νοιάζοµαι και για τον κόσµο στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά µου, επειδή δεν θα είµαι δίπλα τους κάθε στιγµή και λεπτό. Ας κάνω όσα µπορώ και τα υπόλοιπα τα αφήνω στον Θεό. Με αυτή την καλή ανησυχία, βρέθηκα πρόσφατα σε κοινά µονοπάτια αγώνων µε ανθρώπους της «Νίκης».
Γνώρισα τον πρόεδρο της «Νίκης», τον κ. ∆ηµήτρη Νατσιό, και αµέσως τον εκτίµησα ιδιαίτερα ως άνθρωπο, ως δάσκαλο και ως οικογενειάρχη. Ηταν επόµενο να δεχθώ λοιπόν µε µεγάλη χαρά και τιµή την πρόσκλησή του να βοηθήσω για όλα όσα ήδη πιστεύω µέσα από το κίνηµα «Νίκη». Με την υποψηφιότητά µου θέλω να συµβάλλω και εγώ στον αγώνα αυτών των ανθρώπων να φέρουν µια πραγµατική αλλαγή στο πολιτικό γίγνεσθαι της πατρίδας µας. Και, απ’ ό,τι έχω δει µε τη µέχρι τώρα παρουσία τους, τα καταφέρνουν πολύ καλά.
Είναι η πρώτη φορά που ασχολείστε µε τα κοινά;
Είναι η πρώτη φορά που θα προσπαθήσω να αγωνιστώ για τα κοινά. Εχω χαρά και όρεξη να αγωνιστώ και να προσφέρω. ∆εν θα γινόταν όµως αυτό εκτός «Νίκης».
Σας εκφράζουν οι θέσεις του κόµµατος «Νίκη», π.χ. στο θέµα των αµβλώσεων;
Αν δεν κάνω λάθος, στο ελληνικό Σύνταγµα το πρωταρχικό δικαίωµα που προστατεύεται είναι αυτό της ζωής. Και η ζωή δηµιουργείται «εξ άκρας συλλήψεως». Αυτό πιστεύω ως χριστιανός ορθόδοξος, αυτό λέει και η επιστήµη. Το έµβρυο είναι αυτόνοµος οργανισµός, µε τη δική του ψυχή και το δικό του αναφαίρετο δικαίωµα στη ζωή από τη στιγµή της σύλληψης. Με τροµάζει λοιπόν η ιδέα ότι ο νοµοθέτης ορίζει µε συµβατικά χαρτιά το αν σεβόµαστε ή απαρνούµαστε µια απροστάτευτη ζωή, που ήδη υπάρχει. Αρα, νοµίζω ότι το, εντός εισαγωγικών, «δικαίωµα» της λεγόµενης «αυτοδιάθεσης του σώµατος», ή όπως αλλιώς ονοµάζεται, δεν θα πρέπει να ισοπεδώνει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωµα όλων µας στη ζωή. Ζείτε, ζω, ζούµε όλοι µας σήµερα µόνο και µόνο επειδή οι γονείς µας έκαναν το αυτονόητο: Μας σεβάστηκαν και µας αγάπησαν περισσότερο από την όποια «αυτοδιάθεση σώµατος».
Τι θα θέλατε να αλλάξετε στη σηµερινή ελληνική πραγµατικότητα, για το οποίο θα παλέψετε, εάν εκλεγείτε;
Και σε αυτή την περίπτωση θα σας απαντήσω µε ένα σύνθηµα που ακούω συχνά να χρησιµοποιούν στη «Νίκη» και ιδιαίτερα ο κ. Νατσιός: «Η πατρίδα µας έχει ανάγκη από Παιδεία και παιδιά». Θέλω να προστατέψουµε τις αθώες παιδικές ψυχές και να δούµε τις γειτονιές να ξαναγεµίζουν παιδιά, που θα παίζουν µπάλα και δεν θα είναι κολληµένα στις οθόνες των υπολογιστών και των τάµπλετ. Παιδιά που θα αγαπούν το βιβλίο και τη µάθηση και δεν θα τρέφονται µε τον µηδενισµό που τους προσφέρει ο τρόπος ζωής µας. Επίσης, θέλω να δω τους ανθρώπους της βιοπάλης να αποκτήσουν ξανά το χαµόγελο που έχουν χάσει. Τέλος, θέλω όσο µπορώ να βοηθήσω να βρούµε ως χώρα τον προσανατολισµό µας στον τοµέα του Πολιτισµού.
Ποια είναι η γνώµη σας για την τεκνοθεσία των οµόφυλων ζευγαριών;
Πιστεύω ότι τα παιδιά δικαιούνται να µεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον, µε πατέρα και µητέρα, όπως δείχνουν και σοβαρές επιστηµονικές έρευνες. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και από τους δύο γονείς. Χρειάζονται ρόλους, πρότυπα, συµπεριφορές, όπως τα όρισαν οι φυσικοί νόµοι. ∆εν µπορώ να διανοηθώ ότι στερούµε από παιδιά το δικαίωµα να πουν «µαµά» ή «µπαµπά». Αλλο πράγµα οι δυσκολίες της ζωής να οδηγήσουν εκεί, άλλο να µην τηρούν οι άνθρωποι σωστά τους διακριτούς ρόλους που έχουν ως πατέρας ή µητέρα και άλλο ο νοµοθέτης να νοµιµοποιεί µια τραυµατική έλλειψη και να την αποδέχεται εξαρχής ως φυσιολογική. ∆εν έχω συναντήσει κανέναν που να θέλει ο ίδιος να µεγαλώσει χωρίς πατέρα ή µητέρα. Ας στηρίξουµε την πατροπαράδοτη οικογένεια και έχουµε να ωφεληθούµε πολλά ως πρόσωπα, ως κοινωνία και ως λαός από αυτό.