Τον Ανδρέα Ανδρεόπουλο υποδέχτηκαν η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος στην εκπομπή «Στούντιο 4».
Ο γνωστός ηθοποιός που ξεχώρισε ανάμεσα σε όλα και για τον ρόλο του ως Τίμος Δράκος στη Λάμψη εξήγησε πώς μπήκε στον κόσμο του θεάτρου, πώς πέρασε στην τηλεόραση και τι προβλήματα του δημιούργησε αυτό στη δραματική σχολή.
Όσα αποκάλυψε
«Προς το τέλος του Λυκείου στράφηκα στο θέατρο. Ενώ ήμουν καλός στα θεωρητικά μαθήματα έβλεπα ότι οι εξετάσεις ήταν ένας άχθος για εμένα. Μεγαλώνοντας με πατέρα ηθοποιό μπήκα άθελά μου σε όλο αυτό το πράγμα».
«Το πρώτο που έκανα στην τηλεόραση ενώ ήμουν στη σχολή ήταν σε μία σειρά αυτοτελών επεισοδίων στην ΕΡΤ και γοητεύτηκα, κολακεύτηκα. Bέβαια στη σχολή είχα προβλήματα με αυτό. Το Εθνικό ήταν αρκετά πιο συντηρητικό. Έκανα και μία διαφήμιση με τσίχλες και έγινε σούσουρο στη σχολή. Ήταν δεσμευτικά και αρκετά προσβλητικά αυτά που γίνονταν. Είχα έναν καθηγητή και μου είπε “καλώς τη Βουγιουκλάκη”. Θύμωσα και έφυγα από την αίθουσα».
Κάνοντας τον απολογισμό του εκτιμά ότι υπήρξαν φορές που δεν έκανε τις καλύτερες επιλογές στην καριέρα του.
«Έκανα λάθη, διάλεγα πράγματα που ήταν καλά τα χρήματα και λιγότερο το αποτέλεσμα το επαγγελματικό, αγνόησα λίγο το θέατρο. Πλούσιος δεν έγινα αλλά θα μπορούσα να έχω διαλέξει ρόλους στο θέατρο που θα με εδραίωναν καλύτερα σαν ηθοποιό».
«Η Λάμψη δεν ήταν λάθος. Δεν ήξερα ότι θα παιχτεί τόσα χρόνια. Ήταν εξόντωση το καθημερινό, η αποστήθιση. Διαφώνησα με τον δάσκαλο Φώσκολο και έφυγα. Μου είχε ότι έχει μια ωραία ιστορία για εμένα και είχε μία άλλη ιστορία και δεν μου άρεσε και του μίλησα και του είπα “Δάσκαλε δεν θα το παίξω αυτό”. Δεν ήθελα να κυνηγάω τη γυναίκα του πατέρα μου».
«Η Λάμψη μου έδωσε μία αναγνωρισιμότητα, χρήματα, πάτημα για τα επόμενα βήματα και μου στέρησε θεατρικές εμφανίσεις».
«Υπάρχει ακόμα ένα κατεστημένο “αυτοί είναι της τηλεόρασης”, “αυτοί είναι του κινηματογράφου”, αυτοί είναι του θεάτρου”».
Ανοιχτά μίλησε και για τη δύσκολη περίοδο που έζησε από την οποία βγήκε νικητής και με τη βοήθεια φαρμάκων και ψυχοθεραπείας ξεπέρασε.
«Υπήρξαν δύσκολες εποχές. Δεν ήμουν στα καλύτερά μου, χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια από ειδικό. Έκρινα ότι δεν ήμουν λειτουργικός σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Ήταν ένα είδος κατάθλιψης».
«Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Είχα διαταραχές στον ύπνο, στη διάθεση, στη συμπεριφορά. Με τη συνδρομή του γιατρού που μου έδωσε φάρμακα άνοιξε πάλι ο κόσμος».