Στην παρέλαση της Λάρισας, ο ήλιος φώτιζε τα πρόσωπα των θεατών, αλλά η προσοχή όλων τραβήχτηκε από μια ιδιαίτερη εικόνα: έναν ηλικιωμένο άντρα, με την ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανα στο χέρι του. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, και το πρόσωπό του, γεμάτο ρυτίδες, διηγούνταν ιστορίες μιας ζωής γεμάτης αγώνες και θυσίες.
Καθώς οι ήχοι της παρέλασης αντηχούσαν γύρω του, εκείνος φαινόταν να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Στιγμές από το παρελθόν αναβλύζανε, εικόνες της πατρίδας που αγωνίστηκε για την ελευθερία της. Η συγκίνηση που τον κατέκλυζε ήταν αποτέλεσμα της σύνθεσης των συναισθημάτων του: περηφάνιας για την ιστορία, νοσταλγίας για τις δύσκολες στιγμές, και αγάπης για την Ελλάδα.
Η σημαία του, σύμβολο ελπίδας και ενότητας, κυμάτιζε στον αέρα, και η εικόνα του θύμιζε σε όλους ότι οι αγώνες του παρελθόντος δεν ξεχνιούνται, αλλά συνεχίζουν να ζουν μέσα στις καρδιές μας. Στην απλότητά της, αυτή η στιγμή ήταν ένα μάθημα για όλους: η δύναμη της μνήμης και της ταυτότητας δεν έχει ηλικία.