Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος: Δύο υπέροχα παιδιά, δύο αληθινοί φίλοι

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος: Δύο υπέροχα παιδιά, δύο αληθινοί φίλοι

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τα αγαπώ επειδή εκφράζουν και αντιπροσωπεύουν την Αληθινή Φιλία.

Τα αγαπώ επειδή έχουν καταφέρει να ενώσουν τα ονόματά τους εις φιλίαν μίαν·

σε μία άφιλη και στυγνή εποχή όπου κυριαρχούν το Συμφέρον, ο Κυνισμός

και η αγελαία κοινωνικοποίηση

που συχνά προσλαμβάνει τον αιμοβόρο χαρακτήρα αρένας,

αυτά τα παιδιά έρχονται να μάς επανασυνδέσουν με την Ουσία των Σχέσεων.

…

Τα αγαπώ επειδή αβιάστως, ανεπιτηδεύτως και ανεπιδιώκτως με συγκινούν·

με συγκινούν διότι δεν επιδιώκουν να με συγκινήσουν,

με συγκινούν διότι εκφράζουν τη φιλία τους

χωρίς να έχουν εμένα τον τηλεθεατή στο μυαλό τους.

Έγιναν «κολλητοί», είναι «κολλητοί»,

διότι έτσι είχε ορίσει με έναν μαγικό τρόπο το Σύμπαν.

Η αντίληψη ότι «Όλα είναι γραμμένα.»

αποτελεί μία δεισιδαίμονα και απλοϊκή προσέγγιση τής Ζωής και τής Ύπαρξης.

Όμως,

υπάρχουν και αυτές οι σπάνιες περιπτώσεις

που η λέξη «Πεπρωμένο» εκφράζει όσο καμία άλλη την Πραγματικότητα.

Αναμφίβολα,

οι Κοινές Αξίες, τα Κοινά Ιδανικά,

είναι εξόχως σημαντικά κίνητρα για την ανάπτυξη των Ανθρωπίνων Σχέσεων,

αλλά δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από «χημεία»·

αν οι αύρες αυτών των δύο παιδιών δεν ήταν ταιριαστές

-όσο καλή διάθεση και αν υπήρχε μεταξύ τους-

δεν θα γινόταν να επιτευχθεί αυτή η βαθιά φιλία τους.

…

Τα αγαπώ επειδή ενώνουν δύο κόσμους

που φαντάζουν εντελώς διαφορετικοί και φαινομενικώς απέχουν παρασάγγας·

ο Τζέϊμς με την αστική παιδεία και ανατροφή, ο Νίκος με την σκληρή και τραχιά αγωγή,

ο τεχνοκράτης Τζέϊμς, ο αγρότης Νίκος,

ο κοσμοπολίτης Τζέϊμς, ο επαρχιώτης Νίκος.

Κι όμως,

αυτά τα δύο υπέροχα παιδιά

πήραν τις γαμημένες ταυτότητες

που συχνά καθορίζουν την καθημερινότητα και εν γένει τη ζωή μας,

και τις πετάξαν’ στα σκουπίδια.

Έστω μέσα σε ένα ριάλιτι,

έστω μέσα σε ένα παιχνίδι που προσομοιάζει στην Επιβίωση,

η ταυτότητα τού Καφετζή γράφει το όνομα «Τζέϊμς-Νίκος»

και η ταυτότητα τού Μπάρτζη γράφει «Νίκος-Τζέϊμς».

Διότι έτσι είναι οι «κολλητοί», διότι έτσι είναι οι αληθινοί φίλοι.

,,,

Υπάρχει ιεραρχία στη Φιλία;

Να ένα άξιο λόγου ερώτημα,

που προκύπτει από το γεγονός ότι -στη συντριπτική πλειοψηφία τους-

οι αναφορές σε αυτούς τούς δύο φίλους είθισται να έχουν τη σειρά «ο Τζέϊμς κι ο Νίκος».

Η απάντηση είναι διττή:

Όχι, δεν υπάρχει ιεραρχία σε συναισθηματικό επίπεδο.

Ναι, υπάρχει ιεραρχία σε μαρκετίστικο επίπεδο.

Αυτά τα δύο παιδιά είναι φίλοι, είναι «κολλητοί»,

κάνοντας όπλο τής σχέσης τους την Αυτογνωσία.

Ξέρουν και οι δύο ποιοι είναι,

ξέρουν ποια είναι τα προτερήματά τους και ποια είναι τα ελαττώματά τους,

ξέρουν ποια είναι τα πλεονεκτήματά τους και ποια είναι τα μειονεκτήματά τους.

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος, ο Νίκος κι ο Τζέϊμς, αλληλοσυμπληρώνονται.

Αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς δοσολογίες, χωρίς μετρήσεις, χωρίς συμφέρον·

ο Νίκος καλεί τον φίλο του να τον κεράσει γαλακτομπούρεκο,

ο Τζέϊμς καλεί τον φίλο του να διαπλεύσουν τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ό,τι έχει ο καθένας προσφέρει στον άλλον·

και έτσι, φτάνουμε στη συγκλονιστική συναισθηματική εξίσωση,

το Γαλακτομπούρεκο και ο Διάπλους τού Ειρηνικού να είναι το ίδιο και το αυτό.

Οι φίλοι μοιράζονται μεταξύ τους ό,τι έχουν·

μοιράζονται τη Φτώχια, μοιράζονται τον Πλούτο,

τα μοιράζονται όλα με Καλή Διάθεση, με Ανιδιοτέλεια, με Αγάπη.

Συγκινούμαι.

Αυτά τα δύο παιδιά, ο Τζέϊμς κι ο Νίκος, ο Νίκος κι ο Τζέϊμς, με συγκινούν.

Γράφω σε πρώτο πρόσωπο περί Συγκίνησης,

διότι δεν θέλω να γίνομαι αυτόκλητος εκπρόσωπος κοινωνικών ομάδων,

όμως είναι δεδομένο και απολύτως διαπιστωμένο

ότι την ίδια συγκίνηση αισθάνονται πολλοί άνθρωποι για αυτά τα παιδιά.

Από τις 28 Δεκεμβρίου που εξεκίνησε το «Survivor»,

έχουν γραφτεί -είτε εκθειαστικά, είτε επιτιμητικά-

εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματα για τούς δύο φίλους.

Σε αυτό το μεγάλο διάστημα, οι επικριτές και οι αμφισβητίες μειώνονται διαρκώς·

αν διαθέτεις στοιχειώδη αντικειμενικότητα και ενσυναίσθηση,

διαπιστώνεις ότι ο Τζέϊμς κι ο Νίκος, ο Νίκος κι ο Τζέϊμς,

ουδέποτε υπήρξαν ψεύτες, απατεώνες, ασυνεπείς, ανακόλουθοι, διαστρεβλωτές.

Ως εκ τούτου, πλέον οι επικριτές και οι αμφισβητίες τους είναι λιγότεροι,

αλλά συγκροτούν συνάμα έναν πιο σκληρό πυρήνα

που αντιπροσωπεύει την ξετσίπωτη «Νεοελληνική Κουλτούρα».

Αυτά τα δύο παιδιά ενοχλούν σε αφόρητο βαθμό τον Νεοέλληνα,

διότι -με την έντιμη στάση τους και με την αδιάρρηκτη σχέση τους-

τού τονίζουν την κίβδηλη υπόστασή του.

Ο Νεοέλληνας, ο οποίος έχει και εντός «Survivor» τα θλιβερά είδωλά του,

μισεί την Αληθινή Φιλία και την πολεμά με κάθε τρόπο.

Άφιλος καθώς είναι ο ίδιος,

ο Νεοέλληνας έχει μάθει να χρησιμοποιεί απολύτως υποκριτικά, σπασμωδικά και πρόωρα

τούς προσδιορισμούς «φίλος» και «αδελφός».

Ο Νεοέλληνας σπεύδει να σε βαφτίσει ως (δήθεν) φίλο του,

με αποκλειστικό κίνητρο να σε χειριστεί, να σε ψυχαναγκάσει,

να σε εκμεταλλευτεί προς ίδιον συμφέρον·

και βεβαίως,

την πρώτη φορά που θα διαφωνήσεις μαζί του,

την πρώτη φορά που δεν θα τού κάνεις το χατίρι,

αυτομάτως σε χρίζει ως εχθρό του

και σε χαρακτηρίζει ως τον χειρότερο άνθρωπο τού κόσμου.

…

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τα αγαπώ επειδή εκπροσωπούν μία Ελλάδα που αντιστέκεται στην Τοξικότητα.

Τα αγαπώ επειδή συμβολίζουν τη Φιλία και την Παρέα,

κατατροπώνοντας τη Μάζα και την Κλίκα.

Τα αγαπώ αυτά τα δύο παιδιά,

διότι είναι φίλοι έχοντας συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί τις διαφορές τους.

Την ίδια ώρα, αναρίθμητα άτομα δηλώνουν φίλοι μεταξύ τους,

μπερδεύοντας την Συμφωνία με τη Φιλία·

έτσι, επειδή περιστασιακώς συμφωνούν σε ένα θέμα,

αυτομάτως συστήνονται ως «φίλοι»

(μία σχέση που έχει χτιστεί σε σαθρά θεμέλια και γι’ αυτό στην πρώτη διαφωνία καταρρέει).

Ο Φίλος είναι Υποστηρικτής και όχι Αντίλαλος.

Οι θλιβεροί και τοξικοί «Ελληναράδες» μισούν τα δύο παιδιά

και επιθυμούν διακαώς να καταστρέψουν τη φιλία τους

χρησιμοποιώντας κάθε είδους συνωμοσιολογία και συκοφαντία·

η «λάσπη στον ανεμιστήρα» έχει γίνει πλέον καθημερινότητα,

με τις ανυπόστατες κατηγορίες να διαδέχονται η μία την άλλην

και να καταρρίπτονται εν τη γενέσει τους με εκκωφαντικό κρότο.

Άτομα που κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.

Άτομα που φθονούν

και προσπαθούν ανεπιτυχώς να καλύψουν τις εσωτερικές ελλείψεις τους

κάνοντας διαρκώς επιθέσεις στα δύο παιδιά επειδή ετόλμησαν να είναι φίλοι.

Άτομα που επιδίδονται σε αρρωστημένες υποτιμήσεις·

λένε -επί παραδείγματι- ότι ο Νίκος είναι το ενεργούμενο και το φερέφωνο τού Τζέϊμς,

αλλά παθαίνουν «κοκομπλόκο» μόλις τούς επισημάνεις

ότι ο Νίκος είναι αυτός που έχει πετάξει τις περισσότερες ατάκες

και έχει ξεστομίσει τα περισσότερα ατράνταχτα επιχειρήματα. …

Κι από κοντά έχουμε και τα αισχρά «πρωϊνάδικα»,

με τις ποταπές ανθυποπαρουσιάστριες και τούς υποτακτικούς πανελίστες,

που συμμετέχουν με τεράστια προθυμία σε αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο,

διότι ο Τζέϊμς και ο Νίκος αρνούνται να συμμετάσχουν

στο τραγικό κοινωνικό «παίγνιο» που λέγεται «Λαϊκισμός».

Βεβαίως, αυτά τα ανήθικα και εξευτελισμένα τηλεοπτικά πρόσωπα,

εμπίπτουν στην πασίγνωστη σοφή ρήση

«Πρώτα, σε αγνοούν. Μετά, γελάνε μαζί σου. Μετά, σε πολεμούν. Μετά, τούς νικάς.»

και δεν θα έχουν τον παραμικρό δισταγμό να αποθεώσουν τούς δύο φίλους

σε περίπτωση που πάνε στον τελικό και ένας εξ αυτών κατακτήσει την Πρωτιά.

…

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά,

διότι ενσαρκώνουν το έξοχο ποίημα τού Κωνσταντίνου Καβάφη, το «Όσο Μπορείς»,

που αποτελεί παγκοσμίου βεληνεκούς κοινωνική ηθογραφία..:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς:

Μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια τού κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Η Φιλία ΔΕΝ είναι Απληστία. Η Φιλία ΔΕΝ είναι Συλλογή Ανθρώπων.

Προσωπικώς,

απομακρύνομαι τρέχοντας από τα άτομα που λένε ότι είναι φίλοι με όλους,

διότι αυτά τα άτομα δεν είναι φίλοι καν με το τομάρι τους.

Ως εκ τούτου, εκτιμώ βαθύτατα ότι τα δύο παιδιά,

αντιμετώπισαν με ευγνωμοσύνη το δώρο που τούς προσέφερε η Ζωή

και τιμούν τη Φιλία χωρίς να ψάχνουν απεγνωσμένα για περαιτέρω επιβεβαιώσεις

(σε αυτό το σημείο,

οφείλω να αναφέρω και την αποχωρήσασα Άννα-Μαρία Βέλλη

που απετέλεσε το έτερο μέλος σε ετούτο το αξιοθαύμαστο ψυχικό δέσιμο).

Επιμύθιο:

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τα αγαπώ,

διότι μού δημιουργούν τη συναισθηματική ανάγκη να ονειρευτώ το «Μετά».

Το «Survivor» είναι μεγεθυμένος χρόνος.

Το «Survivor» είναι μία προσομοίωση επιβίωσης

που ευνοεί την εκδήλωση τής αγελαίας ανθρώπινης φύσης.

Τι θα γίνει, λοιπόν,

όταν τα φώτα κλείσουν

και όταν αυτά τα δύο παιδιά θα επιστρέψουν στους ρυθμούς τής καθημερινότητάς τους;

Θα παραμείνουν φίλοι

ή η σχέση τους θα αποδειχθεί ουτοπικό προϊόν τής τηλεοπτικής μεγέθυνσης;

Η απάντηση είναι μία και μοναδική:

Η ΦΙΛΙΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

Η Φιλία δεν πεθαίνει.

Η εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για τη Φιλία είναι η γέννησή της·

άπαξ και γεννηθεί η Φιλία, άπαξ και γίνει συνώνυμη με την Αλήθεια,

ουδέποτε πεθαίνει.

Ναι,

οφείλουμε να μην παραβλέψουμε ότι η Ζωή και η Καθημερινότητα

ενίοτε μάς φέρνουν μακριά από τούς ανθρώπους που αγαπάμε,

ενίοτε μάς οδηγούν σε διαφωνίες και σε ψυχρότητες.

Όμως, υπάρχει το Θυμικό ως εξαίσια «κολυμβήθρα τού Σιλωάμ»,

να εξαγνίζει τις σκιές που ενδεχομένως προκύψουν σε μία αληθινή φιλία·

το πλέον εύγλωττο παράδειγμα που δύναμαι να μνημονεύσω,

είναι η έμπλεη πόνου και άσαρκου ερωτισμού νεκρολογία

που είχε γράψει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ όταν έμαθε πως ο Αλμπέρ Καμί

-πάλαι ποτέ επιστήθιος φίλος του, και μετέπειτα ιδεολογικός αντίπαλός του-

είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Ανάμεσα στα λόγια τού Σαρτρ, λοιπόν, εδέσποζε μία συγκλονιστική φράση,

που κατέγραφε τα χρόνια τής σιωπής μεταξύ των δύο φίλων..:

«Τι κι αν δεν ξαναμιλήσαμε..; Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να μοιραστούμε τη Ζωή…».

…

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τα αγαπώ, διότι είναι παιδιά, διότι έχουν καθαρή καρδιά,

διότι έχουν ήδη κατακτήσει την Ιερή Πολυτέλεια που λέγεται «Φιλία»

και το Ιερό Προνόμιο που λέγεται «Οικειότητα».

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τα αγαπώ, διότι είναι ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ, διότι τα συνδέει ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ.

Η Φιλία οδηγεί στην Αυταπάρνηση.

Ιδού τι μεγαλειώδες είπε στο χθεσινό επεισόδιο ο αστός Τζέϊμς για τον επαρχιώτη Νίκο:

«Θέλω να μείνω…

Θέλω πάρα πολύ να μείνω…

Κι αυτό που με αγχώνει τη συγκεκριμένη εβδομάδα

είναι ότι θα βγω προτεινόμενος μαζί με τον κολλητό μου, τον Νίκο.

Και επειδή ξέρω ότι πάνω-κάτω έχουμε τα ίδια “πιστεύω”, τις ίδιες απόψεις,

(καθώς) από την αρχή πορευόμαστε μαζί,

επειδή είναι δύσκολοι οι καιροί

και αν κάποιος πρέπει να διαλέξει μεταξύ εμένα και τού Νίκου ποιον να υποστηρίξει,

πραγματικά, από τα βάθη τής καρδιάς μου,

θα ήθελα να υποστηρίξει τον Νίκο κι όχι εμένα.».

Η Φιλία μετατρέπει την Ειρωνεία σε Πείραγμα και την Ύβρι σε Χάδι,

η Φιλία σε κάνει χαρούμενο κι ευτυχισμένο

όταν ακούς τον κολλητό σου να σού λέει ότι είσαι «Τσομπανοτραβόλτα»,

ότι είσαι «Κλαρινογαμπρός», ότι είσαι «Βλαχοκαουμπόης»,

η Φιλία είναι αυτή που σε οδηγεί να υϊοθετείς αμέσως για τον εαυτό σου

τούς χαρακτηρισμούς που απευθύνεις στον κολλητό σου,

η Φιλία είναι αυτή που παίρνει δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους

και τούς ενώνει εις φιλίαν μίαν.

…

Ο Τζέϊμς κι ο Νίκος. Ο Νίκος κι ο Τζέϊμς.

Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Τούς αγαπώ αυτούς τούς φίλους, διότι είναι ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ.

Ζήτω η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ!

Ζήτω οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ!

Ο Υπο-Κοσμικός

Πηγή : hairt.gr