Η Ελεονώρα Μελέτη περνά δύσκολες στιγμές αφού έχασε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, τη γιαγιά της Ελένη. Ανακοίνωσε το γεγονός μέσω μιας ανάρτησης στον λογαριασμό της στο Instagram, το βράδυ της Τρίτης.
Βαρύ πένθος για την Ελεονώρα Μελέτη
Η Ελεονώρα Μελέτη αποφάσισε να αποχαιρετήσει την αγαπημένη της γιαγιά με ένα μακροσκελές μήνυμα και φωτογραφίες που τους απεικονίζουν μαζί, αναφέροντας ότι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, χωρίς να έχει ποτέ αρρωστήσει.
«Τη θυμάστε?
Πολλές φορές σας είχα μιλήσει για εκείνη. Για την ομορφιά της. Το χιούμορ της. Τα κόκκινα νύχια. Τη κοκεταρία της. Την αξιοπρέπεια της. Το γέλιο της. Τα τηγανητά αυγά της. Τα καλλιτεχνικά ταλέντα της. Το πάθος της για το ασταμάτητο κάπνισμα. Karelia lights κάπνισε. Πακέτα την ημέρα.
Η γιαγιούλα μου, αυτή η μικρή θέα που όταν έβγαζε ωραίες φωτογραφίες ήθελε να της ανεβάζω στο instagram, «έφυγε» τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Δεν το ήξερα. Το έμαθα σήμερα, γιατί η μητέρα μου, κ κόρη της, δεν ήθελε να μου χαλάσει τις οικογενειακές ολιγοήμερες διακοπές.
Η γιαγιά μου η Ελένη , «έφυγε» στον ύπνο της, παθολογικά υγιής, με τέλειες εξετάσεις. 92 χρόνια δεν είχε αρρωστήσει ποτέ! ΠΟΤΕ! Κ παρά την ηλικία της , τον τελευταίο χρόνο άντεξε δυο ορθοπεδικά χειρουργεία κ μια νοσηλεία Covid! Τα τελευταία χρόνια όμως είχε άνοια. Αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο που μαγαρίζει την ύπαρξη πατώντας σιγά σιγά delete σε όλα όσα την όριζαν σε βάθος χρόνου.
Μας αναγνώριζε, αλλά είχε κενά. Ήμουν πάντα η εγγονή της, είτε με έβλεπε είτε με άκουγε. Απλά μέχρι το τέλος, ανησυχούσε για το αν θα βρω επιτέλους ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Βέβαια όταν έκανε face time με τον Θοδωρη, όλο «αγόρι μου κ αγόρι μου» ήταν, ρωτούσε όμως μετά αν θα κάνουμε κ κανένα παιδάκι! Την Αλεξάνδρα ωστόσο τη λάτρευε κ συχνά ρωτούσε για εκείνη. Όταν θυμόταν την ύπαρξη της.
Την έχω πενθήσει τη γιαγιά μου, εδώ κ μήνες. Όταν έκλαιγα μετά τις όλο κ πιο Αραιές επισκέψεις που της έκανα μη μπορώντας να διαχειριστώ τη Δύση της, ή όταν μιλούσαμε στο τηλ κ πλέον ο κόπος που έκανε να βγάλει φωνή ακούγοντας επιβαρυντικός.
Πριν δυο μήνες έχασε το παιδί της. Τον γιο της. Δεν το έμαθε ποτέ. Λιγοστός ο χρόνος μας στη γη. Ελάχιστοι εκείνοι που θα πονέσουν στη φυγή μας. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που θα μας θυμούνται μέχρι να φύγουν κ αυτοί, για να περάσουμε όλοι στο αδιάφορο μιας ιστορίας της οποίας αποτελούμε μια ελάχιστη κουκκίδα. Να γιατί δεν σκάω. Να γιατί δεν βλέπω μπροστά μου τίποτα κ κανέναν που αναλώνεται σε οποιαδήποτε ενέργεια δεν εκτιμά το φως. Γιατί είτε αυτό λάμπει εκτυφλωτικά κατά τη διάρκεια της απόλυτης ζωής, είτε αυτό σβήσει μετά το τέλος, θα τους καθιστά αόρατους»