Την πρώτη της συνέντευξη μετά την περιπέτεια της υγείας της έδωσε η Γιάννα Τερζή και συγκλονίζει η περιγραφή της για όλες τις στιγμές που έζησε.
Όσα ανέφερε
«Κατά τη διάρκεια της καραντίνας εμφανίστηκε ο όγκος στον νωτιαίο μυελό, στο ύψος του θώρακα – επενδύμωμα, όπως ονομάζεται, χαμηλής κακοήθειας. Δεν κάνει μεταστάσεις, δεν σε σκοτώνει, αλλά αν δεν το διαγνώσεις εγκαίρως, μπορεί να σε αφήσει παράλυτο»
Εσείς το μάθατε τυχαία;
Έπαθα λουμπάγκο και όταν έκανα μαγνητική φάνηκε η ουρά του όγκου. Αν μεγάλωνε λίγο ακόμη, θα μπορούσε να μου σπάσει το νεύρο και να μου προκαλέσει οτιδήποτε. Παράδειγμα, να τυφλωνόμουν. Μου το είπε ο γιατρός από το τηλέφωνο. Θυμάμαι ακόμη το βουητό στα αφτιά μου. Στη μητέρα μου το είπα σιγά σιγά και ο πατέρας μου το έμαθε όταν έγινε η επέμβαση και ήμουν καλά.
Ήταν ένας σπάνιος όγκος και οι χειρουργοί στην Ελλάδα δεν έχουν εμπειρία. Έπειτα από έρευνα βρήκα έναν γιατρό στο Αννόβερο της Γερμανίας, ο οποίος είχε χειρουργήσει 700 όγκους και πήγα εκεί.
Ποιος ήταν κοντά σας στην επέμβαση;
Ο αδελφός μου. Ξύπνησα ύστερα από 11 ώρες χειρουργείο και δεν αισθανόμουν το σώμα μου. Σήκωσα σοκαρισμένη το σεντόνι για να δω που είναι το σώμα μου. Έτσι άρχισε μια νέα περιπέτεια, της αποκατάστασης που κράτησε περισσότερο από έναν χρόνο. Έπρεπε να πάθω να περπατάω από την αρχή, περνώντας πρώτα από τη φάση του αναπηρικού αμαξιδίου.
Γι’ αυτό μιλήσατε σε ανάρτησή σας για αόρατη αναπηρία;
Ναι, γιατί ανακτάς την κινητικότητα σου, αλλά δεν είναι βέβαιο πότε θα αποκτήσεις την αισθητικότητα και σε τι βαθμό. Επιστρέφει πολύ σιγά. Ακόμη και τώρα που μιλάμε με διαπερνά ένα ρεύμα. Ύστερα από ένα τέτοιο χειρουργείο δεν είσαι πια ο ίδιος. Γίνονται πράγματα στο σώμα που δεν είναι ορατά. Τα πόδια μου είναι 24ώρες το 24ωρο μουδιασμένα. Πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω. Η αποκατάσταση ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Έμπαινα και έβγαινα στην κατάθλιψη. Ζήτησα βοήθεια, πήρα αγωγή, την οποία έχω σταματήσει και το αντιμετώπισα.