Η Χρύσα Ρώπα ήταν ε καλεσμένη στην εκπομπή «Προσωπικά» και προχώρησε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε στην Έλενα Κατρίτση για τη στιγμή που έμαθε ότι ήταν υιοθετημένη. Μπαίνοντας στην πολυκατοικία όπου ζούσε και ενώ γινόταν συνέλευση, άκουσε μια γειτόνισσα να λέει μια ατάκα στη μητέρα της, που της έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό.
Ηταν η σοκαριστική στιγμή που έμαθε η ίδια ότι είναι υιοθετημένη στα 12 της χρόνια.
Όσα αποκάλυψε
Όπως είπε η ηθοποιός: «Δεν ρώτησα ποτέ ‘γιατί’. Ούτε και αυτοί με διεκδίκησαν ποτέ. Είχαν μια περίεργη περηφάνια, δεν θα ζητούσαν πίσω το παιδί που έδωσαν. Είχαν μια αξιοπρέπεια; Δεν ξέρω πώς να το πω. Πάντως… ‘αυτό το παιδί το δώσαμε. Τελείωσε’….
Δεν έπρεπε να κλάψω. Δεν έπρεπε να στεναχωρηθώ. Δεν μπορούσαν να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς αυτό το ψέμα. Ήταν από τα ζωτικά τους ψέματα αλλά κι εγώ, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ήμουν 13 χρονών παιδί. Δεν μου εξήγησε κανείς. Δεν δικαιολόγησε κανείς τον σεισμό που έπαθα ψυχολογικά. Δεν υπήρχε καμιά κατανόηση πάνω σε αυτό. Δεν είναι θυμός αυτό που νιώθω. Είναι το γεγονός ότι αναγκάζεσαι 13 χρονών να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση που δεν μπορείς ούτε στα 43 να διαχειριστείς. Αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις εκείνη τη στιγμή. Να το διαχειριστείς σαν να ήσουν μεγάλος, έμπειρος, με σοφία”. “Καταλαβαίνω ότι είμαι μια ξένη. Εκτός από το παιδί μου, που μπορώ να ζητήσω έναν δεσμό, δεν έχω. Δεν έκανα πουθενά ρίζες. Είναι μερικά πράγματα που μαθαίνεις να τα απαγορεύεις στον εαυτό σου. Απαγορεύεται να κάνεις μερικά όνειρα, απαγορεύεται να έχεις κάποιες απαιτήσεις. Από τον εαυτό σου, όχι από τους άλλους».
Πήγαινα στη μητέρα μου την πραγματική που ήταν η θεία. Αλλά για εμένα ήταν η θεία. Δεν πήγα ποτέ να την ρωτήσω γιατί με έδωσε γιατί ούτε αυτοί με διεκδίκησαν ποτέ. Είχαν μια περίεργη υπερηφάνεια. Δεν θα ζητούσαν πίσω το παιδί που δώσανε. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό. Με τη γυναίκα αυτή, τη θεία, έχω μνήμες μετά τα 14. Τι να πάω να της πω δηλαδή; Με γέννησες; Και; Με έδωσες; Και; Δεν με ενδιέφερε καθόλου.
Επειδή έχω λύσει αυτά τα θέματα, έχω δώσει δικές μου εξηγήσεις. Και θα σου πω μια. Το 1956, μετά τον εμφύλιο, φτωχοί και κατατρεγμένοι άνθρωποι που ζούσαν σε ένα χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ένας ψαράς έχει ένα κορίτσι, μετά κάνει ένα ακόμα κορίτσι… Από αυτά που έχω ακούσει έκανε και κάποιες εκτρώσεις.Κάπου εκεί είπε ο παπάς “δεν θα σε ξανακοινωνήσω”. Άφησε λοιπόν μια εγκυμοσύνη αλλά βγήκαν δύο κορίτσια. Αν έκανε ένα αγόρι θα το έπαιρνε στη βάρκα. Τώρα με τέσσερα κορίτσια… Έδωσε το ένα και τελείωσε. Στο κάτω κάτω και η γυναίκα που γεννάει είναι ευχαριστημένη γιατί γυρίζει με ένα μωρό στην αγκαλιά.
Είμαι πολύ ευτυχής που με δώσανε και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και που έμαθα γράμματα. Τα άλλα παιδιά δεν μάθανε. Ένα δημοτικό τελείωσαν και με το ζόρι. Δεν έχω θυμό που μου είπαν ψέματα. Απλά ήμουν 13 χρονών και κλήθηκα να αντιμετωπίσω κάτι που είναι δύσκολο ακόμα κι αν είσαι 43. Έπρεπε ξαφνικά να μεγαλώσω και να ισορροπήσω. Να πάρω ανάσες και σιγά σιγά να βρω άλλους ανθρώπους στη ζωή μου που θα μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτό πονούσε εξίσου”.