Η Εριέττα Κούρκουλου, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, περιέγραψε πώς ξεκίνησε το δικό της ταξίδι προς τη μητρότητα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις στιγμές που «λύγισε», αλλά και το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η στήριξη του συζύγου της, Βύρωνα Βασιλειάδη.
Ο άγνωστος Γολγοθάς της
«Εμένα το ταξίδι μου άρχισε σχετικά νωρίς. Ήμουν 25-26 ετών, όταν μαζί με τον Βύρωνα αποφασίσαμε ότι θέλαμε να κάνουμε ένα παιδί. Τότε σπούδαζα στη Νέα Υόρκη, ήμουν μακριά από τους γονείς μου και το αγόρι μου, δεν είχαμε παντρευτεί ακόμη. Έδινα εξετάσεις για ένα πολύ δύσκολο πτυχίο που με είχε στρεσάρει αρκετά.
Κάναμε τα ταξίδια μπρος-πίσω με τον Βύρωνα για να μη χαθούμε και πάνω στον ρομαντισμό και τον αυθορμητισμό μας αρχίσαμε να προσπαθούμε να κάνουμε παιδί. Θεωρούσα ότι αυτή θα ήταν μια πολύ εύκολη διαδικασία. Πράγματι, έναν μήνα αφού ξεκινήσαμε τις προσπάθειες, σταμάτησε η περίοδός μου και φαντάστηκα ότι είμαι έγκυος» περιέγραψε αρχικά η Εριέττα Κούρκουλου.
«Πήγα μάλιστα και πήρα ένα παιδικό μπλουζάκι με το οποίο θα ανακοίνωνα στον Βύρωνα την εγκυμοσύνη. Το θυμάμαι σαν χθες, το έχουμε ακόμα αυτό το μπλουζάκι. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι ήμουν έγκυος που είχα κανονίσει ακόμα και το πώς θα γίνει η ανακοίνωση. Ξεκίνησα να κάνω τεστ εγκυμοσύνης αλλά έβγαιναν όλα αρνητικά. Μήνες μετά, η περίοδός μου δεν είχε ακόμα επιστρέψει.
Αυτό που είχε πάθει λέγεται “Υποθαλαμική Αμηνόρροια”… Κάπως έτσι ξεκίνησε το δικό μας ταξίδι στην διαδρομή της υπογονιμότητας… Κοιτάζοντας πίσω, διαπιστώνω ότι είχα έναν μεγάλο φόβο για την εξωσωματική. Προσπαθούσα να το αποφύγω. Δοκίμασα διάφορες άλλες μεθόδους. Τα φάρμακα που έπαιρνα, είχαν τρομακτικές συνέπειες στη ψυχολογία μου, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού… 1,5 χρόνο μετά αλλάξαμε γιατρό και ξεκινήσαμε προετοιμασία για να κάνουμε σπερματέγχυση» ανέφερε σε άλλο σημείο η Εριέττα Κούρκουλου.
«Πηγαίνοντας να συζητήσουμε το πρωτόκολλό μας, εγώ αποφάσισα ότι δεν αντέχω άλλο και είπα στον γιατρό ότι δε μπορώ να κάνω άλλη προσπάθεια, θέλω να ηρεμήσω το καλοκαίρι και να επιστρέψω τον Σεπτέμβρη. Πήγα στο γραφείο μου και σκεφτόμουν. Τελικά αποφάσισα ότι άλλη μια προσπάθεια μπορώ να την κάνω, πήρα τον Βύρωνα και του το ανακοίνωσα.
Πηγαίναμε για σπερματέγχυση. Μια εβδομάδα μετά πήγα στο γραφείο του γιατρού και μου είπε ότι με βλέπει πολύ κουρασμένη ψυχολογικά και μου πρότεινε την εξωσωματική. Εγώ τρομοκρατημένη σε αυτή την ιδέα, του ζήτησα λίγο χρόνο…. H ψυχολόγος μου, μού είπε να ζητήσω βοήθεια από κάτι που θεωρώ ανώτερη δύναμη.
Για μένα, αυτή η ανώτερη δύναμη ήταν ο πατέρας μου. Πήγα στο νεκροταφείο στου Ζωγράφου, κλείστηκα μέσα στον οικογενειακό μας τάφο και άρχισα να του ζητάω βοήθεια. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, του ζήτησα βοήθεια να μου δείξει τι πρέπει να κάνω. Ξέσπασα, έκλαιγα. Βγαίνοντας από εκεί, ήξερα ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Πήγα αποφασισμένη στο γιατρό και του είπα ότι πάμε για εξωσωματική…. Τελικά τα καταφέραμε και βγάλαμε τον Νίκο… Είναι κάτι που ακόμα δε το πιστεύω… Τον κοιτάω και είναι σαν να βλέπω ένα θαύμα».
Σε άλλο σημείο, η Εριέττα Κούρκουλου αναφέρεται στο πόσο υποστηρικτικός ήταν ο σύζυγός της Βύρωνας Βασιλειάδης αλλά και στο πόσο τους έδεσε όλη αυτή η διαδικασία.
Τέλος, η Εριέττα Κούρκουλου μιλώντας για το πόσο τη βοήθησε η επαφή με άλλες γυναίκες που βίωσαν κάτι αντίστοιχο, μίλησε και για το πώς αντιμετωπίζει το περιβάλλον των γυναικών τέτοιες περιπτώσεις αποκαλύπτοντας για τη δική της μητέρα: «Η μάνα μου έχει μια άρνηση με το θέμα της εξωσωματικής. Δεν το έχουμε συζητήσει ανοιχτά μέχρι σήμερα και κάνει ότι δεν το ξέρει».