Για την επιστροφή στην εργασία τους μετά την περιπέτεια με τον καρκίνο μίλησαν στην ημερίδα του φορέα Θάλπος-Ψυχική Υγεία επώνυμοι Έλληνες.
Ανάμεσά τους ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Ολυμπία Κρασαγάκη, η Δώρα Χρυσικού, ο Γιώργος Καραμίχος κ.ά.
Η επιστροφή στην εργασία είναι ένα από τα σημαντικότερα βήματα της «επόμενη ημέρας», το οποίο επαναφέρει την αυτοεκτίμηση, την κοινωνικότητα και την αίσθηση της ασφάλειας μέσα σε ένα υγιές μέλλον.
Και η Γιάννα Τερζή μοιράστηκε την εμπειρία της με βίντεο που προβλήθηκε στην ημερίδα.
Όσα ανέφερε
«Ως γυναίκα γεννημένη στην Ελλάδα είχα εκπαιδευτεί να αισθάνομαι ντροπή για διάφορα πράγματα. Αλλά δεν περίμενα ότι στα 40 μου, πριν από 3 χρόνια θα έρθει να προστεθεί στη λίστα ακόμα ένα. Ένας όγκος στον νωτιαίο μυελό, ο οποίος αφού αφαιρέθηκε, με άφησε με μια βλάβη στο σώμα μου από τη μέση και κάτω. Στην ουσία να μην μπορώ να αισθανθώ τα πόδια μου, όσο τα αισθανόμουν πριν», δήλωσε αρχικά η Γιάννα Τερζή.
«Αυτό, εκτός από την ταλαιπωρία και την περιπέτεια που πέρασα, μέχρι να σηκωθώ από το αμαξίδιο, μέχρι να μπορώ να περπατήσω, με έκανε να αισθάνομαι μια ντροπή και να το μοιραστώ, αλλά και για να ξαναγυρίσω στη δουλειά μου, στη σκηνή, όπου πρέπει να σταθώ, με τα πόδια, να φορέσω ψηλότερα παπούτσια και όχι αθλητικά, το οποίο δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξανακάνω», συνέχισε.
«Η ντροπή και η προκατάληψη γύρω από αυτό ερχόταν σε συνεργασία με αυτό που αισθάνομαι μέσα μου και με αυτό που αντιμετώπιζα από τους γύρω μου. Η φράση “μια χαρά φαίνεσαι, δεν έχεις τίποτα”, με έκανε να κλείνομαι ακόμα περισσότερο και να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο ντροπή γι αυτό που πέρασα, ενώ είχα περάσει έναν Γολγοθά», πρόσθεσε.
Καταλήγοντας είπε: «Η βλάβη που παθαίνει κάποιος στο σώμα του, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη φροντίδα και προσοχή, για να μην περνάει και να γίνεται αναπηρία, που είναι η διακοπή στην πρόσβαση σε αυτά που έχουν όλοι, που δεν έχουν την ίδια βλάβη με εσένα. Και να παρέχεται στους ασθενείς ή στους πρώην ασθενείς όλη η βοήθεια του κόσμου, για να μπορεί να επιστρέψει κάποιος στη δουλειά του και να αισθάνεται σιγουριά και όχι ανασφάλεια. Να αντιμετωπίζεται ως ίσος ξανά, ασχέτως με το τι έχει περάσει δυο μήνες, δυο χρόνια πριν ή το τι συνεχίζει να περνάει.Να αισθάνεται ξανά δημιουργικός και να μπορεί να απολαμβάνει τη δουλειά του, όσο την απολάμβανε και πριν την ασθένεια».