Στις κρίσεις πανικού, με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος από πολύ νεαρή ηλικία, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ο Θοδωρής Αθερίδης σε συνέντευξη που παραχώρησε, περιγράφοντας ότι η οριστική λύση για τον ίδιο δόθηκε μέσω λήψης αντικαταθλιπτικών.
Ο δημοφιλής ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τις κρίσεις πανικού που ξεκίνησαν από τα 15 του χρόνια.
Όσα αποκάλυψε
«Όσο περνούν τα χρόνια, πιστεύω ότι οι κρίσεις πανικού έχουν βιολογικό υπόβαθρο. Τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζα εγώ, αντιμετώπιζαν και οι φίλοι μου. Το δικό τους αυτί δεν ίδρωνε, εγώ ήμουν φοβικό παιδί», σημείωσε αρχικά ο Θοδωρής Αθερίδης.
«Ξαφνικά στα 15 μου έπαθα μια απέχθεια προς την βία, ενώ πριν ήμουν μέσα στη βία. Για να κοινωνικοποιηθώ με τα μεγαλύτερα παιδιά της πλατείας και να τους δείξω ότι είμαι μάγκας, πήγαινα σε ένα παιδί τυχαίο, του έριχνα μια μπουνιά και μετά κρυβόμουν. Δεν ξέρω τι μεταστροφή ήταν αυτή κοντά στα 15 μου, έπαθα μια φυσική απέχθεια προς την βία. Ως φυσική συνέπεια άρχισαν οι πανικοί, η ενδοσκόπηση, άλλαξα παρέα», συνέχισε ο ίδιος.
Θοδωρής Αθερίδης: Η εξομολόγηση του ηθοποιού για τις κρίσεις πανικού
«Την πρώτη κρίση πανικού την έπαθα όταν ήμουν 15. Ήταν Νοέμβρης του ’80, ήταν βράδυ, έκανε λίγο κρύο και καθόμουν με τους φίλους μου στην πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη και μιλούσαμε για θρίλερ, για μαύρη μαγεία», περιέγραψε ο Θοδωρής Αθερίδης.
«Μου λέει ένας φίλος μου “εγώ έχω κάνει μαύρη μαγεία σε εσένα, δεν θυμάσαι που είχα την φωτογραφία σου και σου είχα τρυπήσει τα μάτια”; Μου λέει “ε, δεν έπαθες τίποτα”. Και με πιάνει εκείνη την ώρα κάτι, σηκώνομαι, αρχίζω και δεν έχω αναπνοή, πηγαίνω στο σπίτι μου. Σφυρίζω και λέω στη μητέρα μου να κατέβει, δεν μπορούσα ούτε στο ασανσέρ να μπω. Άρχισα να τρέχω στο μπαλκόνι, για να μου γίνει οικεία η ταχυκαρδία. Κοιμήθηκα με την Παναγία αγκαλιά. Τη δεύτερη την έπαθα την επόμενη ημέρα στο σχολείο. Ζούσα ότι πεθαίνω ή ότι τρελαίνομαι», συνέχισε.
«Τότε δεν ήταν της μόδας οι κρίσεις πανικού. Πήγαμε σε νευρολόγο, διώχνει τον πατέρα μου από την αίθουσα και μου λέει: “πες μου, σε δέρνει ο μπαμπάς σου;”. “Όχι”, του λέω, “είναι ο καλύτερος, τον κάνω ό,τι θέλω”. Μου έδωσε μετά κάτι φάρμακα, δεν υπήρχαν τότε ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά νέας γενιάς. Δεν μου έκαναν κάτι όμως, την απειλή ότι θα το ξαναπάθω την ένιωθα», αποκάλυψε ο Θοδωρής Αθερίδης.
«Τις πρώτες 3-4 φορές που το έπαθα ήταν σαν να κατέβηκαν εξωγήινοι, μπήκαν μέσα στο μυαλό μου, με κυρίευσαν και ήμουν δαιμονισμένος. Ένιωθα τα δόντια και τα ούλα μου να μουδιάζουν, έλεγα ότι βγαίνει η ψυχή μου», εξήγησε, αναφορικά με το πώς ένιωθε στη διάρκεια των κρίσεων πανικού.
«Μετά τις πέντε με έξι φορές που το έπαθα, το κατάλαβα ότι ήταν κρίση πανικού και στην πορεία μάθαμε ότι λέγεται έτσι και επιστημονικά. Μετά έκανα ομοιοπαθητική και με βοήθησε. Εξαφανίστηκε το άγχος. Μετά δεν το τήρησα. Τρία χρόνια παίρνω αντικαταθλιπτικά και λειτουργούνε. Δεν είχα ψυχολογικά, είχα πονοκεφάλους και αυτό ήταν 24ωρο. Διαγνώστηκα με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή», κατέληξε ο Θοδωρής Αθερίδης.