Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό. Άγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς. Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του. Και αυτό του αρκεί…
Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης. Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του. Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού.
Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Η ατυχία στη γέννα
Στις 16 Ιανουαρίου του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, η Judy Hoyt βίωσε τη χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Η γέννα ήταν δύσκολη, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του. Τελικά το αγοράκι έζησε, όμως διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του, δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οταν το μωρό έγινε εννέα μηνών και οι γονείς συνειδητοποίησαν πως ήταν τετραπληγικός, οι γιατροί τους πρότειναν να εγκλείσουν τον Rick σε ίδρυμα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας και συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς. Ο πατέρας όμως δεν άκουσε κανέναν. Είχε άλλα σχέδια. Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης. Έχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους.
Ο Dick Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα. Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει. Κάθε εβδομάδα πήγαιναν τον Rick στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης, όπου συναντούσαν έναν γιατρό που τους ενθάρρυνε να συμπεριφέρονται στον Rick όπως και σε κάθε άλλο παιδί. Η μητέρα του, Judy, περνούσε ώρες κάθε μέρα διδάσκοντάς του το αλφάβητο με χαρτόνια και σημειώματα σε κάθε αντικείμενο του σπιτιού. Σύντομα, ο Rick έμαθε το αλφάβητο.
H εφεύρεση
Όταν ο Rick έγινε 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: «Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!» «Σας παρακαλώ, μιλήστε του. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» είπε, ο πατέρας. Ο καθηγητής διηγήθηκε στον Rick ένα ανέκδοτο και εκείνος γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρικ με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε έναν κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Μια μέθοδος που μέχρι σήμερα έχει βγάλει αρκετές ψυχές από τη σιωπή τους. Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins», το σύνθημα δηλαδή που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ Boston Bruins. Με αυτήν τη συσκευή, του δόθηκε η δυνατότητα να φοιτήσει για πρώτη φορά σε δημόσιο σχολείο.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Το 1977, όταν ήταν 15 ετών, ένας συμμαθητής του Rick τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο γιος γύρισε στο σπίτι, είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Steve». Ήθελε να αποδείξει ότι η ζωή συνέχιζε ανεξάρτητα από την αναπηρία. Ο πατέρας σάστισε. Δεν είχε τρέξει ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο και επιπλέον ήταν 37 ετών. Πώς θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για οκτώ ολόκληρα χιλιόμετρα; Το δοκίμασαν. Και τα κατάφεραν!
«Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!». Από τότε όλα άλλαξαν για τον πατέρα που αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και δυο χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Το μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Έτρεξαν και τερμάτισαν!
Team Hoyt
Μέχρι σήμερα οι Hoyt είχαν διαγωνιστεί σε 1108 αγώνες, περιλαμβάνοντας 72 μαραθώνιους και 6 τρίαθλα Ironman (κολύμπι 4km / ποδήλατο 180km / τρέξιμο 42km). Για την κολύμβηση, ο Dick δένει ένα σκοινί στο σώμα του για να τραβήξει τον Rick σε μια βάρκα. Για την ποδηλασία, ο Rick κάθεται μπροστά σε ένα ειδικό ποδήλατο tandem. Για το τρέξιμο, o πατέρας σπρώχνει το γιο σε αναπηρική καρέκλα.
Έχουν πάρει μέρος στο μαραθώνιο της Βοστώνης (Boston Marathon) 32 φορές. Το 2013 δεν τερμάτισαν, όταν δυο βόμβες εξερράγησαν κοντά στην γραμμή τερματισμού και οι αγώνες διακόπηκαν, χωρίς όμως να τραυματιστούν. Στις 21 Απριλίου 2014 οι Hoyt ολοκλήρωσαν των μαραθώνιο της Βοστώνης του 2014, έχοντας ανακοινώσει ότι θα είναι ο τελευταίος τους
Πριν από λίγα χρόνια, σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν το γιο, μετά απ’ όλα αυτά, τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ».
Σήμερα ο πατέρας είναι 75 ετών και ο γιος του 53. O Dick Hoyt είναι ο πατέρας του αιώνα.
[via]