Μερικές φορές ο δρόμος για τη νίκη είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος. Μερικές φορές, απλά χρειάζεται να κάνουμε κάποια πράγματα λίγο διαφορετικά.
Σήμερα, θα μάθουμε πως ένας Καναδός Ολυμπιονίκης έχει αλλάξει τα δεδομένα στο Άλμα εις Ύψος.
Κάποτε, το άλμα Άλμα εις Ύψος ήταν ένα πολύ δύσκολο άθλημα.
Στις αρχές του 1900, ο Ray Ewry είχε κερδίσει μερικά χρυσά μετάλλια για το αγώνισμα του άλματος εις Ύψος, που τότε δεν ήταν καν Ολυμπιακό άθλημα. Στη φωτογραφία φαίνεται να δείχνει την τότε γνωστή μέθοδο για να περνάνε τη μπάρα. Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται περίεργο. Έχουμε συνηθίσει την παρακάτω μέθοδο, που όμως πρωτοπαρουσιάστηκε μόλις το 1968.
Ο Dick Fosbury κέρδισε χρυσό μετάλλιο, όταν αποφάσισε να πηδήξει με την πλάτη, που πλέον είναι γνωστή ως η κίνηση “Fosbury”. Μιας και είναι πιο εύκολο να περάσει κανείς τη μπάρα, εντέλει έγινε η τυπική μέθοδος για τους σημερινούς αθλητές. Μέχρι πρόσφατα ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είχε αλλάξει τόσο δραστικά το Άλμα εις Ύψος.
Ενώ οι αθλητές έχουν βρει τη λύση για να περάσουν τη δοκό, υπάρχει ακόμα το ζήτημα τι ακριβώς να κάνουν πριν το άλμα. Ο Καναδός Derek Drouin έχει βρει τη λύση σε αυτό.
Ο Drouin έχει ένα αργό στυλ όταν τρέχει προς τη δοκό. Αυτή η μέθοδος του χάρισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Οι περισσότεροι αθλητές τρέχουν με μέγιστη ταχύτητα, καθώς είναι λογικό ότι όταν κάποιος τρέχει γρήγορα, τότε θα πηδήξει και πιο ψηλά.
Όταν οι αθλητές τρέχουν, αναπτύσσουν κινητική ενέργεια που χρησιμοποιούν για το άλμα. Για να ολοκληρώσουν το άλμα πρέπει να μετατρέψουν επιτυχώς την οριζόντια ενέργεια σε κάθετη ενέργεια.
Ωστόσο, η μεγάλη ταχύτητα μπορεί να προκαλέσει στο πόδι του αθλητή να λυγίσει. Αυτό προκαλεί μεγάλη απώλεια ενέργειας, επειδή πρέπει να διορθώσουν το λύγισμα πριν το άλμα. Η μέθοδος του Drouin διορθώνει αυτό το πρόβλημα.
Πηγαίνοντας πιο αργά, βεβαιώνεται ότι το πόδι του παραμένει άκαμπτο κατά το άλμα και έχει αρκετή ενέργεια για να περάσει τη μπάρα.
Credit: diply.com
