Η ιστορία του Νίκου Κυζερίδη συγκίνησε-συγκλόνισε το Πανελλήνιο κι ο Μιχάλης Τσαμπάς υποκλίνεται στους μεγάλους μαχητές της ζωής που δίνουν καθημερινά τον αγώνα που από την… σέντρα είναι άνισος!
Ίσως επειδή τον ήξερα παλικάρι μέσα στο γήπεδο, να δίνει μάχες, να βάζει γκολ, να τρώει κλωτσιές και να σηκώνεται με είχε «συγκλονίσει» η είδηση ότι ο Νίκος Κυζερίδης έχει διαγνωστεί με καρκίνο. Βέβαια όταν το ξανασκεφτείς ξέρεις ότι αυτή η… κωλοαρρώστια διακρίσεις δεν κάνει. Με το ίδιο μάτι βλέπει πλούσιους και φτωχούς. Διάσημους και… άσημους.
Ανθρώπους όπως οι αθλητές που μια ζωή προσέχουν και πειθαρχούν σε σχέση με άλλους που πίνουν ένα μπουκάλι κάθε μέρα και το συντροφεύουν με δύο πακέτα τσιγάρα. Όλοι την ίδια μάχη δίνουν. Όλοι το ίδιο πονάνε. Υποφέρουν. Ξοδεύουν χρήμα, χρόνο, ψυχική υγεία. Μαζί με τους γύρω τους. Τις οικογένειες, τους φίλους, τους συναδέλφους. Όλους που μαζί μοιράζονται την πιο δύσκολη περιπέτεια, που συνήθως για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχει happy end.
Αντίθετα το φινάλε φέρνει μεγαλύτερο πόνο, περισσότερο δάκρυ, αναπάντεχη απώλεια! Λόγω αθλητικού ενδιαφέροντος παρακολουθούσα αρκετά συχνά την περιπέτεια του Κυζερίδη και (όσο κι αν ακούγεται κλισεδούρα) η δύναμη του, μου έδινε δύναμη. Ειδικά μετά το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Άρη Τσιάρα, εδώ στο gazzetta, όταν παρέδωσε σε όλους μας ένα δωρεάν μάθημα ζωής.
Το πάθος του για την μεγάλη νίκη, η δίψα του να πετύχει το πιο ωραίο γκολ, η θέληση για ζωή, για προσφορά, για όμορφες στιγμές με την οικογένειά του ήταν όλα αυτά «κατάθεση ψυχής» κι άρνηση για να παραδώσει τα όπλα! «Θα τον νικήσω τον καρκίνο» είχε πει ο Νικόλας σε ένα φιλικό που είχαν δώσει προς τιμήν του οι παλαίμαχοι του Άρη με αυτούς της Λάρισας και όλοι χειροκρότησαν. Περισσότερο για να δώσουν κουράγιο, παρά επειδή πίστευαν σε αυτόν τον… άνισο αγώνα. Κι όμως περίπου τρία χρόνια μετά από εκείνη την ατάκα και πέντε από την αρχή της μάχης, ο Κυζερίδης ανακοίνωσε περήφανος και χαρούμενος την νίκη του.
Με τα προγνωστικά όλα εναντίον του. Δύναμη για όλους αυτό το «θαύμα». Κυρίως γι’ αυτούς που βιώνουν καθημερινά αυτή την περιπέτεια, αυτό το μαρτύριο, αυτόν τον Γολγοθά. Πιστεύουν λίγο παραπάνω στην ελπίδα, παίρνουν μεγαλύτερη δύναμη στον αγώνα για την ζωή, θεωρούν ότι η προσευχή τους θα πιάσει τόπο.
Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Ο Κυζερίδης τόνισε πως «είχα όλους τους Αγγέλους πάνω από το κεφάλι μου». Δεν ισχύει πάντα, Είπαμε αυτός ο αγώνας είναι άνισος. Τα γκολ τα έχεις φάει από τα αποδυτήρια κι απλά τρέχεις κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, μήνα και χρόνο για να καλύψεις τα νώτα σου αρχικά, να ισοφαρίσεις στην συνέχεια και στο τέλος να νικήσεις. Απίθανα δύσκολο. Αλλά όταν τα καταφέρνεις…
Μακάρι κάποια στιγμή (άλλη μια κλισέ ευχή, αλλά τι άλλο να πεις) να μην χρειάζεται κανείς να μπαίνει σε ένα τόσο τρομακτικό τερέν για να δώσει αγώνα (συνήθως) χωρίς αύριο!